Hocam ama o benim için çok değerliydi, o da gidince hiç kimsem kalmamış olacak. Onun bence çok suçu yoktu, detaylara girmek istemiyorum ama sanırım asıl haksız olan benim. Benim dikkatsizliğim ve ihmalkârlığım yüzünden oldu daha çok. Keşke böyle olmasaydı. Onun da pek yapacağı bir şey yok ki.
Artık her kim yaptıysa her şeyi o kadar inandırıcı yapmış ki gerçekten çok şaşırmıştım. Bir de üstüne kanıt da olmayınca, doğal olarak inanmak istemedi hiç. Çocuk olmadığını söyledi, işin en çok üzücü yanı bunu asla kanıtlayamayacak olmam. Ya gerçekten ne olursa olsun sanırım tamamen her şeyi uydurmaca olarak düşünecek. Ve o konuda haklısınız, bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Bir daha asla bana güvenmeyecek, yüksek ihtimalle konuşmak bile istemeyecek. Çok üzgünüm... Keşke bir yolu olsaydı, çıldırıyorum, kafayı yemek üzereyim. Bunu kanıtlayamama durumu aşırı içimi parçalıyor.
Çok zor geliyor hocam... Hayatımda daha kötülerini yaşayamam diyordum, sanırım bu sefer gerçekten daha kötüsü gelemez. Çıkmaza, karmaşıklığın ortasına girmek en nefret ettiğim şeydir. Artık tamamen bitti zaten yani farkındayım, ama gerçekten çok içim yanıyor, çok mutsuzum. Bu benim için bu kadar basit bir şey değildi, çok özel bir yeri vardı. En az annemi, babamı kaybetmişim gibi üzüyor beni bu durum. İçim içime sığmıyor, başım ağrıyor, ellerim titriyor. Kafayı yiyeceğim, nasıl aşacağım bu durumu bilemiyorum.