Öncelikle normal insan tanımına uyduğumu düşünmediğimi söylemeliyim. Karantina sürecinde bunun iyice farkına vardım. Lise son öğrencisiyim, sınav yılım olmasına rağmen mental açıdan sınava hazır hissetmiyorum. İnsanlarla iyi anlaşmak istememe rağmen bazen kendimi iyi ifade edemiyorum ve bu sosyal hayatımı mahvediyor. Sanırım bu yüzden yakın zamanda arkadaş grubumdan davet almıyorum.
Gençlik yaşantısı dediğimiz şeyi yaşadığımı sanmıyorum. Bazen insanların bana seslendiğini dahi fark etmiyorum. Z kuşağı üyesi olmama rağmen yeni tarz arkadaşlık, dostluk, sevgililik ilişkilerini anlamıyorum. Sanırım fazla yalnız kaldığımdan bu ve bunun gibi konular üzerine derin düşüncelere dalıyorum ama bu konuyu paylaşabilecek yakınlıkta bir arkadaşımın olduğunu sanmıyorum. Ailemin bu konu ile ilgili tavsiye vermesini istemediğim için olayları tam anlamıyla anlatmıyorum.
Kafam çok karışık. Yanlış arkadaş seçimi yaptım desem arkadaş grubundan kimse bu konunun bir problem olduğunu düşünmüyor. Daha önce birilerine duygusal anlamda diğer insanlara karşı daha fazla önem verdim ama o kişiyi tanıdıkça bu önemin ne kadar değersiz olduğunun farkına vardım. Adam akıllı sevmeyi bildiğimi sanmıyorum.
Günlük yaşantımda gözlemlediğim birçok olaya gereksiz abartılı tepkiler veriyorum. Oyun oynayıp hepsini köşeye atayım diyorum ama toxic bir oyuncu gelip laflar etmeye başlayınca bütün oyun chatlerini tamamıyla kapatıyorum. Bazen bunu gerçek hayatta bütün insanlara karşı yapmayı dahi istiyorum.
Gerçekten mutlu olduğumu sanmıyorum. Yani gerçek mutluluk komik bir olaya verilen mutluluktan ibaret mi? Hiç sanmıyorum. Bütün insanlar gibi istekleri tükenmeyen doyumsuz birinin tekiyim ve evet baz.
Gençlik yaşantısı dediğimiz şeyi yaşadığımı sanmıyorum. Bazen insanların bana seslendiğini dahi fark etmiyorum. Z kuşağı üyesi olmama rağmen yeni tarz arkadaşlık, dostluk, sevgililik ilişkilerini anlamıyorum. Sanırım fazla yalnız kaldığımdan bu ve bunun gibi konular üzerine derin düşüncelere dalıyorum ama bu konuyu paylaşabilecek yakınlıkta bir arkadaşımın olduğunu sanmıyorum. Ailemin bu konu ile ilgili tavsiye vermesini istemediğim için olayları tam anlamıyla anlatmıyorum.
Kafam çok karışık. Yanlış arkadaş seçimi yaptım desem arkadaş grubundan kimse bu konunun bir problem olduğunu düşünmüyor. Daha önce birilerine duygusal anlamda diğer insanlara karşı daha fazla önem verdim ama o kişiyi tanıdıkça bu önemin ne kadar değersiz olduğunun farkına vardım. Adam akıllı sevmeyi bildiğimi sanmıyorum.
Günlük yaşantımda gözlemlediğim birçok olaya gereksiz abartılı tepkiler veriyorum. Oyun oynayıp hepsini köşeye atayım diyorum ama toxic bir oyuncu gelip laflar etmeye başlayınca bütün oyun chatlerini tamamıyla kapatıyorum. Bazen bunu gerçek hayatta bütün insanlara karşı yapmayı dahi istiyorum.
Gerçekten mutlu olduğumu sanmıyorum. Yani gerçek mutluluk komik bir olaya verilen mutluluktan ibaret mi? Hiç sanmıyorum. Bütün insanlar gibi istekleri tükenmeyen doyumsuz birinin tekiyim ve evet baz.
