Kendimi yalnız hissediyorum

Arkadaşlar, kendimi yalnız hissediyorum. Çok mutsuzum, hayattan zevk alamıyorum. 1.5 yıldır evdeyim. Diyeceksiniz ki haline şükret ama maalesef olmuyor, evet benden daha kötüleri de var ama ben de insanım ve duygularım var. Annemle bile vakit geçiremiyorum, beni dinlemiyorum. Babam zaten yok. Annem bir kere gelip ''Neyin var, ne oldu, iyi misin?'' diye sormadı. 16 yaşındayım, telefon alacağım. Onu bile kendim yapıyorum. Annem ona bile yardım etmiyor. Bu yaşımda yapmamam gereken işleri bile tek yapıyorum. Kendimi işe yaramaz, görünmez ve yalnız hissediyorum. N'olur yardım edin.

Herkeste mi ya bugün herkes yalnız hissediyor.
Bende de öyle herhangi bir şey yapmak istesem direk engel oluyorlar normaldir onlar da can güvenliğimiz için endişeleniyor bisiklet sürmeye çıkamıyorum çünkü en son duran arabanın tamponuna çarpmıştım.

Bir dakika, dejavu mu yaşıyorum? 20 dakika önce aynı konu açılmıştı .

Soruya cevap olarak;

Dostum 14-17 yaş arasında ergenlik dönemi yaşıyoruz. Buna ben de dahilim. Zaman zaman böyle duygulara, yalnızlık hissine kapılman gayet normal. Sabretmek dışında seçenek yok.

aile ne demek lise 2 öğrencisiyim ev işlerini ben yapıyorum yemeğimi kendim yapıyorum hiçbir şekilde maddi manevi destekleri yok ama yine de ben mutluyum. en azından derdim hiçbir zaman sevgi görememek olmadı bana karışmasınlar yeter belki kişisel bir durumdur.

Gel dertleşelim. Güzelce sohbet edelim.

Ne güzel işte, işleri kendin yaptığına göre demek ki işe yarıyorsun. Bardağın dolu tarafına bakmalısın. Babam yok diyorsun, annende hayatın zorlu şartlarından fırsat bulamıyordur çalışmak, iş yerindeki insanlarla uğraşmak vs. belki de annen ile çok vakit geçirsen bu sefer de diyeceksin ki her şeyime karışıyor bunaldım. Şimdiden kendi ayakların üzerinde durmaya alışmalısın.
Kendine yeni hobiler geliştir, ilgi alanları bul, menfaatsiz iyi arkadaşlar edin.

Kitap ve şiir yazmayı dene. Belki onları bastırabilirsin. Daha iyi hissedersin. Ben yalnız hissedince roman yazıyorum, şiir yazıyorum.