AdamOlanaÇokBile
Hectopat
- Katılım
- 24 Mart 2020
- Mesajlar
- 1.151
- Makaleler
- 1
- Çözümler
- 1
17 yaşındayım, aslında her şey 6 ay önce 2 yıl ilişki yaşadığım kız arkadaşımla ayrılığa gittikten sonra başladı diye tahmin ediyorum. Sebepsiz bir ayrılık yaşadık onun isteğiyle çok detaya girmeyeceğim. Tabii sabah akşam saatlerce 2 yıl boyunca konuştuğum, her hafta en az 3 günümün beraber geçtiği insan gidince bir boşluğa düştüm. Önce bir spor salonuna yazıldım. Okulu açığa aldım, eski arkadaşlarımla yeniden iletişim haline geçtim, kitap okumaya, dizi izlemeye, düzenli ders çalışmaya başladım.
1-2 sene önceki halimden en az 10 kat daha sosyal oldum hala da öyleyim. Hiçbir şey olmasa 2 günde bir çıkar bir şeyler yaparız ekipçe. Fakat son 1 aydır her şeyden sıkılmaya başladım ve bu uzun süreçteki bütün olaylarda %100 mutluluğu bulamadım, bulamıyorum. Ders çalışmadığım zaman vicdan azabından bir şeyden keyif almıyorum, çalışacağım zamanda düşünceler yüzünden verim alamıyorum, salıyorum. Bir hobim olsun istiyorum ama her şeyi sırf olsun diye yaptığımı fark ediyorum hatta bazen hem yalnızım diye sızlanıp arkadaşlarımdan gelen tüm etkinlik tekliflerini reddediyorum. Sağlam da ders çalışıyorum ama bir mesleğe ilgim yok.
Genelde hep mizah üzerine yürü deyip duruyorlar fakat biraz zor tabii ki. Sohbetim falan arkadaşlarımdan duyduğum kadarıyla süperdir her ortamı açarım ama içten içe anlamsızlık hissi içimi kemiriyor. Tek zevk aldığım şey insanlarla derinlemesine sohbet etmek veya gülmek eğlenmek olabilir. Eskiden bilgisayar oyunlarına çok zaman verirdim artık onlarda sarmıyor. Yani hem mutluyum hem mutsuzum. Hem yalnızım hem değilim. Çözemiyorum, bu duygudan kurtulmuş olan ya da kurtulma yolunu bilen varsa fikir belirtirse çok sevinirim.
1-2 sene önceki halimden en az 10 kat daha sosyal oldum hala da öyleyim. Hiçbir şey olmasa 2 günde bir çıkar bir şeyler yaparız ekipçe. Fakat son 1 aydır her şeyden sıkılmaya başladım ve bu uzun süreçteki bütün olaylarda %100 mutluluğu bulamadım, bulamıyorum. Ders çalışmadığım zaman vicdan azabından bir şeyden keyif almıyorum, çalışacağım zamanda düşünceler yüzünden verim alamıyorum, salıyorum. Bir hobim olsun istiyorum ama her şeyi sırf olsun diye yaptığımı fark ediyorum hatta bazen hem yalnızım diye sızlanıp arkadaşlarımdan gelen tüm etkinlik tekliflerini reddediyorum. Sağlam da ders çalışıyorum ama bir mesleğe ilgim yok.
Genelde hep mizah üzerine yürü deyip duruyorlar fakat biraz zor tabii ki. Sohbetim falan arkadaşlarımdan duyduğum kadarıyla süperdir her ortamı açarım ama içten içe anlamsızlık hissi içimi kemiriyor. Tek zevk aldığım şey insanlarla derinlemesine sohbet etmek veya gülmek eğlenmek olabilir. Eskiden bilgisayar oyunlarına çok zaman verirdim artık onlarda sarmıyor. Yani hem mutluyum hem mutsuzum. Hem yalnızım hem değilim. Çözemiyorum, bu duygudan kurtulmuş olan ya da kurtulma yolunu bilen varsa fikir belirtirse çok sevinirim.
Son düzenleyen: Moderatör:
