Yıl 2009 civarı falan. 13-14 yaşlarında bir ofis ortamında çalışıyordum. Tuvalet temizlerken hiç kullanılmayan bir yerde tozun içinde para bulmuştum. Çocukluk aklı işte gidip versene parayı birine. Şeytana uyduk, parayı tuttum harcadım. O zamanlar 200-250 lira falan birşeydi yanlış hatırlamıyorsam. Hani o zamanlar çok paraydı galiba birde. Neyse aradan 2 ay geçti. Orda çalışan birisi çıktı benim param kayıp dedi. Şuraya para saklamıştım yok dedi. Beni bir korku bastı, ofiste harcadığım parayı arıyorum herkesle beraber ama nasıl korkuyorum. Başımızda da 25-30 yaşlarında bir abi vardı. Adam başladı o parayı alanı şöyle yapacağım, böyle yapacağım diye. Bu sefer başka biriside çıktı hırsızlık büyüsü var telefon açayım da yapsınlar hırsız şöyle şişecek, böyle patlayacak, yok her yerinden kanlar gelecek falan nasıl korkutuyorlar. Korkudan vücudum uyuştu kımıldayamıyorum, ağlayamıyorum bile vücut kendini komple kilitledi. Neyse artık dayanamadım, paranın sahibini kenara çektim. Dedim abi durum böyle böyle ben aldım özür dilerim, ben çok korkuyorum ama parayı aldığım için değil söylediklerinizden dolayı haftalıklarımı biriktirdim, getirip paranı vereceğim dedim, tamam dedi. Eğer izin verirsen parayı alıp geleyim dedim. Bu seferde öteki adam girdi. Seni yok şöyle yaparız, yok böyle yaparız hala korkutuyor. Ama ben nasıl ağlıyorum feryat figan abi tamam dedim, şimdi paranızı alıp getireceğim diyorum. Daha yok bir yere gidemezsin sana şunu yaparız, şöyle ederiz böyle ederiz. Adam sürekli korkutup duruyordu. Neyse en sonunda biriyle eve gittim, parayı aldım, evdekileri de açık açık durumu izah ettim, götürüp adamların parasını verdim. İşime de son verdiler. Sonuçta haksızım, ben sahipsizdir belki dediğim parayı harcarken, aslında onların gözünde hırsızlık yapmış oldum. O kadar özür diledim, yalvardım, paralarını da iade ettim. Ama korktuğumu gördükçe kat kat üstüme gelip daha da kötü ettiler beni. Aileme de korkuttuklarına dair o zaman bir şey diyememiştim. Onlarda bana hırsız gözüyle bakıyorlardı. O korkudan sonra bir dönem bayağı psikolojik sorunlar yaşamıştım. Şuan anlatırken bile o anki yaşadıklarımı tekrar hissettim. Bu yaşadıklarımı da kimseye anlatamadım zaten. Durumu bilen herkes bana hırsız gözüyle bakınca, bunu kime anlatsam oda o gözle bakar diye çekinmiştim.
Şimdi aradan nerdeyse 10 yıl geçti. Geçen ay dışarıda gezerken o beni korkudan korkuya sokan adamı gördüm. Bir an göz göze geldik. Adamın gözünün içinde o korkuyu tekrar yaşadım ve o ağladığım yalvardığım anlar aklıma geldi. Bir sinirle üstüne atlayıp iyi bir dövesim geldi. Sonra baktım ailesi yanındaymış küçük çocuğu falan varmış, bir an ben öyle bir şey yaparsam o çocuğunda benim gibi korkacağını düşündüm. Sonra vazgeçtim dik dik baktım çektim gittim. Ama kaldırıpta bir laf etseydi o zaman, hayatının hatasını yapardı. Tamam kendince haklıdır. Sonuçta hırsız gözüyle baktığı birisi vardı karşısında. Ama ne olursa olsun böyle bir psikolojik baskı yapmaya hakkı yoktu. Ben onun yüzüne yıllarca psikolojik sorunlar yaşadım. Lise hayatımın çöp oldu gitti.
