Arkadaşlar daha yaşım çok küçük yolun çok başındayım, bunu biliyorum farkındayım. Daha 17 yaşındayım çok genç çok taze fakat hayatımda hiçbir şey düzgün gitmiyor. Yaşadığım şeyler yaşadıklarım yaşıyor olduklarım vesaire hiçbirisi doğru gitmiyor. İlaç desem kullandım, ailem sürekli kavga şiddet kendi aralarında, ameliyat oldum basketbolumdan ve sporumdan uzaktayım daha da eskisi gibi yakın olabileceğimi düşünmüyorum. Bu sene son senemdi boyumun avantajını kullanacaktım, tam öğreniyorum derken ameliyat oldum. Maddi açıdan da sıkıntıdayım, staj yerimden kovuldum, arkadaşlarımla eski samimiyetimiz yok eskisi gibi eğlenemiyoruz buluşamıyoruz, kız tarafında allak bullağım zaten. Beni en çok yıpratan ailem. Arkadaşlarımla eğleniyorum güzelce eve çıkarken kardeşim arıyor "abi eve gel" diyor ağlayarak. Babam arıyor neredesin diyor, yolda görüyorum eli kesilmiş kan akıyor. Eve çıkıyorum annem delirmiş, kardeşimin yüzü tırmık kızarıklık dolu, annemle aram zaten iyi değil kardeşimle de. Duvarlarda kanlar, cam kırıkları, bardak kırıkları, dolap kırıkları bunlarla karşılaşıyorum ve tek başıma uğraşıyorum. Babam kalp krizi geçirmişti kaybetme olasılığım çok fazla bunları düşünmekten kafayı yemek üzereyim. Hiçbir şeyim doğru gitmiyor, kendimi verdiğim, adadığım tek şey sporumdu. O da gitti o da yok artık zaten Türkiye gibi bir yerde yaşıyoruz mental olarak çökmüş durumdayım bu durumların içerisinden çıkamıyorum. Kızla sürekli kavga ediyorum benden dolayı ona da çok fazla yük oluyorum. Kendimden bile bıkmış durumdayım neden yaşıyorum diyorum bazen. Hani şu an beni hayata bağlayan hiçbir şey yok diyebilirim. Sürekli Sagopa Kajmer dinleyip duruyorum. Kendim sözler yazıyorum, onlarda da hep karamsarım. İçimi dökmek istedim saygılarımla.