Bu saatte neden uyumadın?
- Konuyu başlatan LAPSEKİLLİ BIG SMOKE
- Başlangıç Tarihi
- Mesaj 1B
- Görüntüleme 63B
Cr Oyuncusu
Centipat
Bir benzeri bu seni hiç alakadar etmez.
Seni de alakadar etmez sana ne oluyor?
- Katılım
- 25 Aralık 2020
- Mesajlar
- 15.120
- Çözümler
- 12
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Müzik dinliyorum.
Sirius Blackw
Picopat
Oyun indiriyorum.
Specialagent58
Hectopat
- Katılım
- 5 Temmuz 2020
- Mesajlar
- 892
- Çözümler
- 4
İçerde izliyorum.
Söyleyin şimdi İçerde misiniz?
Söyleyin şimdi İçerde misiniz?
- Katılım
- 1 Aralık 2020
- Mesajlar
- 16.479
- Makaleler
- 40
- Çözümler
- 412
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Uyku en büyük düşmanım, bir çok işime mani oluyor. Kendime ayırabileceğim zaman ise en çok aradığım arkadaşım. Değerini bilemedim zamanında. Şimdi arıyorum ama bulamıyorum o güzel arkadaşımı, dostumu. Gözüm hep onu arıyor...
Gittiğim her yerde onu arıyorum ama bulamıyorum. Neredesin ey dost? Geri dön, lütfen... Hatırlamaz mısın ne vakitler geçirdik seninle, neler yaptık, neler başardık seninle. Nelere şahit olduk, neler keşfettik seninle ey dostum benim. Şimdi neredesin? Sen de özlemez misin benim gibi o günleri. Tekrar yaşamak istemez misin? Milyonlar versem geri alamam zamanı. Ey zaman! Ben haddimi aştım, sen de beni...
Şimdi senin yüzünden dostumu arıyorum ama bulamıyorum. Yavaşla, dur da yetişeyim yol arkadaşıma. Tutayım elinden, o da tutsun benim elimden. Beraber güneşin batışını izleyelim sahilde. Sonra da doğuşunu izleyelim bir tepeden. Battaniyelerin altında, ateşin başında, çayımızı yudumlarken... Denizin kokusu burnumuzda tüterken, rüzgar tenimizi teğet geçerken... İki kelam edelim, biraz hasbihal edelim. Müsaade et ne olur! Ey zaman, ey dost...
Gece beni uyutmayan şey yapamadıklarımı, yapmak istediklerimi, yapabileceklerimi en azından düşünmeye vakit bulabildiğim, kendimi sorgulayıp yaşadıklarımı analiz etmeye vakit bulabildiğim tek zamandır. O yüzden bu saatte uyumadım. Uyuyamadım. Vicdanım el vermedi uyumaya, biraz daha vaktimi heba etmeye vicdanım el vermedi. Uykunun tadı yok eskisi gibi. Uyandığımda halen yorgun, argın ve bitkin. Gece ise daha yorgun, daha argın ve daha bitkin...
Üretmeye vakit bulamıyorum. Çalışıp da üretememek. Dört duvar arasında bir işe mahkum olmak. Hapis yatmaktan farksız olsa gerek. En azından çalıştığım insanlar biraz düzgün olsa, konuştuklarımızdan anlasa, değer verse. Biraz bilgi sahibi olsa, okumaya ve öğrenmeye değer verse... Kendini ve yarına biriktireceklerini düşünmektense hayatı biraz sorgulasa, kendine değer verse çok mu? Kendine değer veremeyen etrafındakileri de kendisi gibi görür. Sen hayal kurarken onlar başka şeylerin hesabını yaparlar. Doğmak ve ölmek için yaşayan insanlar, tarihin tozlu sayfalarına karışıp gitmekten korkmayan, basit düşünüp kendilerini basite indirgeyen insanlara ne demeli? Aynı beyin, aynı organlar, aynı uzuvlar. Farklı düşünceler, farklı hayatlar, farklı tavırlar ve farklı değerler... Çok garip ama gerçek. Maalesef gerçek.
Bazıları var ki ah keşke hep onlarla olabilsem. İlim sahibi, görüş sahibi, akıl, mantık, edep, ahlak sahibi, örnek kişilik sahibi. Çevresini etkileyen, imaj sahibi. Doğru konuşan doğru söyleyen, iyi örnek olan, iyi davranış sergileyen, entelektüel bir zeka sahibi. Kurduğu her cümlede bilgi akan, her sözünde insanlara yeni şeyler öğreten insanlar yok mu? İşte onları çok özlüyorum. En azından tebessüm sahibi, okumaya değer veren, zamana, vakte değer veren ve değer katan insanlar. Keşke daha çok vakit geçirebilsem onlarla. Çevresine değer veren, değer katan, insanların yüzünü güldüren, düşüncelere önem veren kimselerden olmak çok mu zor? Var böyle insanlar. Yıllar sonra dahi aklına bir anısı geldiğinde yüzünde bir tebessüm belirtisine sebep olabilecek nitelikte insanlar. İşte onlar değerli insanlar. Ama arada mesafe var. Mesafeler aşılır ama arada farklı hedefler var. Farklı ortamlar, farklı sorunlar, farklı hayatlar var. Farklı sorumluluklar var. Bizi birbirimizden ayıran farklı engeller var. Ama azıcık bile olsa birlikte geçirmiş olduğumuz değerli bir vaktimiz var. Her şeye değer. En zor anında bile aklına geldiği zaman yorgunluğunu alan, insanı kendine getiren, 2-3 günlük kısa anılarımız var. Şu ahval içerisinde yeter de artar. Ama özlem de var ki işte o böylesine bir muhabbete dayanılmaz bir hasretin halidir. Düşündükçe yakar. Unutmak lazım. Ama unutunca da manasını yitirir bütün anılar. Bilmiyorum. İçinden çıkılmaz bir hal işte. Ara sıra unutuyorum, ara sıra özlüyorum. Bir şekilde dengeliyorum.
Kendime söylediğim şeylerden birisi: Anın tadını çıkarmaya bak ama geriye mutlaka bir fotoğraf bırak. O anı çok arayacaksın, arayacağın vakit fotoğraflara bakacaksın. Özlemine, hasretine en azından ufak bir tebessüm katacaksın. Baktığında gülümseyeceğin fotoğraflar çek.
Gerçekten işe yarıyor bazen. Aradığını bulamadığın zaman yaşadığını buluyorsun fotoğraflarda. İnsanı mutlu ediyor.
İyi sosyaller.
Gittiğim her yerde onu arıyorum ama bulamıyorum. Neredesin ey dost? Geri dön, lütfen... Hatırlamaz mısın ne vakitler geçirdik seninle, neler yaptık, neler başardık seninle. Nelere şahit olduk, neler keşfettik seninle ey dostum benim. Şimdi neredesin? Sen de özlemez misin benim gibi o günleri. Tekrar yaşamak istemez misin? Milyonlar versem geri alamam zamanı. Ey zaman! Ben haddimi aştım, sen de beni...
Şimdi senin yüzünden dostumu arıyorum ama bulamıyorum. Yavaşla, dur da yetişeyim yol arkadaşıma. Tutayım elinden, o da tutsun benim elimden. Beraber güneşin batışını izleyelim sahilde. Sonra da doğuşunu izleyelim bir tepeden. Battaniyelerin altında, ateşin başında, çayımızı yudumlarken... Denizin kokusu burnumuzda tüterken, rüzgar tenimizi teğet geçerken... İki kelam edelim, biraz hasbihal edelim. Müsaade et ne olur! Ey zaman, ey dost...
Gece beni uyutmayan şey yapamadıklarımı, yapmak istediklerimi, yapabileceklerimi en azından düşünmeye vakit bulabildiğim, kendimi sorgulayıp yaşadıklarımı analiz etmeye vakit bulabildiğim tek zamandır. O yüzden bu saatte uyumadım. Uyuyamadım. Vicdanım el vermedi uyumaya, biraz daha vaktimi heba etmeye vicdanım el vermedi. Uykunun tadı yok eskisi gibi. Uyandığımda halen yorgun, argın ve bitkin. Gece ise daha yorgun, daha argın ve daha bitkin...
Üretmeye vakit bulamıyorum. Çalışıp da üretememek. Dört duvar arasında bir işe mahkum olmak. Hapis yatmaktan farksız olsa gerek. En azından çalıştığım insanlar biraz düzgün olsa, konuştuklarımızdan anlasa, değer verse. Biraz bilgi sahibi olsa, okumaya ve öğrenmeye değer verse... Kendini ve yarına biriktireceklerini düşünmektense hayatı biraz sorgulasa, kendine değer verse çok mu? Kendine değer veremeyen etrafındakileri de kendisi gibi görür. Sen hayal kurarken onlar başka şeylerin hesabını yaparlar. Doğmak ve ölmek için yaşayan insanlar, tarihin tozlu sayfalarına karışıp gitmekten korkmayan, basit düşünüp kendilerini basite indirgeyen insanlara ne demeli? Aynı beyin, aynı organlar, aynı uzuvlar. Farklı düşünceler, farklı hayatlar, farklı tavırlar ve farklı değerler... Çok garip ama gerçek. Maalesef gerçek.
Bazıları var ki ah keşke hep onlarla olabilsem. İlim sahibi, görüş sahibi, akıl, mantık, edep, ahlak sahibi, örnek kişilik sahibi. Çevresini etkileyen, imaj sahibi. Doğru konuşan doğru söyleyen, iyi örnek olan, iyi davranış sergileyen, entelektüel bir zeka sahibi. Kurduğu her cümlede bilgi akan, her sözünde insanlara yeni şeyler öğreten insanlar yok mu? İşte onları çok özlüyorum. En azından tebessüm sahibi, okumaya değer veren, zamana, vakte değer veren ve değer katan insanlar. Keşke daha çok vakit geçirebilsem onlarla. Çevresine değer veren, değer katan, insanların yüzünü güldüren, düşüncelere önem veren kimselerden olmak çok mu zor? Var böyle insanlar. Yıllar sonra dahi aklına bir anısı geldiğinde yüzünde bir tebessüm belirtisine sebep olabilecek nitelikte insanlar. İşte onlar değerli insanlar. Ama arada mesafe var. Mesafeler aşılır ama arada farklı hedefler var. Farklı ortamlar, farklı sorunlar, farklı hayatlar var. Farklı sorumluluklar var. Bizi birbirimizden ayıran farklı engeller var. Ama azıcık bile olsa birlikte geçirmiş olduğumuz değerli bir vaktimiz var. Her şeye değer. En zor anında bile aklına geldiği zaman yorgunluğunu alan, insanı kendine getiren, 2-3 günlük kısa anılarımız var. Şu ahval içerisinde yeter de artar. Ama özlem de var ki işte o böylesine bir muhabbete dayanılmaz bir hasretin halidir. Düşündükçe yakar. Unutmak lazım. Ama unutunca da manasını yitirir bütün anılar. Bilmiyorum. İçinden çıkılmaz bir hal işte. Ara sıra unutuyorum, ara sıra özlüyorum. Bir şekilde dengeliyorum.
Kendime söylediğim şeylerden birisi: Anın tadını çıkarmaya bak ama geriye mutlaka bir fotoğraf bırak. O anı çok arayacaksın, arayacağın vakit fotoğraflara bakacaksın. Özlemine, hasretine en azından ufak bir tebessüm katacaksın. Baktığında gülümseyeceğin fotoğraflar çek.
Gerçekten işe yarıyor bazen. Aradığını bulamadığın zaman yaşadığını buluyorsun fotoğraflarda. İnsanı mutlu ediyor.
İyi sosyaller.
