imachining
Decapat
- Katılım
- 24 Kasım 2018
- Mesajlar
- 10
Çaresizlikten buraya yazıyorum pek öyle açmayacağım sıkıntımı fakat çok zorlanmaya başladım.
19 yaşındayım bugüne kadar hayattan soğudum, yaşamak istemiyorum. Diyecek hiçbir sıkıntım olmadı şükür annem babam ailem sağlıklı ve mutlu bir şekilde geçinip gidiyoruz.
9. sınıfta iyi bir insan olmak istiyordum bu düşüncem o zaman başlamıştı. Ağzım bozuktu, ilk önce küfür etmeyi bırakmalıyım diye başladım ve gerçekten şu an en sinir olduğum an bile küfür etmiyorum tamamen hafızamdan silindi.
Neyse işte tüm kötü hallerimi düzeltmeye başladım Allah'tan çok yanlış bir şey istemişim sonradan farkına vardım kusursuz olmayı falan düşünüyordum yani günah işlemez hatasız. Biliyordum insanın tabiatında yok böyle bir şey fakat sonu iyi olacaktı her kötülükten uzaklaştıkça kalbimde Allahın beni sevdiğini hissedebiliyordum.
Ve bir gün geldi hata yaptım.
Özdür dilerim açıklayamayacağım.
Tekrar düzelttim hatamı, ve tekrar aynı sorunla karşılaştım, yolumu değiştirmek istediğim tekrar kalktım ayağa ve inanarak devam etmeye başladım ve tekrar ayağım çukura düşünce bu sefer kalkmak istemedim çünkü aynı noktaya geleceğimi düşündüm beni zayıflattı yaptığım her şeyin boşa olduğunu söyledi içim ve bende sustum inandım.
Bu hata peşimi bırakmadı arkadaşlar kendime olan tüm inancımı, hayallerimi, umudumu aldı benden. Şu an daha uzun yazmak istemiyorum ama eskisi gibi olmak istiyorum, kendime düşman oldum kendimden nefret ediyorum yani anlatamıyorum işte duygularımı ruhum sanki bu bedeni istemiyormuş gibi hissediyorum. Annem babam kimse bilmiyor sıkıntımı fakat doktora gitmek istemiyorum çünkü psikolojiğim bozuk değil sadece ruhum 55 yaşında ölecek gibi beni yoruyor.
Yani İslami bilgim var, tevbe et diyenleriniz olacaktır fakat kendime öfkeliyim, onca yaptıklarımdan sonra Allahın affetmesini yediremem yani kendimi affetmem lazım ilk önce.
Şimdi bunu diyeceğim çoğunuz yanlış ve saçma olduğunu söyleyecek ama yaşamayı hiç istemiyorum ne kız arkadaşı ne evlilik ne aile kurma bu gibi hayallerim hiç yok şu an sakinim. Bu aralar çünkü düşüncelerimi müzikle susturuyorum, dubstep epic chill trap nightcore gibi şeyler dinliyorum. Sadece konuşmaya ihtiyacım var olduğunu düşünüyorum fakat çözüm olmuyor.
Ne yapabilirim ben 1 tane hayalim kaldı onuda gerçekleştiremez isem sonum iyi olmayacak arkadaşlar özür dilerim saçma düşüncelerim ile sizi meşgul ettiğim için.
19 yaşındayım bugüne kadar hayattan soğudum, yaşamak istemiyorum. Diyecek hiçbir sıkıntım olmadı şükür annem babam ailem sağlıklı ve mutlu bir şekilde geçinip gidiyoruz.
9. sınıfta iyi bir insan olmak istiyordum bu düşüncem o zaman başlamıştı. Ağzım bozuktu, ilk önce küfür etmeyi bırakmalıyım diye başladım ve gerçekten şu an en sinir olduğum an bile küfür etmiyorum tamamen hafızamdan silindi.
Neyse işte tüm kötü hallerimi düzeltmeye başladım Allah'tan çok yanlış bir şey istemişim sonradan farkına vardım kusursuz olmayı falan düşünüyordum yani günah işlemez hatasız. Biliyordum insanın tabiatında yok böyle bir şey fakat sonu iyi olacaktı her kötülükten uzaklaştıkça kalbimde Allahın beni sevdiğini hissedebiliyordum.
Ve bir gün geldi hata yaptım.
Özdür dilerim açıklayamayacağım.
Tekrar düzelttim hatamı, ve tekrar aynı sorunla karşılaştım, yolumu değiştirmek istediğim tekrar kalktım ayağa ve inanarak devam etmeye başladım ve tekrar ayağım çukura düşünce bu sefer kalkmak istemedim çünkü aynı noktaya geleceğimi düşündüm beni zayıflattı yaptığım her şeyin boşa olduğunu söyledi içim ve bende sustum inandım.
Bu hata peşimi bırakmadı arkadaşlar kendime olan tüm inancımı, hayallerimi, umudumu aldı benden. Şu an daha uzun yazmak istemiyorum ama eskisi gibi olmak istiyorum, kendime düşman oldum kendimden nefret ediyorum yani anlatamıyorum işte duygularımı ruhum sanki bu bedeni istemiyormuş gibi hissediyorum. Annem babam kimse bilmiyor sıkıntımı fakat doktora gitmek istemiyorum çünkü psikolojiğim bozuk değil sadece ruhum 55 yaşında ölecek gibi beni yoruyor.
Yani İslami bilgim var, tevbe et diyenleriniz olacaktır fakat kendime öfkeliyim, onca yaptıklarımdan sonra Allahın affetmesini yediremem yani kendimi affetmem lazım ilk önce.
Şimdi bunu diyeceğim çoğunuz yanlış ve saçma olduğunu söyleyecek ama yaşamayı hiç istemiyorum ne kız arkadaşı ne evlilik ne aile kurma bu gibi hayallerim hiç yok şu an sakinim. Bu aralar çünkü düşüncelerimi müzikle susturuyorum, dubstep epic chill trap nightcore gibi şeyler dinliyorum. Sadece konuşmaya ihtiyacım var olduğunu düşünüyorum fakat çözüm olmuyor.
Ne yapabilirim ben 1 tane hayalim kaldı onuda gerçekleştiremez isem sonum iyi olmayacak arkadaşlar özür dilerim saçma düşüncelerim ile sizi meşgul ettiğim için.
Son düzenleyen: Moderatör:
