En Üzüldüğünüz Anlar

Technopat ailesi olarak burada en üzüldüğümüz anları paylaşalım, dertlerimiz çoğalıp derman olsun. Benimki genellikle biriyle kavga ettiğim zaman gerçekleri söyleyemediğimde oluyor. Yani bazen susuyorum, genellikle haklı olduğum yerlerde. Boğazım düğümleniyor, söylemek istiyorum ancak söylesem karşımdaki kırılacak, belki aramız soğuyacak diye söyleyemiyorum. Bazen yalnız hissettiğim oluyor....

Hayatım komple bir hüzünden ibaret...

Ankara'nın dilenci çocuklarını görünce☹

Hiç bu kadar çaresiz olmuyorum belkide.

Açtığım konulara cevap verilmediği zaman.

Lanet olası derleyici kodunda hata var dediği zaman.

Annemle babam ayrıldığında.

Bu içeriği görüntülemek için üçüncü taraf çerezlerini yerleştirmek için izninize ihtiyacımız olacak.
Daha detaylı bilgi için, çerezler sayfamıza bakınız.

Üçüncü taraf çerezlerini kabul et

Cidden bu.

Kurtuluş Mücadelesi anılarını dinleyip okuyunca ister istemez hüzünleniyorum.

11 senelik kedimi kaybettiğimde çok üzülmüştüm.

Bir de 16 Nisan referandumunda mühürsüz oyların da kabulü gibi skandal bir kararla Evet'in kazanması.

"En" olarak hatırladığım çok yok ama yakın zamanda motosikletlerle arkadaşımla Kütahya civarına gezi yapmıştık. Oradaki eskiden kalma mağaraları gezdikten sonra tam oradan ayrılırken tek kişi 25-30 yaşlarında bir abimiz ile karşılaştık ve ona yakınlarda market-bakkal var mı diye sorduk. Neyse tarif etti falan en sonunda da kendisinin arabasında su ve meyvenin olduğunu istersek verebileceğini falan söyledi. Biz istemedik ama sanki o biraz bizle takılmak istiyordu gibi geldi. Hani tek kişi gezmek yerine bizle muhabbet ederek gezmek istiyordu sanki. Ama tabi saat geç olmadan yeniden Eskişehir'e döneceğimiz için çok muhatap olmak istemedik. Nedense eve vardıktan sonra aklımda kaldı oradaki abi. Keşke meyvesini yeyip suyunu da içeydik, ardından da beraber takılsaydık dedim. Pek iyi niyetliydi ayıp ettik gibi geldi, kötü hissettim bir kendimi.