Hastalık hastalığı nasıl atlatılır?

Merhabalar sevgili forumlular, içinde olduğum tek forum burası olduğu ve sizlerin bana yardımcı olacağını düşündüğüm için hayatımı karartan bir şikayetimi sizlerle paylaşmak istiyorum. Öncelikle biraz uzun bir yazı olabilir, sizden tek isteğim okuyup görüşlerinizi bildirmeniz.

Benim sorunum hastalık hastalığı yani bilimsel adıyla Hipokondriyazis. Bir çoğunuz benim sorunuma panik atak diyebilir ama öyle değil. Panik atak bir anda gelir ve insanı büyük sıkıntıya sokar. Benim yaşadığım şey bir anda değil günün tamamında oluyor. Herhangi bir yerim ağrısa hemen olabilecek en kötü ihtimalleri düşünüyorum. Göğsümde en ufak bir ağrı olsa acaba ''Kalp krizi mi geçireceğim?'' ''Bende çarpıntı mı var?'' veya başım ağrısa ''Acaba tümör mü var?'' ''Beyin kanaması mı geçiriyorum?'' gibi sorular içim içimi yiyor. Farklı organlarda olduğunda (kulak, boğaz, testis, vb.) hemen internetten araştırıp kendime en kötü ve ölümcül hastalıkların teşhislerini koyuyorum. Gün boyunca asla korkularım peşimi bırakmıyor. En keyif aldığım şeyleri yaparken bile aklıma gelip hevesimi yok edebiliyor. Hep öleceğim hastalanacağım korkusuyla yaşıyorum.

Aslında son 1 yıla kadar asla böyle bir şey olmazdı. Ne zaman bu pandemi başladı, evlere kapandık, ben asosyal bir insan olmaya başladım ve evden çok az çıkmaya, arkadaşlarımla sık görüşmemeye başladım. Bunun büyük bir etkisi olduğunu düşünüyorum. Şimdi de birkaç gündür kulağımda ara ara gelen hafif ağrılar oluyordu, internetten araştırınca tabii ki normal olabilecek şeyleri görmeyip gırtlak kanseri hastalığını gördüm. Bu hastalığı araştırınca ilk belirtilerinin kulakta ve boğazda ağrı olduğunu gördükten sonra korkmaya başladım. Bir gün sonra da boğazımda hafif bir ağrı başladı. İyice korkmaya başladım. Koronavirüs sebebiyle hastanelere sık sık gitmekten de korkuyorum. 19 yaşımdayım. Şimdiye kadar sigara, alkol asla kullanmadım, hep dengeli beslenmeye çalıştım. Sizce gırtlak kanseri olma ihtimalim var mıdır? Bu hastalık hastalığımı nasıl yenebilirim? Psikoloğa git diyeceksiniz ama bunları anlatınca hemen antidepresan vb. ilaçları veriyolar. Ben o ilaçlara bağlı kalmak istemiyorum gerçekten psikolojimi düzeltmek istiyorum.

Aklıma gelen şey hastalık hastalığından ziyade obsesif-kompülsif bozukluk, yani takıntı diye bilinen psikolojik hastalık. İstemsiz bir şekilde sürekli aklınıza bu düşünceler geliyor ve saçma olduğunu bildiğiniz halde engel olamıyorsunuz.

Gerçekten iyi ve özel hizmet veren psikologlara gittiğinizde antidepresan vermek dışında çok iyi tedavi ediyorlar sizi. Antidepresan verenler genellike devlet hastanelerinde çalışan psikiyatriler ve psikologlar.

Açıkçası psikolojik sorunu olanların parayı gözden çıkarması gerekiyor.

KevlarMC dedi:

Psikoloğa git diyeceksiniz ama bunları anlatınca hemen antidepresan vb. ilaçları veriyorlar.

Genişletmek için tıkla...

Psikologların yasal olarak kafasına göre ilaç yazma yetkisi yoktur. Duruma göre psikiyatrlar yazar genelde.

Takıntı hastalığının tek çaresi o takıntıyı umursamamak. Zor gelse de böyle yapacaksın. Kendine hakim olman gerek, her seferinde takıntılarının seni esir almasına izin verme.

Eğer kendi kendine çözüm bulamıyorsan psikoloğa görünebilirsin. İlaç vesaire hemen vermezler, psikologlar değil ilacı psikiyatrlar yazar.

294144 dedi:

Psikologların yasal olarak ilaç yazma yetkisi yoktur. Psikiyatristler yazar genelde.

Genişletmek için tıkla...

Psikiyatri olup, aynı zamanda terapi yapan doktorlar da var. Onlar yazabiliyor.

KevlarMC dedi:

Merhabalar sevgili forumlular, içinde olduğum tek forum burası olduğu ve sizlerin bana yardımcı olacağını düşündüğüm için hayatımı karartan bir şikayetimi sizlerle paylaşmak istiyorum. Öncelikle biraz uzun bir yazı olabilir, sizden tek isteğim okuyup görüşlerinizi bildirmeniz.

Benim sorunum hastalık hastalığı yani bilimsel adıyla Hipokondriyazis. Birçoğunuz benim sorunuma panik atak diyebilir ama öyle değil. Panik atak bir anda gelir ve insanı büyük sıkıntıya sokar. Benim yaşadığım şey bir anda değil günün tamamında oluyor. Herhangi bir yerim ağrısa hemen olabilecek en kötü ihtimalleri düşünüyorum. Göğsümde en ufak bir ağrı olsa acaba "Kalp krizi mi geçireceğim?" "Bende çarpıntı mı var?" veya başım ağrısa "Acaba tümör mü var?" "Beyin kanaması mı geçiriyorum?" gibi sorular içim içimi yiyor. Farklı organlarda olduğunda (kulak, boğaz, testis, vb.) Hemen internetten araştırıp kendime en kötü ve ölümcül hastalıkların teşhislerini koyuyorum. Gün boyunca asla korkularım peşimi bırakmıyor. En keyif aldığım şeyleri yaparken bile aklıma gelip hevesimi yok edebiliyor. Hep öleceğim hastalanacağım korkusuyla yaşıyorum.

Aslında son 1 yıla kadar asla böyle bir şey olmazdı. Ne zaman bu pandemi başladı, evlere kapandık, ben asosyal bir insan olmaya başladım ve evden çok az çıkmaya, arkadaşlarımla sık görüşmemeye başladım. Bunun büyük bir etkisi olduğunu düşünüyorum. Şimdi de birkaç gündür kulağımda ara ara gelen hafif ağrılar oluyordu, internetten araştırınca tabii ki normal olabilecek şeyleri görmeyip gırtlak kanseri hastalığını gördüm. Bu hastalığı araştırınca ilk belirtilerinin kulakta ve boğazda ağrı olduğunu gördükten sonra korkmaya başladım. Bir gün sonra da boğazımda hafif bir ağrı başladı. İyice korkmaya başladım. Koronavirüs sebebiyle hastanelere sık sık gitmekten de korkuyorum. 19 yaşımdayım. Şimdiye kadar sigara, alkol asla kullanmadım, hep dengeli beslenmeye çalıştım. Sizce gırtlak kanseri olma ihtimalim var mıdır? Bu hastalık hastalığımı nasıl yenebilirim? Psikoloğa git diyeceksiniz ama bunları anlatınca hemen antidepresan vb. ilaçları verıyorlar. Ben o ilaçlara bağlı kalmak istemiyorum gerçekten psikolojimi düzeltmek istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Benzodiazepin tipi ilaçlar oldukça faydalı olacaktır.

Öncelikle bu kadar fazla bir takıntım olmasa da bende de böyle "hastalık hastası" gibi düşündüğüm durumlar oluyor. Bunun takıntı haline gelmesinin en büyük sebebi maalesef internet üzerinden kendimize teşhis koymamızdır. Örneğin; 2020 Kasım ayında sürekli midemde hazımsızlık ve karın ağrısı şikayeti ile doktora gittim.
Doktor bana şikayetin ne diye sorduğu zaman, şikayetlerim ve internetten baktığım hastalıkları söyledim. Kendisi dedi ki; sen kendi kendinin doktoru olmuşsun zaten şuradan kendi reçeteni de yazıver dedi. Orada anladım ki bu tür şikayetlere yukarıda denilenler gibi zor olsa da biraz takılmamak gerekiyor. Ben çalışan birisi olarak zaman içinde işle uğraştığım vakitte bunların hiçbiri aklıma gelmiyor ancak ne zaman biraz boş vakit olsa hemen ''Acaba bir şeyim var mı?'' diye düşünmeye itiliyorum otomatik şekilde.
O yüzden artık sürekli kendimi meşgul ediyorum ve bir yerim ağrıdığı anda internetten teşhis koymuyorum.

KevlarMC dedi:

Merhabalar sevgili forumlular, içinde olduğum tek forum burası olduğu ve sizlerin bana yardımcı olacağını düşündüğüm için hayatımı karartan bir şikayetimi sizlerle paylaşmak istiyorum. Öncelikle biraz uzun bir yazı olabilir, sizden tek isteğim okuyup görüşlerinizi bildirmeniz.

Benim sorunum hastalık hastalığı yani bilimsel adıyla Hipokondriyazis. Birçoğunuz benim sorunuma panik atak diyebilir ama öyle değil. Panik atak bir anda gelir ve insanı büyük sıkıntıya sokar. Benim yaşadığım şey bir anda değil günün tamamında oluyor. Herhangi bir yerim ağrısa hemen olabilecek en kötü ihtimalleri düşünüyorum. Göğsümde en ufak bir ağrı olsa acaba "Kalp krizi mi geçireceğim?" "Bende çarpıntı mı var?" veya başım ağrısa "Acaba tümör mü var?" "Beyin kanaması mı geçiriyorum?" gibi sorular içim içimi yiyor. Farklı organlarda olduğunda (kulak, boğaz, testis, vb.) Hemen internetten araştırıp kendime en kötü ve ölümcül hastalıkların teşhislerini koyuyorum. Gün boyunca asla korkularım peşimi bırakmıyor. En keyif aldığım şeyleri yaparken bile aklıma gelip hevesimi yok edebiliyor. Hep öleceğim hastalanacağım korkusuyla yaşıyorum.

Aslında son 1 yıla kadar asla böyle bir şey olmazdı. Ne zaman bu pandemi başladı, evlere kapandık, ben asosyal bir insan olmaya başladım ve evden çok az çıkmaya, arkadaşlarımla sık görüşmemeye başladım. Bunun büyük bir etkisi olduğunu düşünüyorum. Şimdi de birkaç gündür kulağımda ara ara gelen hafif ağrılar oluyordu, internetten araştırınca tabii ki normal olabilecek şeyleri görmeyip gırtlak kanseri hastalığını gördüm. Bu hastalığı araştırınca ilk belirtilerinin kulakta ve boğazda ağrı olduğunu gördükten sonra korkmaya başladım. Bir gün sonra da boğazımda hafif bir ağrı başladı. İyice korkmaya başladım. Koronavirüs sebebiyle hastanelere sık sık gitmekten de korkuyorum. 19 yaşımdayım. Şimdiye kadar sigara, alkol asla kullanmadım, hep dengeli beslenmeye çalıştım. Sizce gırtlak kanseri olma ihtimalim var mıdır? Bu hastalık hastalığımı nasıl yenebilirim? Psikoloğa git diyeceksiniz ama bunları anlatınca hemen antidepresan vb. ilaçları verıyorlar. Ben o ilaçlara bağlı kalmak istemiyorum gerçekten psikolojimi düzeltmek istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Aynı sorun bende de oluyordu. Fakat kendim için değil sevdiklerim için endişeleniyordum. Aradığımda telefonlarını açmayınca acaba başlarına bir şey mi geldi demekten kafayı yiyordum. Bir ara tek başıma uzun uzun düşündüm; onlar ölse ne yaparım diye? Sonra diğer sevdiğim insanlar geldi aklıma, onlarla da mutlu olabileceğim. İnsan ölse bile eski hatıralarıyla yaşaması gerekir. Senin sorunun kaygı rahatsızlığı, küçüklükte veya yakın zamanda yaşadığın (aile içi vs.) travmalardan kaynaklı olabilir.

ilkerowic dedi:

Öncelikle bu kadar fazla bir takıntım olmasa da bende de böyle "hastalık hastası" gibi düşündüğüm durumlar oluyor. Bunun takıntı haline gelmesinin en büyük sebebi maalesef internet üzerinden kendimize teşhis koymamızdır. Örneğin; 2020 Kasım ayında sürekli midemde hazımsızlık ve karın ağrısı şikayeti ile doktora gittim.
Doktor bana şikayetin ne diye sorduğu zaman, şikayetlerim ve internetten baktığım hastalıkları söyledim. Kendisi dedi ki; sen kendi kendinin doktoru olmuşsun zaten şuradan kendi reçeteni de yazıver dedi. Orada anladım ki bu tür şikayetlere yukarıda denilenler gibi zor olsa da biraz takılmamak gerekiyor. Ben çalışan birisi olarak zaman içinde işle uğraştığım vakitte bunların hiçbiri aklıma gelmiyor ancak ne zaman biraz boş vakit olsa hemen acaba bir şeyim var mı? diye düşünmeye itiliyorum otomatik şekilde.
O yüzden artık sürekli kendimi meşgul ediyorum ve bir yerim ağrıdığı anda internetten teşhis koymuyorum

Genişletmek için tıkla...

Hocam kesinlikle bunun dediğiniz gibi bir anda boş kalmamla ilgili olduğunu düşünüyorum. Geçen yıl YKS sınavına hazırlanıyordum, okulum vardı, sevgilim vardı, arkadaşlarımla her gün görüşüyorduk. Ama bu sene hep evdeyim, sürekli evdeyim boş zaman bol olunca demek ki vücudum kendine taktı

kaankesen dedi:

Aynı sorun bende de oluyordu. Fakat kendim için değil sevdiklerim için endişeleniyordum. Aradığımda telefonlarını açmayınca acaba başlarına bir şey mi geldi demekten kafayı yiyordum. Bir ara tek başıma uzun uzun düşündüm; onlar ölse ne yaparım diye? Sonra diğer sevdiğim insanlar geldi aklıma, onlarla da mutlu olabileceğim. İnsan ölse bile eski hatıralarıyla yaşaması gerekir. Senin sorunun kaygı rahatsızlığı, küçüklükte veya yakın zamanda yaşadığın (aile içi vs.) travmalardan kaynaklı olabilir.

Genişletmek için tıkla...

Şükürler olsun kaybettiğim kimsem olmadı şimdiye kadar. Ama dediğiniz gibi ailemi ve sevdiklerimi çok düşünüyorum. Ölürsem çok üzülürler bensiz ne yaparlar diye düşünüyorum ama gelecekteki hayallerimi de düşünüyorum. Sorun sadece aile için değil.

KevlarMC dedi:

Hocam kesinlikle bunun dediğiniz gibi bir anda boş kalmamla ilgili olduğunu düşünüyorum. Geçen yıl YKS sınavına hazırlanıyordum, okulum vardı, sevgilim vardı, arkadaşlarımla her gün görüşüyorduk. Ama bu sene hep evdeyim, sürekli evdeyim boş zaman bol olunca demek ki vücudum kendine taktı

Şükürler olsun kaybettiğim kimsem olmadı şimdiye kadar. Ama dediğiniz gibi ailemi ve sevdiklerimi çok düşünüyorum. Ölürsem çok üzülürler bensiz ne yaparlar diye düşünüyorum ama gelecekteki hayallerimi de düşünüyorum. Sorun sadece aile için değil.

Genişletmek için tıkla...

Eskiden yaşadığınız, bilinçaltınızda olan bir travma böyle bir zamanda gün yüzüne çıkmış olabilir. Tavsiyem gerçekten iyi bir psikolog veya psikiyatriye gitmeniz.

Bu konularda tecrübem olduğu için sizi anlayabiliyorum az çok.