Mutluluk mu? Görece bir kavram, dert gibi. Bu yaşta (26) ilk kez aşık oldum ve 5 ay birlikte olduk. Bence bir sebep yokken, her şey mükemmelken ve mutlu iken 10 gün önce benden soğuduğunu ve bazı şeylere artık tahammülü kalmadığını söyledi ve istemiyorum dedi. Konuşmak bir şeye yaramadı, zaman bile vermedi bitti. İletişim devam, ben kötü olmayayım diye muhtemelen günde birkaç dakika yazıştık hergün. Önceden olduğumuz mesafeli iş arkadaşı gibi. Şimdi bana cevaplar gelir, 'büyükler bunu defalarca yaşadı, binler bunu gördü' diye, herkesin yaşadığı farklı, kurduğu hayaller yıkılınca insanin, telkin sözleri anlamsız kalıyor. Aklıma gelenler; bana söylediği o mükemmel sözler, hayallerimiz, gelecek planlarımız. Ama şimdi ismimizle hitap ediyoruz falan yani bom ... haldeyim. İyiyim diyor ve görünüyorum ama arayıp yazıp hesap sorasım geliyor, insanın hayatına böyle girilip böyle çıkılabiliyorsa ben bu dünyaya ne diyeyim.