Hem terapi+ilaç alıyorum ama pek işe yaramadı.
Çok haklısın 1 doktorun ve büyük şirketlerin cebine boş yere para saydın.
Bir yerde ya ben bilmeden eşofmanımı indirirsem fark etmeden ya rezil olursam diye korkuyorum.
Emin ol kötü düşünceler değil.
Açmışım gibi bir de kapı ocağı çok kontrol ediyorum, el yıkama vs. bir sürü var.
Çok normal şeyler.
Öncelikle ilaçla tedavinin yaşı genelde 14 yaşından sonra uçup gidiyor sen sadece 6 yıl kitap okuyup yemin etmiş bir hücresel varlıktan deneye tutulmuş oluyorsun. Ben de yaşadım ve ilaçların bana verdiği zararı toplamam 6 ay sürdü sonunda dedim ki ilaçlar böyle yapacağına ben bununla yaşarım.
Nasıl mı yaşıyorum? Onları düşünen şey senin içinde yaşayan sen, dedikleri ve düşündükleri ona ait sana değil. Ben de işe giderken 50 kere kapıyı kontrol ederdim(yolun ortasından eve çok döndüm), çıkmadan önce tüm prizleri çekerdim üstüne fotoğraflardım(telefona bakınca bile emin olmak adına çektiğim tarih saati kontrol ederdim), 1 şey sipariş edecekken 50 kere bakarım(Amazon üzerinden RAM sipariş edecektim ertesi gün teslimata 2 saat vardı sipariş ettiğimde ertesi gün olmuştu).
Kurtuldum mu evet ama çözüm onu yok etmek değil onunla yaşamak. Maalesef ailemin cahilliği tarafından fark edilmemiş bir hastalıkla ömür boyu yaşayacağım ve emin ol aynı sebepten dolayı buradasın çünkü tedavisi çocukken olan bir şeydi artık çok ve çok geç.
Yapman gereken tek şey kabul etmek ve yarattığı depresyondan kurtulmak.
Balkonda sigara içerken buradan atlarsam ne olur diye aklıma düşünceler giriyor ve 50 farklı sahne tam gözümün önüne gelecek, öl*rüm diyorum.
Bilgisayara bakarken tam yumruk atarsam ne olur diyorum, cebimden çıkacakları düşünüyorum.
Birisiyle konuşurken kafasına telefonumla vursam ne olur diyorum, elimi meşgul edecek bir şeyle oynamaya başlıyorum.
Kendine sorduğun sorulara hızlı cevap vereceksin, elini ve zihnini tuttuğu an meşgul edeceksin ve YOLO! diyeceksin. Benim kapı huyu o kadar pis ki arabayla 10km sonra dönüp kapıya bakıyorum hatta görmem yetmiyordu elimle 2-3 kere zorluyordum(kapı mermi geçirmez olmasına rağmen zorluyordum) sonra bir tanıdığım bana bu yaşta çok zor o ilaçları bırak ve arkana bakmadan yaşamaya başla dedi. Kapıyı açık mı unuttum diye düşünürken arkadan hırsızlar girer PC gider TV gider gider de gider derken gitsin yenisini alırım demeye başladım.
Son 8-9 aydır o kadar rahatım ki sana anlatamam. Yarın dünyanın sonu gelecek deseler son bir kez döner yemeye giderim ve evime dönerim.
