Şu an birinci sınıfım. Ama sanki okumak içimden gelmiyor gibi oluyor bana. Sınava hazırlanırken aklımda neyi seçeceğim hakkında pek bir düşünce yoktu. Sadece yapabileceğimin en iyisini yapmaya çalışırdım hep. Aklımda hiç tıp yoktu, sınavım çok kötü geçerse tıpı seçecektim(en azından öyle düşünecek kadar aklı kıttım). Genelde, normal hayatımda, bilişime ilgiliydim. Ama tercih zamanında öyle bir stres oluştu ki üzerimde -ki ailemin ekonomik durumu da ülkenin çoğunluğu gibi o kadar da iyi değil- bu yüzden tercih zamanımda internetten okuduklarımın da etkisiyle tıp yazdım. Şu an çok pişman mıyım onu da bilemiyorum aslında. Dersleri yapabiliyorum ama içimden de gelmiyor işte, bir bıkkınlık ve daha önce yaşamadığım bir deneyimin özlemi hakim üzerimde veya daha sonra yaşayamayacağım hayatın bir özlemi de diyebilirim. Bu yılki YKS'ye girsem OBP 96'dan 48'e düşeceği için emeğimin hiçbir geliri olmayacağını düşünüyorum(zaten birçok konuyu da unuttuğumu varsayarsam şu an kötü bir lise öğrencisinden farkım bile olmayabilir). Merkezi yatay puan ile geçiş sistemi varmış acaba onla İTÜ elektronik ve haberleşme ya da acette PC geçsem mi diye düşünmüyor değilim şu aralar. Çok arafta kaldım. Bir de bunun üstüne tekrar KYK yurduna başvuru süreci falan gelecek, her şey tekrardan üst üste gelecek. Acaba ailem bu durumu nasıl karşılar, tıpı bırakmamı nasıl karşılar hiç bilemiyorum. Onları da üzmeyi hiç istemiyorum, şu ana kadar bir dediğimi ikiletmediler desem belki yalan olmayabilir. Şu an öyle bir psikolojiye girdim ki yaşama sevincim kalmadı ya da kalmadığını düşünerek kendimi daha da kötüye mi itiyorum bilemiyorum artık.