Arkadaşlar merhaba. Yaşım 20. Bundan öncesinde askerdeydim. O esnada sınava girip üniversite kazandım ve şu an Aile evinde üniversite okuyorum. Okuduğum bölümü bile onlar seçti artık siz düşünün. İçine kapanık ve küçük çevresi olan biriyim. Yıllardır hem ailevi sorunlarla hem de bazı diğer sorunlarla mücadele ediyorum. Ama artık gerçekten sabrım tükendi sayılır. Yıllardır hep aynı şeyler hep aynı şeyler. İnsan bıkıyor yemin olsun. Ailem yaptığım şeyleri görmeyip, en ufak olayda üstüme geliyor sonra ertesi gün hiçbir şey olmamış gibi gelip özür diliyorlar ama bu bir döngü oldu artık ve başkası olsa çoktan gitmişti buradan, çok zoruma gidiyor artık. Ancak ne gidip güvenebileceğim bir arkadaşım ne de akrabam olmadığı ve onlara muhtaç olduğum için hep bunları yutuyorum ama artık çok gururuma dokunuyor. Kardeşim benden kaç yaş küçük bana saygısızlık yapıyor ona söz geçirmiyorlar. Başkaları sadece okurken bense her hafta harçlığımı çıkarmak için part time bir işte köpek gibi çalışıyorum. Okula gidip geliyorum, kardeşimi okuldan alıyorum ama en ufak bir hatamda başliyorlar kızıp kükremeye. Onlarla konuşurken bile bir şeyi demeden 3-4 kere düşünüyorum kızmasın diye öyle söylüyorum. Bazen odama geçiyorum kafa dinleyim diye bu sefer de gelip neden konuşmuyorsun diyorlar. Onların da psikolojik problemleri olduğuna eminim artık ama bunun beni yıpratmasından çok sıkıldım. Kardeşim bile bana saygı duymuyor. Zaten dışarıda düşündüğüm bir sürü şeyler var. Okul, sosyalleşme, hayat mevzuları gibi sıkıntılar yetmezmiş gibi bir de bununla uğraşıyorum. Burada vereceğiniz tavsiyelere açığım. Yardımcı olun Allah için artık. (18'den büyük arkadaşlar yazarsa sevinirim.) İyi geceler.
Son düzenleme: