Hiç unutamadığınız mutlu küçüklük anınız nelerdir?

Hafta sonlarını beklemek. Çünkü sadece pazar günleri televizyona atari kurarlardı. O zamanlar işte 2010 yılları falandı ben daha 4 yaşındaydım. Süper mario oynayarak bölüm geçmeye çalışıyordum.
Başlığı düşününce şöyle geçmişime baktım da hiç mutlu küçüklük anım yok. Sanırım bu ailemden kaynaklanan bir durum. Genelde evde hep kavga gürültü olurdu. Şimdi de değişen fazla bir şey yok. Annem 14 yaşımdayken vefat ettikten sonra babam bu sefer de bizimle kavga etmeye başladı. Duysanız saçma konular yüzünden. Babam hiçbir zaman beni haklı bulmadı. Ona göre dışardaki insanlar elin çocukları haklı ve benden her zaman iyiydi. Ne diyeyim? Çocukluğumu çalmışlar ben çocuk olduğumun farkına varmazken...

Çok kötü bir acı yaşamışsın. Umarım kimsenin başında gelmez ama unutma ki yaralar güç verir.
 
Babam ve kardeşlerimle hayatımda ilk kez derbi maçı izlemek için amcamlara gitmiştik. Neredeyse tanıdığım tüm akrabalarım oradaydı abartmıyorum en az 40 erkek 1 odada maç izliyorduk ve oradaki atmosferi hiç unutmuyorum. Hayatımın en heyecanlı ve mutlu olduğum anı diyebilirim.
 

Geri
Yukarı