Eğer dikkatimi yola verirsem kalebodurların ayrım çizgilerine basamıyorum ve telefon, bilgisayar falan ne olursa bir şey elledikten sonra direkt elimi yıkama isteğim geliyor.
Kendimin de sevmediğim bir huyum var. Huy mu denilir bilmem ama şarteller atınca zaman mekan hiçbirinin önemi kalmıyor. Tanık olan çoğu kişi laz damarın attı yine diyorlar da laz da değilim hani. Karadenizliyim diye laz sanıyorlar bu da tuhaf bir algı. Tanıdığım insanlara bu kötü huyum yüzünden zarar geldikten sonra üzülüyorum, tanımadıklarıma daha çok üzülüyorum. Kontrol, o an zorlaşıyor.
Bir de benzer konu açılmıştı daha önce de yazmıştım bir sokakta hamam böceği görürsem çok zor o yoldan geçerim eğer ölü olarak görürsem o sokaktan geçemem. Bu böceğe karşı özel bir sıkıntım var.
Merdivenden çıkarken merdivenden çıktığım aklıma gelirse merdivene bakmadan yani kafamı başka yere çevirmeden yukarı çıkamıyorum. Düşecekmiş gibi hissediyorum.