5 yıl önce maddi açıdan hiç rahat değildim ve buna bağlı olarak sinir küpü bir insandım. Şu anda maddi durumum iyi sayılır yine sinir küpüyüm. Çünkü çevremdeki arkadaşlarımın durumu kötü ve onlar kötü olunca doğal olarak ben de mutsuz oluyorum. 22 yaşımda birdenbire sakallarımın rengi değişti saçlarım uzun görünse de içten içe dökülmeye başladı. Sanırım bu ülkenin siniri ve stresini artık kaldıramıyorum. İstediğim işler olmuyor sevmediğim işlerden para kazanmak zorunda kalıyorum. Üniversitem bu sene bitiyor. İşsiz kalmaktan korkuyorum. Okulum bitiyor diye sevinirken bir yandan iş ilanlarına göz atıyorum. Bu ülkede yaşamanın zorluğuna daha yeni göğüs germeye başladım fakat artık dayanamıyorum. Ortalama bir gencin sahip olduğu her şeye sahibim. Konsolum var, PC'm var, laptopum var. Pandemiye kadar ailemden ayrı bir evde yaşıyordum. Fakat mutlu olamıyorum. Çünkü Türk halkı mutlu değil. Artık bana Abba'nın waterloo şarkısı veya Stromae'nin tous les memes şarkısı mutluluk veremiyor. Ayrıldığım kız arkadaşımın bana ettiği küfürler umurumda bile olmuyor. Yani kısacası artık tükenmişlik sendromuna girdik. Allah sonumuzu hayretsin.