Elptra203
Hectopat
- Katılım
- 21 Şubat 2020
- Mesajlar
- 332
Aslında bu gibi forma yazmam ama sizin gibi iyi insanların yorumuna ihtiyacım var.
Neyse başlayalım o zaman ki ben 1'e gidiyordum. Her öğrenci ilk defa okula gittiğinde ağlar falan filan. Bende öyleydim annemi özlüyordum. Derslerle aram iyi değildi nedeni ise diğerleri bir şey yapsa sınıf öğretmenim hemen benim kulağımı çekerdi. Her yatmadan önce ağlıyordum anneme bile diyemiyordum. Ha onu demişken bizim maddi durumumuz o yıla göre kötüydü yani harçlığım azdı. Babam arada beni mutlu etmek için araba alırdı. Okul hayatımdan devam edelim. Evet her ne kadar kötü olsa da okulum çok uzaktı. Servis ile gidip dönüyordum ama annem beni gördüğünde hep üzülüyordu ve kendisi bırakıyordu. Bazı saatler gelir beni izlerdi. Her zaman kendi başıma oynardım elimi silah gibi yapıp oynardım. Annem bana harçlık vermesine rağmen beyinsel sıkıntılı canım arkadaşlarım hep elimden alırdı zaten daha sonrasında annem bana harçlık vermedi tam tersi yiyecek veya abur cubur koydu. Şimdi birazdan güleceksiniz ama olaya benim gözümden baksanız anlarsınız. Arkadaşlarım hep tehdit ediyordu beni arada altıma falan kaçırıyordum. Geziye gittiğimizde fotoğraflarda hep en arkadaydım. Sosyalleşmeye çalışsam bile hep dışlanan çocuktum. Zaten annem artık durumu öğrendikten sonra bizim mahalledeki okula gönderdi. Bu arada bizim mahalle Çingenler vardı bu sebeple hep tehlikeli mahalle sanardım ama yeni okula geçtiğimde tam tersi bir sürü arkadaşım olmuştu. Derslerim iyileşti ve okulun en zeki çocuklarından biri olmuştum. Şu an liseye gidiyorum ve 1. Ve 2. Sınıf hocalarımdan nefret duyuyorum. Karşıma çıksalar %100 hakaret edeceğim kişilerdir. Keşke unutsam diyeceğim bir anıydı bu.
Eğer yazım hatası varsa özür dilerim
Neyse başlayalım o zaman ki ben 1'e gidiyordum. Her öğrenci ilk defa okula gittiğinde ağlar falan filan. Bende öyleydim annemi özlüyordum. Derslerle aram iyi değildi nedeni ise diğerleri bir şey yapsa sınıf öğretmenim hemen benim kulağımı çekerdi. Her yatmadan önce ağlıyordum anneme bile diyemiyordum. Ha onu demişken bizim maddi durumumuz o yıla göre kötüydü yani harçlığım azdı. Babam arada beni mutlu etmek için araba alırdı. Okul hayatımdan devam edelim. Evet her ne kadar kötü olsa da okulum çok uzaktı. Servis ile gidip dönüyordum ama annem beni gördüğünde hep üzülüyordu ve kendisi bırakıyordu. Bazı saatler gelir beni izlerdi. Her zaman kendi başıma oynardım elimi silah gibi yapıp oynardım. Annem bana harçlık vermesine rağmen beyinsel sıkıntılı canım arkadaşlarım hep elimden alırdı zaten daha sonrasında annem bana harçlık vermedi tam tersi yiyecek veya abur cubur koydu. Şimdi birazdan güleceksiniz ama olaya benim gözümden baksanız anlarsınız. Arkadaşlarım hep tehdit ediyordu beni arada altıma falan kaçırıyordum. Geziye gittiğimizde fotoğraflarda hep en arkadaydım. Sosyalleşmeye çalışsam bile hep dışlanan çocuktum. Zaten annem artık durumu öğrendikten sonra bizim mahalledeki okula gönderdi. Bu arada bizim mahalle Çingenler vardı bu sebeple hep tehlikeli mahalle sanardım ama yeni okula geçtiğimde tam tersi bir sürü arkadaşım olmuştu. Derslerim iyileşti ve okulun en zeki çocuklarından biri olmuştum. Şu an liseye gidiyorum ve 1. Ve 2. Sınıf hocalarımdan nefret duyuyorum. Karşıma çıksalar %100 hakaret edeceğim kişilerdir. Keşke unutsam diyeceğim bir anıydı bu.
Eğer yazım hatası varsa özür dilerim
