Semih Demir
Kilopat
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
- Meslek
- Öğrenci
İsyan etmediğimi belirtmek isterim. "Şükredin" yazıp klavyesini yoracak arkadaşlar bu zahmette bulunmasın. Bu tamamen bu ülkede ki ezilmiş çocukların bastırılmaya çalışılan sözleridir...
Ben takım tutmam, parti tutmam.
Ama; tuttuğunuz takım şampiyon olmaz, seçtiğiniz parti iktidar olmaz, sevdiğiniz kadın/erkek sizin olmaz, paranız olmaz, olmaz ile bitireceğim bütün olmazları yazsam yetmez.
Ama bu söz her şeyi açıklıyor; "İstediğiniz çoğu şey olmaz..." Ünlü bir filozof, bilim insanı, aydın çağdaş, sanatçı sözü değil bu. Ezilmiş çocuklar olan bizlerin sözü. Ben yazdım az önce... Ama biliyor musunuz? Halk nezdinde bir değerimiz olmadığı için hiç bir sözümüz isteğimiz hayalimiz hak ettiği değeri görmüyor!
Yazdıklarımı yanlış yorumlayanlar olacak biliyorum. Bu ülkede hayata tutunabilmek için "kötü" olmak mı gerekiyor? Ben soğudum ve soğumaya da devam ediyorum insanlardan... Artık kadını erkeği nefret ediyorum çoğunluğundan, ama saygımı yitirmedim, milletime küsmedim, vatanımı terk etmedim, lakin ben 'biz' kavramını temsil ettiğime inanarak belirtiyorum ki, bizim hiç bir değerimiz yok.
Hep biz ölüyoruz ya! Askerde, sokakta, orada, burada, siyasi kavgalarda, maç kavgasında, "neye baktın lan" diye saçma bir kavgada. Bitiyoruz günden güne. Neşemiz azalıyor, umudumuz tükeniyor, bildiğim her şey bilmediğim gibi oluyor.
İnsan değil miyiz biz? Arabamız evimiz paramız olmadığı için mi saygı görmüyoruz? Sevilmiyoruz? Özlenmiyoruz?
"Hocam! Bunlar olmadan da hepsi olabilir ama" diyenler olabilir. Zaten de öyle, ama anlatmak istediğim yazmak istediklerimden daha farklı.
Ben yoruldum. Darıldım. Küstüm.
Yaşama hevesim kalmadı, umudum kalmadı, özgüvenim kalmadı, sevgim saygım var biraz o da kediye köpeğe diğer canlılara, "insan" olmayı becerememiş "insan"lara sevgim saygım kalmadı. Bıktım ulan gösterişinizden, sahte gülüşlerinizden, menfaatiniz için insan satmanızdan, tek gecelik ilişkilerinizden, lüks arabanızdan, lüks evlerinizden, yatlarınızdan, katlarınızdan, evlerinizden, dairelerinizden, görgüsüz kızlarınızdan, erkeklerinizden, kendinizi bizden üstün görmenizden bıktım ulan!
Ben takım tutmam, parti tutmam.
Ama; tuttuğunuz takım şampiyon olmaz, seçtiğiniz parti iktidar olmaz, sevdiğiniz kadın/erkek sizin olmaz, paranız olmaz, olmaz ile bitireceğim bütün olmazları yazsam yetmez.
Ama bu söz her şeyi açıklıyor; "İstediğiniz çoğu şey olmaz..." Ünlü bir filozof, bilim insanı, aydın çağdaş, sanatçı sözü değil bu. Ezilmiş çocuklar olan bizlerin sözü. Ben yazdım az önce... Ama biliyor musunuz? Halk nezdinde bir değerimiz olmadığı için hiç bir sözümüz isteğimiz hayalimiz hak ettiği değeri görmüyor!
Yazdıklarımı yanlış yorumlayanlar olacak biliyorum. Bu ülkede hayata tutunabilmek için "kötü" olmak mı gerekiyor? Ben soğudum ve soğumaya da devam ediyorum insanlardan... Artık kadını erkeği nefret ediyorum çoğunluğundan, ama saygımı yitirmedim, milletime küsmedim, vatanımı terk etmedim, lakin ben 'biz' kavramını temsil ettiğime inanarak belirtiyorum ki, bizim hiç bir değerimiz yok.
Hep biz ölüyoruz ya! Askerde, sokakta, orada, burada, siyasi kavgalarda, maç kavgasında, "neye baktın lan" diye saçma bir kavgada. Bitiyoruz günden güne. Neşemiz azalıyor, umudumuz tükeniyor, bildiğim her şey bilmediğim gibi oluyor.
İnsan değil miyiz biz? Arabamız evimiz paramız olmadığı için mi saygı görmüyoruz? Sevilmiyoruz? Özlenmiyoruz?
"Hocam! Bunlar olmadan da hepsi olabilir ama" diyenler olabilir. Zaten de öyle, ama anlatmak istediğim yazmak istediklerimden daha farklı.
Ben yoruldum. Darıldım. Küstüm.
Yaşama hevesim kalmadı, umudum kalmadı, özgüvenim kalmadı, sevgim saygım var biraz o da kediye köpeğe diğer canlılara, "insan" olmayı becerememiş "insan"lara sevgim saygım kalmadı. Bıktım ulan gösterişinizden, sahte gülüşlerinizden, menfaatiniz için insan satmanızdan, tek gecelik ilişkilerinizden, lüks arabanızdan, lüks evlerinizden, yatlarınızdan, katlarınızdan, evlerinizden, dairelerinizden, görgüsüz kızlarınızdan, erkeklerinizden, kendinizi bizden üstün görmenizden bıktım ulan!