bilgisayar noobu
Kilopat
- Katılım
- 25 Ocak 2018
- Mesajlar
- 716
Ne olur bu yazıyı vaktiniz varsa ve kendinizi belirli bir olgunluk seviyesine ulaştıysanız okuyun. Kimsenin vaktini çalmak ve gereksiz mesajlara vakit harcamak istemiyorum.
19 yaşındayım. 2 yıl önce üniversiteyi kazanıp gitmedim. Ağustos ayından beri sınava çalışıyordum. Bu süreçte yaşadıklarımdan bahsedeceğim kısa bir şekilde.
En başında her şey güzeldi. Aldatan kız arkadaşımı unutmuştum, yeni YouTube kanalı açmıştım ve ders içerikleri çekiyordum. Çok az da olsa bir kitlem vardı ve insanlara çokça tavsiye verirdim, beni dinler ve uyarlardı. Discord gruplarında beni tanırlardı, yalnız hissetmezdim. Dershaneye giderdim ve sosyal ilişkilerim iyiydi. Ardından her şey dışkıya sarmaya başladı...
Önce dershane hocam beni kovdu ukalalığım yüzünden. Ekim ayında yaşandı bu. Sonraki 1 ay çalıştım fakat Aralık ayında hiç çalışmadım, çalışamadım. İnsanlardan kendimi izole etmiştim bir nevi. Ocak başı her şey yeniden başlıyor diyerek sınava tekrar sarıldım derken 10 Ocak'ta dayım vefat etti. Her hafta birkaç kez yüzünü gördüğüm insan kaybolmuştu aniden. O sırada gözlerimden damlayan yaşlar şimdi damlıyor, dayanamıyorum. Anlatmaya devam ediyorum.
Dayımın vefatından sonra birkaç hafta toparlanamadım, derse dönemedim. Ocak ayının başından itibaren konuştuğum zeki bir kız vardı. O sırada ve ileride yaşanan olaylarda yanımda hep o vardı. Birazdan değineceğim bu kısma.
Şubat başı gibi çalışmaya tekrar asıldım, zihnimi meşgul etmem gerekiyordu, susmuyordu. Sonra deprem oldu, 2. dönem konularının kaldırıldığı söylendi. Limit, türev ve integral konularına o zamana kadar yaklaşık 200-300 saat harcamıştım. En çok çalıştığım kısım oydu. Tamam bir şekilde hallederim dedim ve devam ettim çalışmaya. O sıralar çalışmaya arkadaşımın evine gidiyordum ve kardeşi pek olgun değildi. Onlara gitmeden önce günde 10-12 saat ders çalışabilirken oraya gittiğimde 5 saatin üstüne çıkamıyordum. Bu 7 Mart'a kadar devam etti.
7 Mart'ta anneannem kanserden vefat etti. Bu daha yıkıcıydı benim için. Her gün insanların gözündeki acıyı ve kendi çektiğim acıyı görünce dayanılamaz hale geliyordu. Arkadaşımın yanına gitmeyi bıraktım. Ailemle konuşmayı bıraktım. Sadece sevgilim ile konuşuyordum telefonda ve yalnızlığımı gideren yegane kişi oydu. Bu süreçte ona daha da bağlandım, onsuz yapamaz hale geldim.
Nisan başı tekrar çalışmalara başladım. Çok az saatler çalışıyordum ve nisan ayı böyle geçti, hiçbir olayı yoktu.
Mayıs ayı yalnızlığım katlanılamaz hale gelmişti. Psikiyatriye gittim ve 5 dakika konuşmadan ilaç yazdı. Kendimi iğrenç hissediyordum. Yalnızlığımı ilaçla çözmeye çalıştığı için çok sinirliydim. Sonraki günlerde sevgilim hastaneye kaldırıldı 1 hafta boyunca ve hastaneye kaldırılmadan 2 gün önce ayrılmıştık. Sağlık durumu için kardeşi ile konuşuyordum. Hastaneden çıktıktan sonra ilişkimizi devam ettirme kararı aldık.
Derken hazirana girdik. Sevgilimle 3 gün önce ayrıldık ve bu sefer gerçekten düzelmeyecek gibi. Sınav kaygısı, sevgilimle ayrılmış olmam, hayatımdan birkaç insanın eksilmesi, arkadaşlarımla ve ailemle ilişkilerimin sıçması beni bitiriyor, bunaltıyor. Tek yapmam gereken 7 gün tamamen sınava çalışmak ve bitip gitmesi. Sonrasında hayatımı yeniden kazanmaya çalışacağım fakat o gücü kendimde bulamıyorum. Yaz tatilinde yapmak istediğim ve gerçekleştirmek için saatlerce çabalayacağım çok proje var fakat şu an hiçbir şey yapmıyorum, yapamıyorum.
Ne olur bana disiplinli ol, motivasyona ne gerek var; sana kız mı yok; herkes bir gün ölecek gibi cümlelerle gelmeyin. Tavsiyelerinizi ve siz olsaydınız ne yapardınız kısmını merak ediyorum. Şimdiden teşekkür ederim.
19 yaşındayım. 2 yıl önce üniversiteyi kazanıp gitmedim. Ağustos ayından beri sınava çalışıyordum. Bu süreçte yaşadıklarımdan bahsedeceğim kısa bir şekilde.
En başında her şey güzeldi. Aldatan kız arkadaşımı unutmuştum, yeni YouTube kanalı açmıştım ve ders içerikleri çekiyordum. Çok az da olsa bir kitlem vardı ve insanlara çokça tavsiye verirdim, beni dinler ve uyarlardı. Discord gruplarında beni tanırlardı, yalnız hissetmezdim. Dershaneye giderdim ve sosyal ilişkilerim iyiydi. Ardından her şey dışkıya sarmaya başladı...
Önce dershane hocam beni kovdu ukalalığım yüzünden. Ekim ayında yaşandı bu. Sonraki 1 ay çalıştım fakat Aralık ayında hiç çalışmadım, çalışamadım. İnsanlardan kendimi izole etmiştim bir nevi. Ocak başı her şey yeniden başlıyor diyerek sınava tekrar sarıldım derken 10 Ocak'ta dayım vefat etti. Her hafta birkaç kez yüzünü gördüğüm insan kaybolmuştu aniden. O sırada gözlerimden damlayan yaşlar şimdi damlıyor, dayanamıyorum. Anlatmaya devam ediyorum.
Dayımın vefatından sonra birkaç hafta toparlanamadım, derse dönemedim. Ocak ayının başından itibaren konuştuğum zeki bir kız vardı. O sırada ve ileride yaşanan olaylarda yanımda hep o vardı. Birazdan değineceğim bu kısma.
Şubat başı gibi çalışmaya tekrar asıldım, zihnimi meşgul etmem gerekiyordu, susmuyordu. Sonra deprem oldu, 2. dönem konularının kaldırıldığı söylendi. Limit, türev ve integral konularına o zamana kadar yaklaşık 200-300 saat harcamıştım. En çok çalıştığım kısım oydu. Tamam bir şekilde hallederim dedim ve devam ettim çalışmaya. O sıralar çalışmaya arkadaşımın evine gidiyordum ve kardeşi pek olgun değildi. Onlara gitmeden önce günde 10-12 saat ders çalışabilirken oraya gittiğimde 5 saatin üstüne çıkamıyordum. Bu 7 Mart'a kadar devam etti.
7 Mart'ta anneannem kanserden vefat etti. Bu daha yıkıcıydı benim için. Her gün insanların gözündeki acıyı ve kendi çektiğim acıyı görünce dayanılamaz hale geliyordu. Arkadaşımın yanına gitmeyi bıraktım. Ailemle konuşmayı bıraktım. Sadece sevgilim ile konuşuyordum telefonda ve yalnızlığımı gideren yegane kişi oydu. Bu süreçte ona daha da bağlandım, onsuz yapamaz hale geldim.
Nisan başı tekrar çalışmalara başladım. Çok az saatler çalışıyordum ve nisan ayı böyle geçti, hiçbir olayı yoktu.
Mayıs ayı yalnızlığım katlanılamaz hale gelmişti. Psikiyatriye gittim ve 5 dakika konuşmadan ilaç yazdı. Kendimi iğrenç hissediyordum. Yalnızlığımı ilaçla çözmeye çalıştığı için çok sinirliydim. Sonraki günlerde sevgilim hastaneye kaldırıldı 1 hafta boyunca ve hastaneye kaldırılmadan 2 gün önce ayrılmıştık. Sağlık durumu için kardeşi ile konuşuyordum. Hastaneden çıktıktan sonra ilişkimizi devam ettirme kararı aldık.
Derken hazirana girdik. Sevgilimle 3 gün önce ayrıldık ve bu sefer gerçekten düzelmeyecek gibi. Sınav kaygısı, sevgilimle ayrılmış olmam, hayatımdan birkaç insanın eksilmesi, arkadaşlarımla ve ailemle ilişkilerimin sıçması beni bitiriyor, bunaltıyor. Tek yapmam gereken 7 gün tamamen sınava çalışmak ve bitip gitmesi. Sonrasında hayatımı yeniden kazanmaya çalışacağım fakat o gücü kendimde bulamıyorum. Yaz tatilinde yapmak istediğim ve gerçekleştirmek için saatlerce çabalayacağım çok proje var fakat şu an hiçbir şey yapmıyorum, yapamıyorum.
Ne olur bana disiplinli ol, motivasyona ne gerek var; sana kız mı yok; herkes bir gün ölecek gibi cümlelerle gelmeyin. Tavsiyelerinizi ve siz olsaydınız ne yapardınız kısmını merak ediyorum. Şimdiden teşekkür ederim.