Olum korkum olmadigi icin pek sorun yasamiyorum ben. Ne bir Tanri'ya inaniyorum, ne de hayatimin bir duzene girecegine. Ailemi filan dusunmeyi biraktim artik, yasamak istemiyorum artik gercekten de bezdim, usandim bu hayattan. Yeni birisiyle tanisiyorum, bir kac ay sonra hayal kirikligina ugruyorum, yeni bir ugras buluyorum gunler sonra ondan da bikiyorum. Hayat sanki bana kimse seni umursamiyor, git bir kosede kendini as diyor. Hayatiniz monotonlasinca zaten olum korkusu kalmiyor, daha cok olumu arzuluyorsunuz sanki.