Sürekli anormal derece bunalım

Sebebi bence belli; sevmediğim şeyleri gerçekten sevmiyorum, beni zorladığı için değil. Gerçekten istemediğim için. İsteklerimi bu kadar savunur olmam beni mutsuz bırakıyor. Elimdekilerin kıymetini bilmiyorum çünkü elimdekilerin ötesine sürekli taziyem var, yani kendini hatırlatıyor. Okul için günde 13 bilemedin 12 saat harcıyorum, hiçbir derse ilgim yok, tüm egomu bir kenara bıraktım ama ego beni bırakmıyor. Okuldan yıllar oldu nefret ettiğim. Bazen sosyal aktiviteler oldu aptallığa yattım. Ama halen okulun benim için kişisel kariyer anlamda hiçbir katkısı olmadığının bilincindeyim. İstesem de açık okuyamıyorum çünkü öyle bir imkanım yok. Akademik alanda bir hedefim olmadığı için diğer öğrencilerden farklı olarak sürece de odaklanabiliyorum ve bu eziyetin farkında olmak beni daha da çökertiyor. Bu ızdırabın belli bir terbiyeci olduğuna eminim ama ne yalnızlığı sevebiliyorsunuz ne de psikolojik acı çekmekten zevk almayı. Hele ki bu ızdırapı aralıklarla ve sürekli, tekrar tekrar deneyimlemek insanı bazen delirtir hale geliyor. Kendimi spor ile rahatlatıyorum ara sıra, spor çok güzel bir aktivite tıpkı meditasyon gibi geliyor. Fakat arka planda ertelenen ve ciddiye alınmayan birisi olarak görüldüğüm için yeterli psikolojik destek alamıyorum.
Hayat çok zor değil çünkü kendimi zorlamıyorum hayatımda beni somut olarak zorlayacak bir etken yok, fazla basit ve aynı günleri yaşıyorum ve sorun da bu zaten.
Ben ne yapmalıyımdan öte ne yaptığımı kesin olarak bilmek isterdim. Konuyu tam olarak açmadım ama açık olan tarafları şimdilik bu. Yaşadığım durum mutsuzluk gibi görünse de arka planda panikatak, beyin sisi ve kronik stres de zaman zaman yer alıyor. Tabii bu kontrolsüz durumlar bir sonuca bağlı ve etkenler değiştiği taktirde ortadan zamanla kayboluyorlar. O günlere daha çok var ve yaptığım hiç faydalı bir şey değil ama kendimi de kandırmak istemiyorum. Ben tam olarak ne yapıyorum?