Bu adam ben.
Yaz döneminde spor salonuna yazılıp hem vücudumu geliştirip hemde dayanılmaz ve tatmin edici acılar çekiyordum. Ama iş, okul, sınavlar, sosyal hayat derken artık en sevdiğim aktivitelerden biri olan spor salonuna gidecek enerjiyi de zamanı da bulamıyorum.
Hep müzik dinlerim, bir şeyler izlerim ama bir şekilde kafamı dağıtmayı başarsam bile kendimden ancak yatağa girene kadar kaçabiliyorum.
Benim sorunum öfke problemleri değil. İçten içe beni yakıp bitiren, ne dışarıya vurabileceğim ne içimde yaşamaya devam edebileceğim bir acı. Aktif olarak şunun yüzünden modum düşük diyemiyorum sorunu çözecek bir yöntem bulamıyorum. Kendimi betimleyecek olsaydım: Geçmişte bir çok büyük buhran anlatmış ama sonunda hatalarından ders çıkarıp bir daha büyük bir buhran yaşamamak için gerekli her şartı sağlamış fakat halkının iç isyanlarından dolayı tekrardan yıkımın eşiğine gelmiş bir devlet gibiyim derdim sanırım. Belkide büyümenin ve olgunlaşmanın verdiği acıdır bu. Hiç bir şeyin eskisi gibi hissettirmediği, hiç bir şey için eskiden duyduğum heycanı duyamıyor olmam ve insanların gerçek yüzü ile tanışmanın getirdiği bir şeydir belki... Kim bilir?
