Selamunaleyküm. Ben 10. sınıfa gidiyorum ve sınıfımızda toplam 8 kişiyiz. Tek erkek öğrenci benim. Sınıfta zaman zaman canım sıkılıyor. Bazen yalnızlık bana iyi geliyor, hatta "ahlakı bozuk toplumda yalnızlık şifadır" sözünü hatırlıyorum. Ama bazen de hayatın boş olduğunu düşünmeden edemiyorum. Uzun zamandır bu durumu çözmeye çalışıyordum, ancak başaramadım. Bu yüzden size danışmak istedim. Okuldan bahsedeyim. Serviste bir arkadaşım var, beraber öne oturuyoruz. Ancak servisteyken pek konuşmuyoruz çünkü aramızda 9. sınıftan bir öğrenci daha var. Servisten inince genellikle sohbet ederiz. Sabah okula giderken genelde sadece "nasılsın, tatil nasıl geçti?" gibi klasik sorular soruyorum. Bugün de benzer şekilde nasılsın diye sordum, ben de "hızlı geçti" dedim. Sonrasında yol boyunca hiç konuşmadık. Bazen de hiç muhabbet etmeyiz sadece okul kapısına gideriz. Neyse okula vardığımızda "iyi dersler" deyip sınıfıma geçtim. Başka sınıflardan tanıdığım arkadaşlarım da var. Bir tanesi servisten, biri ortaokuldan, birini 9. sınıftayken tanıdım, bir diğeri ise eski bir arkadaşım aracılığıyla tanıştığım biri. O sadece internet için geliyor. Ancak bu arkadaşlarımın çoğuyla sadece ara sıra konuşuyorum, dolayısıyla okulda genelde yalnız vakit geçiriyorum. Sınıfta durum biraz daha farklı. Önde oturan iki kızla çoğunlukla demeyeyim de yani onlarla yine de konuşuyorum. Az da olsa. Sağ taraftaki kişilerle ise sadece bir konu gerektiğinde veya iş düştüğünde iletişim kuruyorum. Yani, kısacası yalnızlığı tercih ettiğim zamanlar da oluyor ama bazen "yalnızsın, arkadaşın yok" düşüncesi içimi kemiriyor. Bu iki zıt duygu arasında kaldım. Ve kafam gerçekten çok karışık. Anlattıklarım umarım anlaşılır olmuştur. Bana yardımcı olabilirseniz çok sevinirim. Şimdiden teşekkür ederim.
Bir de servisten arkadaşım var demiştim. Onunla kafama soru gelirse soruyorum muhabbet üretmek için. Yoksa da konuşmadan okula gidip eve geliyorum.