11.sınıfa giden bir Türk genciyim. Hayatımda hiçbir değişiklik olmadı/olmuyor. uyan-kalk-kahvaltı yap-okula git(geç kalınca azar yemek falan)- eve gel- ders yap- uyu. Sürekli bu döngüde olmak istemiyorum. Ailem aşırı baskıcı ve insanı sinirlendiriyorlar. Bende OKB hastasıyım. Arkadaşım yok. Sadece 1 tane vardı. Arkadaş değil kardeştik resmen. Artık o da üniversiteye gidecek. O olmayacak. Artık benden de soğudu. Çok konuşmuyor. Beni en çok okuldan soğutan da bu. Yani okuldayım ama sevdiğim arkadaşım evde yatıyor oluyor sabah. Ben öğlende derste olurken arkadaşım evde oyun oynuyor. Ailesi zengin ve sürekli onunla kendimi kıyaslıyorum. Yeni telefon aldı. Telefona önem vermeyen biriyim. Sadece arada Instagram'a bakarım o kadar. Şimdi arkadaşım iPhone 16 Pro Max aldı. Bende keşke benim de telefonum olsa diyorum. Benden iyi mouse ve klavye aldı keşke benim de öyle klavyem olsa diyorum. Onunla kıyaslama yapmak beni depresoyn ve yaptığım işten de zevk almamaya sürüklüyor. Aldığı klavye çok güzel ve hava atmayı da seven biri. Okulu sevmeme nedenim galiba bu mu acaba? Ailesi de çok anlayışlı biri. Akşam biraz dertleşelim
Niye yaşıyorum? Neden bu işkenceyi çekiyorum? Neden böyle bir hayatım var diye sürekli sorguluyorum.
