Mutlu musunuz?

Mutluluk tamam da endişeliyiz.

Hiç gel dışarı çıkalım diyen bir arkadaşım olmadı.
Çevremdeki insanlar beni hiçbir zaman sevmediler. Okul hayatım berbat geçti.
Ailemdeki sorunlar psikolojimi mahvetti.
Ekonomik olarak pek de iyi bir yerde değiliz diyebilirim. Topluma pek uyum sağlayamadığım için biraz asosyalim.
Mutlu olmaya çalışıyorum her ne kadar da ülke şartları zorlasa da.

Dünya'ya bir kere geliyorum. Mutluyum.

Forse dedi:

Dünya'ya bir kere geliyorum. Mutluyum.

Genişletmek için tıkla...

Ne güzel bir bakış açısı keşke herkes böyle olabilse, üzülmenin hiçbir faydası olmadığını anlasalar.

Evet, çok mutluyum (!).

Mutluyum ama değilim. (Hehehe)

Mutluluk mu? Görece bir kavram, dert gibi. Bu yaşta (26) ilk kez aşık oldum ve 5 ay birlikte olduk. Bence bir sebep yokken, her şey mükemmelken ve mutlu iken 10 gün önce benden soğuduğunu ve bazı şeylere artık tahammülü kalmadığını söyledi ve istemiyorum dedi. Konuşmak bir şeye yaramadı, zaman bile vermedi bitti. İletişim devam, ben kötü olmayayım diye muhtemelen günde birkaç dakika yazıştık hergün. Önceden olduğumuz mesafeli iş arkadaşı gibi. Şimdi bana cevaplar gelir, 'büyükler bunu defalarca yaşadı, binler bunu gördü' diye, herkesin yaşadığı farklı, kurduğu hayaller yıkılınca insanin, telkin sözleri anlamsız kalıyor. Aklıma gelenler; bana söylediği o mükemmel sözler, hayallerimiz, gelecek planlarımız. Ama şimdi ismimizle hitap ediyoruz falan yani bom ... haldeyim. İyiyim diyor ve görünüyorum ama arayıp yazıp hesap sorasım geliyor, insanın hayatına böyle girilip böyle çıkılabiliyorsa ben bu dünyaya ne diyeyim.

Kesinlikle ama kesinlikle hayır dostum.

actanonverba dedi:

Mutluluk mu? Görece bir kavram, dert gibi. Bu yaşta (26) ilk kez aşık oldum ve 5 ay birlikte olduk. Bence bir sebep yokken, her şey mükemmelken ve mutlu iken 10 gün önce benden soğuduğunu ve bazı şeylere artık tahammülü kalmadığını söyledi ve istemiyorum dedi. Konuşmak bir şeye yaramadı, zaman bile vermedi bitti. İletişim devam, ben kötü olmayayım diye muhtemelen günde birkaç dakika yazıştık hergün. Önceden olduğumuz mesafeli iş arkadaşı gibi. Şimdi bana cevaplar gelir, 'büyükler bunu defalarca yaşadı, binler bunu gördü' diye, herkesin yaşadığı farklı, kurduğu hayaller yıkılınca insanin, telkin sözleri anlamsız kalıyor. Aklıma gelenler; bana söylediği o mükemmel sözler, hayallerimiz, gelecek planlarımız. Ama şimdi ismimizle hitap ediyoruz falan yani bom ... haldeyim. İyiyim diyor ve görünüyorum ama arayıp yazıp hesap sorasım geliyor, insanın hayatına böyle girilip böyle çıkılabiliyorsa ben bu dünyaya ne diyeyim.

Genişletmek için tıkla...

Şunu da eklemek istiyorum, gerek birliktelik gerek ayrılık ilk kez yaşadığım şeyler olduğu için tamamen ben haklıyım vs. demiyorum. Elbette hatam olmuştur, sonuçta 1 hafta önce, hatta 3 gün öncesine kadar her şey gerçekti, yalan değildi, biliyorum hissedebiliyorum, nitekim o da bunu söylüyor zaten. İncir çekirdeğini doldurmayacak ufak bir şeyden çok kısa tartışmıştık ve 1 saat kadar iletişim kurmamıştık, sonrasında olanlar olmuştu. Yani bilmiyorum böyle düşünmemeye çalışıyorum ama insan çok çok çok üzülüyor. Yaşadıklarım gerçek olsa da yalan gibi geliyor, oturup düşünmüş ve fark ettiği an bana söylemek zorundaymış soğuduğunu, yoksa ertelese bile o andan sonraki her şey yalan olacağından , daha kötü olacağından direkt söylemiş. Artık böyle olması elbette çok üzüyor beni ama daha çok üzen şey, ortada bir şey yoktu. Yani dünyanın en mutlu en motivasyonlu insanı gibi hissediyordum. Böyle sabaha kadar anlatsam da bir şey değişmeyecek. Dile kolaydır bazı şeyler ama yaşaması gayet zor. Yapmam gerekenleri biliyorum, yapmak zul. İyi geceler.

13 Mart 2020'de yollarımızı ayırma kararı aldık.