Ben hep şu motivasyonla ayakta duruyorum; hayat boş ve anlamsız evet, ama neden erkenden pes edeyim ki. Zaten her türlü öleceğiz ölüme çare yok. Bari ölene kadar aklımda birşey kalmasın ve aklımdakileri hayata geçireyim deneyeyim ne kaybederim en fazla.
Klasik insanlar gibi evlenip çocuk yapma planın yoksa daha yaşın erken ve istediğini yapabilirsin. Dövme sanatçısı olmak için geç değil hala. Gerekirse stüdyoda yat kalk ama dene o işi. Ailelerin çoğu çocuğa fırsat vermiyor olmak istediği meslek hakkında. Ben de liseye giderken yalvardım futbol kulübüne gitmek istiyorum diye, göndermediler. Belki futbolcu olacaktım hayatım kurtulacaktı. Türk aile yapısı zihniyeti çocukları hep memur olsun kafasında. Onların yeteneklerini umursamıyorlar. Sonra da sevmediği işleri sevmediği meslekleri yapmak zorunda kalan bir dünya insan çıkıyor.
Sen düşünce yapınla uzun yıllar yaşayamazsın dostum. Bir amaç hedef olmadan mümkün değil ve bir yerde patlak verirsin canına kıymaya çalışırsın. Gerek yok. Gözün arkada kalan şeyleri dene hayata geçir. Gözün açık gitme. Aile güya çocuğun iyiliğini düşünüyoruz der, tükenmişlik sendormuyla her gün söverek yatıp söverek kalkarsın. Nereye kadar?
