Annem son günlerde biraz hasta. En son ben ölürsem kardeşin sana emanet, okut ve adam et dedi.
Dilim tutuldu, konuşamadım, yutkunamadım... İçten içe üzülüyorum, kaç gündür nasıl sabah olup nasıl gece olduğunu, nasıl yemek yediğimi, nasıl kalktığımı bilmiyorum, bildiğin programlanmış robot gibi yaşıyorum.
Telefonlara cevap vermek istemiyorum, mesaj yazmak istemiyorum. Geç saatlere kadar uyuyamıyorum, evde kalıp sadece onunla vakit geçirmek ve iş yükünü azaltmak istiyorum. Kısacası bitik ve kötü haldeyim, hiçbir yakınımın haberi yok ve artık bu halim birazcık dikkat çekmeye başladı.
En yakınıma, kız arkadaşıma anlatacak cesareti bile bulamadım kendimde, buraya dökeyim dedim içimi... Ben de sorguluyorum uzun uzun başlıktaki yazıyı...
Sözün özü her şey boş, her şey gelip geçici. Sevdiğiniz insanların kıymetini bilin, kaybedince çok geç oluyor her şey için.