Yabani biri olmaktan nasıl kurtulurum?

Onur Haha Atan

Kilopat
Katılım
19 Mart 2018
Mesajlar
205
Daha fazla  
Cinsiyet
Erkek
Böyle bir şey anlatılmaz yaşanır aslında ama kısaca özetleyeyim. Ben sürekli görmediğim insanları ve sürekli görsem de sevmediğim insanları görmekten hiç hoşlanmıyorum. Buna akrabalarım bile dahil halbuki hepsini çok seviyorum onlar da beni seviyor ama onların yanında bazı yükümlülüklerim olmasını (nasılsın, nasıl gidiyor gibi soruları cevaplamak, nezaketen bazı şeyler konuşmak, bayramda el öpmek vb.) sevmiyorum. Yaşıtlarımın bulunduğu yeni bir ortama girmeyi de aynı şekilde sevmiyorum çünkü insanlarla samimi olmaya üşeniyorum. Yeni tanıştığın birisiyle samimi olmak için ister istemez biraz sahte davranırsın örneğin birisi bana nasılsın diye sorduğunda çoğu zaman iyiyim, sen? Diye sormayı sevmem çünkü onun nasıl olduğunu merak etmiyorum ve sormadığım için de olur olmaz trip yer dışlanırım. Ek olarak mesela biri bana WhatsApp'dan bir şey yazar ya da bir fotoğraf atar ve sadece görüldü atarım. Neden görüldü atıyorsun diye sorduğunda ise ne diyebilirim ki? Diye sorduğumda ise random falan at diye bir cevap almıştım ve yine trip yemiştim. İyi de benim ilgimi çekmiyor ve komik gelmiyor neden random atayım? Bunlar sadece birer örnek zibilyon tane sebebi var aklınıza gelebilecek her şey. Bir insanla samimi olmak için uğraşmak beni üşendiriyor ben genelde yalnız takılmaktan zevk alan biriyim ama yeri geliyor sosyal bir ortamda bu yabaniliğimden dolayı yalnız kalınca da kötü hissediyorum aranızda benim gibi huyu olanlar var mı? Bunu nasıl atlatabilirim?
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Sizinle benzer durumları yaşıyorum ve halimden gayet memnunum. Net olmanız gayet iyi bence.
Hocam bu hayatta net olanları sevmiyorlar ya. İllaki düşüncelerini yansıtırken kaçamak yapacaksın yoksa ne bir ortam bulabiliyorsun ne de başka bir şey.
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Böyle bir şey anlatılmaz yaşanır aslında ama kısaca özetleyeyim. Ben sürekli görmediğim insanları ve sürekli görsem de sevmediğim insanları görmekden hiç hoşlanmıyorum. Buna akrabalarım bile dahil halbuki hepsini çok seviyorum onlar da beni seviyor ama onların yanında bazı yükümlülüklerim olmasını (nasılsın, nasıl gidiyor gibi soruları cevaplamak, nezaketen bazı şeyler konuşmak, bayramda el öpmek vb.) sevmiyorum. Yaşıtlarımın bulunduğu yeni bir ortama girmeyi de aynı şekilde sevmiyorum çünkü insanlarla samimi olmaya üşeniyorum. Yeni tanıştığın birisiyle samimi olmak için ister istemez biraz sahte davranırsın örneğin birisi bana nasılsın diye sorduğunda çoğu zaman iyiyim, sen? Diye sormayı sevmem çünkü onun nasıl olduğunu merak etmiyorum ve sormadığım için de olur olmaz trip yer dışlanırım. Ek olarak mesela biri bana WhatsApp'dan bir şey yazar ya da bir fotoğraf atar ve sadece görüldü atarım. Neden görüldü atıyorsun diye sorduğunda ise ne diyebilirim ki? Diye sorduğumda ise random falan at diye bir cevap almıştım ve yine trip yemiştim. İyi de benim ilgimi çekmiyor ve komik gelmiyor neden random atayım? Bunlar sadece birer örnek zibilyon tane sebebi var aklınıza gelebilecek her şey. Bir insanla samimi olmak için uğraşmak beni üşendiriyor ben genelde yalnız takılmakdan zevk alan biriyim ama yeri geliyor sosyal bir ortamda bu yabaniliğimden dolayı yalnız kalınca da kötü hissediyorum aranızda benim gibi huyu olanlar var mı? Bunu nasıl atlatabilirim?

Selamlar! Bu genellikle asosyal veya oyun bağımlısıysan karşına çıkabilecek gayet normal birşeydir. Eğer yeni nesilsen bu tür şeyler başına gelebilir. Teknolojide bilgilisindir, mizah anlayışın iyidir. Ama karşındaki kişiler yaşlı veya eski nesil ise onlarla konuşmaktan sıkılırsın. Bana eskiden oluyordu teknoloji ile ilgili çoğu şeyi biliyorum fakat yaşlı bir akrabam. Dır dır ediyor onlar şöyle bunlar şöyle, ister istemez karşındakini cahil olarak hissediyorsun ve konuşmaktan soğuyorsun.
 
Tamamını okuyamadım dostum kusura bakma kafam pek iyi değil, okuduğum kadarıyla benzer özellikler taşıyoruz. En temizi seni olduğun gibi kabul eden insanlarla birlikte olmak. Birileri istiyor diye rol yapmak zorunda değilsin. Gerekirse yalnız kal, ben öyle yapıyorum yalnızlık iyidir.
 
Nasıl mutlu oluyorsan öyle devam et. Eğer mutlu değilsen halinden profesyonel yardım alabilirsin, terapi'ye falan gidebilirsin. Zaman geçtikçe büyüdükçe de değişebiliyor insan kendiliğinden.
 
Merhaba,

Öncelikle yalnız değilsiniz.
Yaşadıklarınızı belli dönemlerde birçok kişinin -özellikle bulunduğumuz devirde- yaşadığını ve birçok kişinin atlattığını biliyoruz, görüyoruz. Kafanıza bu konunun takılmasının iyi bir sebebi olduğunu düşünüyorum. Eğer bir problem olarak görmeseydiniz bu konuyu hiç açmamış olabilirdiniz. Demek ki bir sorun olduğunu düşünüyorsunuz. Bence bu güzel bir başlangıç.

Yalnızlık erken yaşlarda bir yaşam biçimi haline gelirse kalıcı sonuçlar doğurabilir. Topluma, kültüre ve insanlara adapte olamamanın sonucudur. Her ne kadar bu bir hastalık olarak görülmese de bence bu bir "hastalıkcıktır". İnsanlar doğası gereği sosyal yapıda çevresindeki insanlarla iletişimde kurmalıdır.

Size bilimsel dayanaklara göre derlenmiş, kaynakçası olan bir video atacağım. Umarım yalnız olmadığınızı anlarsınız.

Bu içeriği görüntülemek için üçüncü taraf çerezlerini yerleştirmek için izninize ihtiyacımız olacak.
Daha detaylı bilgi için, çerezler sayfamıza bakınız.


İyi seyirler. Hayat güzeldir :)
Tamamını okuyamadım dostum kusura bakma kafam pek iyi değil, okuduğum kadarıyla benzer özellikler taşıyoruz. En temizi seni olduğun gibi kabul eden insanlarla birlikte olmak. Birileri istiyor diye rol yapmak zorunda değilsin. Gerekirse yalnız kal, ben öyle yapıyorum yalnızlık iyidir.
Yalnızlık iyi bir şey değildir. İnsan sağlığına zararı vardır.
 
Uyarı! Bu konu 5 yıl önce açıldı.
Muhtemelen daha fazla tartışma gerekli değildir ki bu durumda yeni bir konu başlatmayı öneririz. Eğer yine de cevabınızın gerekli olduğunu düşünüyorsanız buna rağmen cevap verebilirsiniz.

Technopat Haberler

Yeni konular

Geri
Yukarı