Sıralayarak gidecek olursak, yakın arkadaşımı kaybettiğimde üzülmüştüm yıllar önce. Ünide bir hanım ablamıza umut vermişim sanırım, kız içine kapanık bir şeydi, arkadaşlarından duydum daha sonra. Ergen kafası bitince ayıp ettiğim için ona da üzülmüştüm, çok değil ama ayıp ettiğim için... Gerçi hala takipleşiyoruz da iletişim yok, sahibine bağışlasın.
Beni en çok üzen ise, annemin hastalanması ve ameliyatlık bir operasyon geçirmesi. Evet, hayatımda çok şey kaybettim, çok şey de kazandım ama anne gibisi yok. O teraziye anne binince çok değişik ruh hallerine giriyorsunuz. 4-5 ay nasıl yaşadım, nasıl işe gidip geldim, nasıl uyudum bir ben bilirim bir Allah. Annenizi öpün, sevin, kıymetini bilin.