talhaca
Hectopat
Selamlar, iyi geceler. Umarım herkes iyidir. Bu kategorideki son başlıklara bakınca yalnız olmadığımı fark ettim. Konuyu zaten biliyorsunuz. Türk mizahının bir parçası haline gelmesi ile pek ciddiye alınacağını düşünmüyorum. Ama iki haftadır sürekli yalnızlık ve gelecek kaygısı, beni çok yormaya başladı. Her zamanki gibi bilgisayarda vakit geçiremiyorum. Sosyal medya sarmıyor. Günlerce iş aradım ama bulamadım. Şu an da tek yaptığım, sürekli olarak yorgun hissetmek ve yatağıma uzanmak. Bu yazıyı yazmamın sebebi ise, bunu birileri ile paylaşarak bir nebze de olsa rahatlamak. Yani seni seven insanların olmadığını düşünmek, birisiyle samimi bir sohbet edememek bayağı yorucu. Bunun üstüne, ailenin istek ve ihtiyaçlarını yetiştirebilecek bir ekonomiye sahip olmamaları. Ülkede her gün başka saçmalığın gündem olması ile haberlere de bakmamak gerek. Çok fazla düşününce, inandığın dini ve ölümü de içine katıyorsun. Üstüne bir de "ergen indie şarkıları" da eklenince, "hah ben depresyona girmişim" diyebiliyorsun. İki haftadır bu durumu çekiyorum ama bir türlü adına "deprasyon" diyemedim. Ailem ile konuşmak istemiyorum. Konuşunca ciddiye almadıklarını ve basit ergen problemleri olduğunu, gözlerinden anlayabiliyorum. Maalesef ülkemde sessizce "deprasyon" dahi geçiremiyorum. Geçen son ses arabalar, yan sokaktaki düğün; kalabalık aile evindeki bağrışma...
Yazarken dahi iki üç kere arkama yaslanarak uzun bir "of" çekiyorum. Sadede gelmek gerekirse, siz "deprasyon" ile nasıl başa çıkıyorsunuz? Konuşacak birileriniz var mı?
Bolca sevgiler
Yazarken dahi iki üç kere arkama yaslanarak uzun bir "of" çekiyorum. Sadede gelmek gerekirse, siz "deprasyon" ile nasıl başa çıkıyorsunuz? Konuşacak birileriniz var mı?
Bolca sevgiler
belki de birkaç güzel sene sonrası bu konuya bakıp: "ne ergenlik geçirmişim be!" diyeceğim. Ama inanın şu an çok yoruyor.
Son düzenleyen: Moderatör:
