IntroVert
Kilopat
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
- Meslek
- Öğrenci
Gencler İngilizce klavye kullandigim icin kusura bakmayin.
24 yasindayim, yalnizlik vs gibi durumlardan dolayi butun çocuklugum ve hayatim neredeyse bilgisayar basinda bilgisayarlar, yazilim ve teknoloji hakkinda bir şey ogrenmekle gecti, bu tabii ki bana su an bulundugum isi kazanmami sagladi. Hep yalniz buyudum, yalniz bir seyleri basardim, yalniz da olecegim saniyorum.
Biraz kendimden bahsetmek gerekirse her zaman icine kapaniktim, cok konusmaz, bir seye kafam takilsa bile kimseyle paylasamazdim. Simdi bir ise girdim stajimin ardindan beni begenip devam ettirdiler stajimla birlikte 1 sene olacak ama sirkette yetkili seviyede herkes benden bir seyler istiyor ve baska isim var diyemedigim icin birden fazla seyle ugrasmak vs zorunda kalıyorum ama artik yiprandigimi hissediyorum. Calismak bana gore degilmis, birileriyle iletisime kurmaniz gerekiyor bazen, musteriden bilgi bekliyorsunuz veya cozum ortaginizla birlikte calismaniz gerekiyor vs. ben de insan iliskilerinde zayif oldugum cogu zaman ayiptir soylemesi siciyorum bu tarz durumlarda.
4 senedir birlikte oldugum kiz arkadasim vardi, ondan baska kimsem yok diye onu sevip kollar, yazilimda, hayatta, kulturel mevzularda hep bir seyler ogretmeye calisir destek olurdum. Pandemi girdiginde gorusemez olmustuk artik, telefonda bile konusamiyorduk ailesi muhafazakar vs gibi saçma sebeplerden diye, yine de seviyorum diye sabredip o mutlu olsun diye ustte bahsettigim seylere katlanmaya calisiyordum ama o beni okul bittikten sonra resmen kullanip atar gibi birakip gitti, tam duzeliyorum derken basa sardigim bir mevzu oldu. Bu arada ayrilali 4-5 ay oldu ama o kadar canim yaniyor ki, insanin bir seyler paylasabilecek, mutlulugunu veya uzuntusunu anlayabilecegi, buna ortak olabilecek birisi olmadiginda cok kotu hissediyor insan.
Genelde hayatta; hem planli, dakik surekli ileriye gitmek isteyen biri olarak tanimlardim kendimi ama artik bazi seylerden o kadar yoruldum ki daha yasim 24 ama inanin hiçbir enerjim kalmadi, ne kitap okuyabiliyorum, ne film izleyebiliyorum ne baska bir şey, eskiden oyun oynarken cok keyif alirdim simdi oyun aliyorum ama oynayamiyorum, spora başladım ama biraz gittim biraktim, hiçbir seye enerjim yokmus gibi hissediyorum. Madem bir isim ve gelebilecegim bir nokta var buna odaklanayim diyorum ama ne yazik ki onu da yapamiyorum, psikolojik destek aliyorum senelerdir ama etkisi 1-2 gun suruyor, bilmiyorum acaba gercekten kotu bir insan miyim, yoksa bu dunyada yasamiyor muyum bunlari sorguluyorum artik.
Tekrar nasıl toparlanacagim hakkinda hiçbir fikrim yok... Sadece biraz dertlesmek istedim.
24 yasindayim, yalnizlik vs gibi durumlardan dolayi butun çocuklugum ve hayatim neredeyse bilgisayar basinda bilgisayarlar, yazilim ve teknoloji hakkinda bir şey ogrenmekle gecti, bu tabii ki bana su an bulundugum isi kazanmami sagladi. Hep yalniz buyudum, yalniz bir seyleri basardim, yalniz da olecegim saniyorum.
Biraz kendimden bahsetmek gerekirse her zaman icine kapaniktim, cok konusmaz, bir seye kafam takilsa bile kimseyle paylasamazdim. Simdi bir ise girdim stajimin ardindan beni begenip devam ettirdiler stajimla birlikte 1 sene olacak ama sirkette yetkili seviyede herkes benden bir seyler istiyor ve baska isim var diyemedigim icin birden fazla seyle ugrasmak vs zorunda kalıyorum ama artik yiprandigimi hissediyorum. Calismak bana gore degilmis, birileriyle iletisime kurmaniz gerekiyor bazen, musteriden bilgi bekliyorsunuz veya cozum ortaginizla birlikte calismaniz gerekiyor vs. ben de insan iliskilerinde zayif oldugum cogu zaman ayiptir soylemesi siciyorum bu tarz durumlarda.
4 senedir birlikte oldugum kiz arkadasim vardi, ondan baska kimsem yok diye onu sevip kollar, yazilimda, hayatta, kulturel mevzularda hep bir seyler ogretmeye calisir destek olurdum. Pandemi girdiginde gorusemez olmustuk artik, telefonda bile konusamiyorduk ailesi muhafazakar vs gibi saçma sebeplerden diye, yine de seviyorum diye sabredip o mutlu olsun diye ustte bahsettigim seylere katlanmaya calisiyordum ama o beni okul bittikten sonra resmen kullanip atar gibi birakip gitti, tam duzeliyorum derken basa sardigim bir mevzu oldu. Bu arada ayrilali 4-5 ay oldu ama o kadar canim yaniyor ki, insanin bir seyler paylasabilecek, mutlulugunu veya uzuntusunu anlayabilecegi, buna ortak olabilecek birisi olmadiginda cok kotu hissediyor insan.
Genelde hayatta; hem planli, dakik surekli ileriye gitmek isteyen biri olarak tanimlardim kendimi ama artik bazi seylerden o kadar yoruldum ki daha yasim 24 ama inanin hiçbir enerjim kalmadi, ne kitap okuyabiliyorum, ne film izleyebiliyorum ne baska bir şey, eskiden oyun oynarken cok keyif alirdim simdi oyun aliyorum ama oynayamiyorum, spora başladım ama biraz gittim biraktim, hiçbir seye enerjim yokmus gibi hissediyorum. Madem bir isim ve gelebilecegim bir nokta var buna odaklanayim diyorum ama ne yazik ki onu da yapamiyorum, psikolojik destek aliyorum senelerdir ama etkisi 1-2 gun suruyor, bilmiyorum acaba gercekten kotu bir insan miyim, yoksa bu dunyada yasamiyor muyum bunlari sorguluyorum artik.
Tekrar nasıl toparlanacagim hakkinda hiçbir fikrim yok... Sadece biraz dertlesmek istedim.
