Yaşını bilmiyorum ama lise çağlarımda benim de böyleydi, sonrasında üniversitede farklı şehre geçtim ve aile özlemi (aileme çok bağlıydım), arkadaş ortamı özlemi (10 arkadaşımdan 9'u çocukluk arkadaşım), para sıkıntısı derken ufak şeyleri kafaya takmayı bıraktım zamanla. Akabinde iş hayatı ve farklı şehir derken aslında ne kadar da basit şeyleri kafaya taktığımı, asıl hayatın zorluğunu büyüyünce gördüğümü fark ettim. Şu an hayat stresi yerini iş stresi ve maddi kaygıya bıraktı. Zira herkes hayata eşit şartlarda başlamıyor ve sosyokültürel seviyesi de bir değil. Kıssadan hisse; canını sıkma güzel kardeşim, zamanla geçecek.