beksin
Femtopat
- Katılım
- 16 Mayıs 2023
- Mesajlar
- 127
- Çözümler
- 1
"Dinler afyondur." görüşünü neredeyse hepiniz biliyorsunuzdur. Burada dinlere yapılan eleştiri dinlerin insanların aklını aynı bir uyuşturucu gibi uyuşturmasıdır. Birçok filozof, burada Nietzsche önemli bir örnektir, dinleri acıyı azaltması sebebiyle eleştirmiştir. Dinler aynı alkol, tütün gibi aklı bulandırır ve acıyı azaltır; bu bir kesme göre kötü bir şeydir.
Peki bu nasıl gerçekleşir? Ortadaki eleştiri bellidir, ancak bunun pratikte örnekleri nelerdir? Dinler ve genel olarak tanrı inancı acımızı tam olarak nasıl azaltır? Bu konu hakkında böyle yüzeysel bir konu açmak istedim.
Öncelikle ilk örnek olarak birisini kaybetme durumunu düşünelim. Varsayalım ki babanızı kaybettiniz. Çoğu durumda bu bireyler için oldukça yıkıcı, kötü bir durumdur. Bu olayın kişiye verdiği manevi acı inanılmaz derecelerde olabilir. Peki dinler bu konuda bize nasıl yardımcı olur?
Çoğu dine göre, yaşam sonrası bir hayattan bahsedildiği için babanızı tekrar görme şansınız vardır. Bunun haricinde eğer babanız iyi bir insansa babanızın cennet gibi bir yerde mutlu olacağını düşünürsünüz. Bunlar iyi şeylerdir ve sizi rahatlatır, acınızı azaltır. Eğer bu inanışlar olmasaydı bu acıyı bu şekilde azaltma imkanınız olmayacaktı ve belki acıyı daha ham bir şekilde çekecektiniz.
İkinci örneğimize gelirsek de hayat içerisinde bazen kapıldığımız ümitsizlik ve üzüntü durumunu düşünelim. Kendinizce iyi bir insansınız ve hayatınızın bir kısmında her şeyinizi kaybettiniz, bunun acısıyla kıvranıyorsunuz. "Olsun, en azından iyi bir insan oldum. Öldükten sonra cennette sonsuz bir mutlu yaşam yaşama şansım olacak." görüşü sizin acınızı azaltacaktır diyebiliriz.
Bunlar haricinde dinler çekmeniz olası acıları çekmenizi de tamamen engelleyebilir. Bunlar genellikle varoluşsal sancılar diyebileceğimiz acılardır. Dinlere inanan birisi hayatı sorguladığında kendine bir cevap bulabilir, bu da o kişinin varoluşsal anlam üzerine ümitsizliğe düşmesini engelleyebilecek bir durum olabilir.
Peki bu nasıl gerçekleşir? Ortadaki eleştiri bellidir, ancak bunun pratikte örnekleri nelerdir? Dinler ve genel olarak tanrı inancı acımızı tam olarak nasıl azaltır? Bu konu hakkında böyle yüzeysel bir konu açmak istedim.
Öncelikle ilk örnek olarak birisini kaybetme durumunu düşünelim. Varsayalım ki babanızı kaybettiniz. Çoğu durumda bu bireyler için oldukça yıkıcı, kötü bir durumdur. Bu olayın kişiye verdiği manevi acı inanılmaz derecelerde olabilir. Peki dinler bu konuda bize nasıl yardımcı olur?
Çoğu dine göre, yaşam sonrası bir hayattan bahsedildiği için babanızı tekrar görme şansınız vardır. Bunun haricinde eğer babanız iyi bir insansa babanızın cennet gibi bir yerde mutlu olacağını düşünürsünüz. Bunlar iyi şeylerdir ve sizi rahatlatır, acınızı azaltır. Eğer bu inanışlar olmasaydı bu acıyı bu şekilde azaltma imkanınız olmayacaktı ve belki acıyı daha ham bir şekilde çekecektiniz.
İkinci örneğimize gelirsek de hayat içerisinde bazen kapıldığımız ümitsizlik ve üzüntü durumunu düşünelim. Kendinizce iyi bir insansınız ve hayatınızın bir kısmında her şeyinizi kaybettiniz, bunun acısıyla kıvranıyorsunuz. "Olsun, en azından iyi bir insan oldum. Öldükten sonra cennette sonsuz bir mutlu yaşam yaşama şansım olacak." görüşü sizin acınızı azaltacaktır diyebiliriz.
Bunlar haricinde dinler çekmeniz olası acıları çekmenizi de tamamen engelleyebilir. Bunlar genellikle varoluşsal sancılar diyebileceğimiz acılardır. Dinlere inanan birisi hayatı sorguladığında kendine bir cevap bulabilir, bu da o kişinin varoluşsal anlam üzerine ümitsizliğe düşmesini engelleyebilecek bir durum olabilir.
Son düzenleme:
