Neden Bilmiyorum Ama Yalnız Olmayı Seviyorum

Asosyal12 dedi:

İyi bir şey değil. Kardeş böyle gitmez. Bence ben de köy okulunda 7. sınıfa kadar arkadaşlarla güzel konuşkan herkesi güldüren biriydim hatta sınıfımda bir arkadaşım vardı evire çevire döverdim. Benden de korkardı. Sınıftaki bazıları da korkardı. Sonra 8. sınıfta dershaneye giderken internet kafelerden çıkmamaya başladım. Her gün kaçıp oyun oynamaya gidiyordum. Lise 1'de böyle devam etti hep oyun, hep oyun. Baktım çok sessiz bir de salak olmuştum. Kimse korkuyor beni biraz da cüsseliyim tanıyınca zaten ne olduğumu anlıyorlardı. Salak bu, paramı alıyorlardı, kafama vuruyorlardı. Zaten kafa çalışmıyor diyor sinir oluyordum. Kendime "kafa çalışmıyor, salağım ben, gerizekalıyım" diyordum. Kendime sonra interneti kestim lise 2'de bilgisayara bile bakmıyorum. Ekranı görünce başım ağrıyor. Beni salak ediyor diyor, gözümü kapatıyor bilgisayarın olduğu yerden çıkıyordum. En son "böyle olmaz bari sessizim, salağım, ders çalışayım, derslerim iyi olsun." Dedim. Bu sefer de daha da asosyal oldum odaya çekilip saatlerce kitap okumaya başladım. Her gün kitaplar alıp okuyordum. Bu sefer de aklıma girmiyor aklımda kalmıyor okuduğum kitabı anlatamıyor, ismini dahi hatırlayamıyordum. En son lise 4 bitmeden Ankara'ya kaçtım. Adana'da oturuyorum sonra zaten halen devam ediyor asosyallik köyde evin içinde 5 sene öyle geçti yani değişen bir şey olmadı. Asosyallik benim kaderim diyorum. Arkadaş yok eş yok dost yok. Ailemle kalıyorum. İşe girmeye çalışıyorum. Topluma giriyorum. Çalıştığım yer çok kolay neredeyse akşama kadar oturuyordum ama toplumdayız kendime neden böyle sessizim deyip ağladım iş yerinde. Çıktım işten halen iş bulamadım. Çok sessizsen konuşkan değilsen hiçbir değerin yok bu dünyada. Böyle gider 2 kere intihar da ettim. Yaşayan ölü diyorlar.

Genişletmek için tıkla...

Onur Haha Atan dedi:

Merhaba değerli forum üyeleri. Ben 16 yaşında bir lise 2 öğrencisiyim ve küçüklüğümden beri (1. sınıf) insanlarla konuşmayı sevmeyen kendi halinde takılan biriydim mesela küçüklüğümden örnek vereyim 4-5. sınıf gibi memlekete gittiğimizde sokaktaki çocuklar beni çağırırdı birlikte gezerdik futbol falan oynardık ama hiç konuşmazdım, konuşacak konu bulamazdım sürekli birilerini dinlerdim ve bana sen neden hiç konuşmuyorsun diye sorarlardı hep. Hayatım boyunca bana hep bu soruyu sordular. ''Sen neden hiç konuşmuyorsun ?'' Konuşacak konu bulamıyorum insanları hep uzaktan izliyorum bu yüzden okul hayatımda pek arkadaşım olmadı asosyal denilecek bir tipim sanal ortam ve okul dışında da olmadı. İnsanlar bu kadar konuşacak ne buluyor anlamıyorum ben sadece biri bana soru sorduğunda konuşur ya da ihtiyacım olduğunda konuşurum o zamanda mümkün olduğunca kısa keserim konuşmamı. Örneğin sınıfımdan biri beni telefonla arıyor ama ben telefonu açmak istemiyorum bazen de açmıyorum neden bilmiyorum ama o insanı dinlemek istemiyorum beni birisi rahatsız etsin istemiyorum. Açıyorum bilgisayarı tek başıma oyun oynuyorum. Okuldaki insanlarla okul dışında hiç görüşmem rahatsız edilmeyi sevmiyorum ha yaptığım önemli bir şey de yok ama yatağımda yarım saat uzanayım herhangi biriyle 10 dakika konuşmaktan daha zevk veriyor bana acaba benim gibi olanlar var mı? Hayatımın sonuna kadar böyle mi devam ederim acaba?

Genişletmek için tıkla...