Merhaba. Pek arkadaşım yok. Yani sokakta gördüklerinde selam veririz birbirimize ya da bir yerde oturuyorlarsa ve ben oradan geçiyorsam çağırırlar; ama bundan fazla bir samimiyetimiz yok. Ne konuşuruz ne de "buluşalım" deriz. Böyle arkadaşlarım var. Bazı arkadaşlarım ise tek bir hatamı yüzüme vuruyor, başkasının dediğine inanıp beni küçük düşürüyor. Onlara arkadaş denmez ama mecbur, onlardan başka arkadaşım olmadığı için yanlarında hata yapmadan, onlara bulaşmadan zaman geçirmeye çalışıyorum. Ancak küçük bir şakamda bile hemen havalanıyorlar ve bağırıyorlar. Ben kendimi savunmayı bilmem, dövüşmeyi de bilmem. Bu yüzden hep lafları yiyip susarak yerime oturuyorum.
Arkadaş edinmeye çalışıyorum, özellikle kız arkadaş. Çünkü çevremde erkek arkadaş yok. Belki kız ortamına girersem erkek arkadaşlar da olur diye düşünüyorum. Bu yüzden hep kızlara bakıyorum. İyi duranlarla konuşmaya çalışıyorum ve kızlarla iyi anlaşmaya çalışıyorum ama "ne haber, nasılsın?" demekten ileri gidemiyorum. Yeni birisiyle tanışmak istediğimde kekeme (konuşma zorluğu) olduğum için bunu avantaja çevirmeye çalışıyorum; belki o da merak eder diye. Ama ya erkek arkadaşı oluyor ya da tipimden dolayı hayır diyor. Bugün ilk kez birisine güzelce tanışma teklifinde bulundum. Yaşım 18 bu arada. Ancak onun erkek arkadaşı vardı ve tipimi de beğenmediğini belli etti. Tipim 5/10, yani ortalamayım. Mizah seviyem yüksek. Hobi olarak satranç, masa tenisi ve vücut geliştirmeyle ilgileniyorum. 12. sınıf olduğum için okuldan kalıcı arkadaşlar edinmeye çalışıyorum, ayda bir de olsa buluşmak için. Ama beceremedim. Kekeme olduğum için ortamlara katılamadım, sohbet edemedim. Konuşma tarzım da kesin yani biraz. Konuşma tarzımı anlamayan yanlış anlıyor. Çünkü konuşma zorluğu yaşadığım için "ne haber?" sorusuna bile "iyi" yerine "güzel" diyen birisiyim. Bu yüzden insanlarla iletişimim açıkçası çok zayıf.
Tanıştığım bazı kişilerle de bir sebep olduğu için tanıştım ama samimiyet kuramadım. O sebep ortadan kalkınca görüşmeyi de bıraktım.
Bu konuyu açmamdaki amaç şu: Lise bitecek ve benim hâlâ kalıcı arkadaşım yok. Edinmeye çalışıyorum ama buna çabalamak da istemiyorum. Sosyal medyadan konuştuğum kız/erkek yok ve mesaj bildirimi bile gelmiyor, yemek uygulamaları dışında. Bu da beni üzüyor. Okul bitince direkt çalışma hayatına başlayacağım. Üniversiteye gitmeyeceğim. (git, 2 yıllık da olsa, demeyin. Kararım net.) İş hayatında sadece ustamla, gelen müşterilerle ve hafta sonu insanların yoğun olduğu meydanlara gidersem belki oradakilerle konuşacağım. Başka kimseyle muhabbetim olmayacak.
"Yalnızlık üzüyor mu seni?" dersen, toplu ortamlarda yalnız olmak üzüyor tabii. Sınıfta tek oturmak, eve tek yürümek, spor salonunda tek çalışmak üzüyor. Çünkü etrafımdaki herkes birisiyle ve yalnız kalmak beni depresif bir ruh haline sokuyor. Ama evde olunca aksine arkadaşsız bile kalırım, umurumda olmuyor. Halı sahaya çağırılmak veya okul sonrası kahve içmeye gitmek isterim. Ama bazı durumları yaşayamadığım için bu duygularımı da yitirdim. Mesela sevmek, sevilmek, arkadaşlık ilişkileri, utanma gibi duyguları kendimde bitirdim. Bu yüzden fark ettiyseniz, "kızlarla tanışmak" diyorum. Çünkü beni sevmeyeceklerini biliyorum. Sadece sosyal medyada bir iki video atalım birbirimize, random mesajlaşalım istiyorum. Sevme konusuna bile gelmiyorum. Sevdiğim zaman da sevdiğimi anlamıyorum. Çünkü bir kızla konuşmak bile beni mutlu ediyor. Bu yüzden sevmeyi muhtemelen mutluluk olarak görüyorum ve sevgi duygusunu da hissetmiyorum.
Bu durumdan memnun değilim ama insanlarla tanışmak için bir çaba sarf etmek de istemiyorum. Bu yaşıma kadar beceremedim, bundan sonra mı becereceğim? Ne önerirsiniz?
