Etrafınızda sizi seven, size sahip çıkan insanlar yoksa bu yaşadıklarınız normal. Telefonu atın karşı koltuğa fırların, oturun camdan dışarı bakın kendi kendize düşünmeye başlayın. Ne idim, nasıl bir çocukluk yaşadım? Mutlu olduğunnuz, üzüldüğünüz tüm anıları gözden geçirmeye başlayın. Kendi karakterinizdeki hataları sorgulayın. Ailenizin size karşı olan yetersizliğini ve sizin de bir evlat olarak eksikliklerinizi bulun. Kendinize elinizden geldiği kadar dürüst olmaya çalışın.
Daha sonra günümüze gittikçe yaklaşın ve şuan ne yapıyorum? Ne uğruna yaşıyorum? Kafama sıkıp da toprağa karışmamak için elimde olan sebepler nelerdir? Sıralayın hepsini. Sonra bu sıralama neticesinde geleceğinizi kurgulayın. Sahi siz nasıl bir gelecek bekliyorsunuz? Evlenecek misiniz? Uğraştığınız bir işte başarılı mı olacaksınız? Bunların hayllerini kurun. Ve tüm bu anlattıklarımı yani kendi kendinize düşünme eylemini sıklıkla ama çok fazla uzun olmayan süreler ile tekrarlayın. Zira fazla düşünmek insanı gerçek yaşamdan uzaklaştırabilir.
Aileniz sizinle ilgilenmiyorsa siz onlarla ilgilenin. Çünkü hiç arkadaşım yok diyorsunuz. (Muhtemelen vardır ancak sanıyorum ki o insanlara "dostum, yoldaşım" diyecek kadar güvenmiyorsunuz) E güvenecek tek bir insan evladı yoksa hayatınızda bu gece şuan siz öldüğünüzde arkanızdan kim yas tutacak? Bir anneniz bir de babanız ve de varsa kardeşiniz. O halde onlara sahip çıkın. Sizin bu dünyadaki tek sermayeniz görüyorum ki benimle ilgilenmiyorlar dediğiniz aileniz. Evet belki iyi analık babalık edemediler size, evet belki çocukluğunuzu daha iyi değerlendirebilirdiniz ama onlar sizin her şeyiniz. Onlara sahip çıkın. Onların sizi sevdiğini anlayın. Bir insan sevildiğini düşünmezse bu hayat ona zehir zindan olur. Bizler sosyal canlılarız, robot değiliz. Sevmeye sevilmeye muhtacız. Onun için ilk önce aileden başlayarak sevildiğinizi hissedin.
Hayatın anlamı, yapılan işlerin ne için yapıldığı kişiye göre değişir ama bence bu hayatın (dini saymazsak) yegâne amacı mutlu olmaktır. Gülerken gülmemi sorguluyorum ne demek etmeyin bunu kendinize. Kendinize tebessüm etmeyi layık görün. Değerli olduğunuzu anlayın. "Benim ne değerim var ki, ben hiçbir şeyi hak etmiyorum." diye düşünüyorsanız, demin de dediğim gibi; sevin, sevilin. (Ha sakın platonik aşk yaşayım demeyin, işin içinden çıkamayız sonra.)
Son olarak da kendinizi başarısız yahut yetersiz görmeyin. Çocukken annemizin bizi komşu çocuğuyla kıyaslamasına ne de gıcık olurduk değil mi? Heh işte şimdi aynısını kendinize yapıyorsanız, yapmayın. Siz benden, ondan, bundan, Ahmetten, Ayşeden daha başarılı olduğunuz için değil, siz olduğunuz için değerlisiniz. Doğan Cüceloğlu ne güzel söylerdi, "Ben şuan varım, benim düşüncelerim var, fikirlerim var, KENDİMİ FARKINDAYIM (Allahım ne güzel söz), cıvıldayan kuşların farkındayım. Bir yolun içinde, bir yolcuyum." Evet hepimiz birer yolcuyuz. Bu yolda bazen dizimiz kanar, bazen arkamızdan biri çelme takar bizi düşürür, bazen değer verdiğimiz kişiler yolun sonunu getiremeden yitip gider. Ama hayat da bu değil mi zaten? Yaşamak, o yolda olduğunun farkında olup da, tüm acılara isyan ederek; bıkmadan, usanmadan inatla koşmaya devam etmek değil mi zaten?
Son demiştim ama bir ek yapayım:
Psikolog ihtiyacım var demişsiniz. Bakın hiç bir psikolog size "Derdiniz dermanı şu, hadi bunu yapın geçecek" demeyecek. Onlar da biliyor ki "bize bizden başka derman olan yok." Dertler kafamızda kurduğumuz ürünlerdir. Savaştığımız şey dertlerimiz değil, kendimizdir. Peki ne diye kendinizle savaştasınız? Kısacık ömrümüz olan şu fani dünyadaki zamanı kendimizle kavga ederek mi geçirmeli yani? Ailem benimle ilgilenmiyor diyerek mi? Gülmeyi hak etmiyorum diyerek mi? Yaptıklarım boş geliyor diyerek mi? Yoksa KENDİ KENDİMİN FARKINDAYIM ben de bir insanım, ben de bu yolun bir yolcusuyum diyerek mi?
Tüm bunlara rağmen bir psikolog arıyorsanız YouTube'da Beyhan Budak var. Öneririm.
Kendinize dikkat edin.
