MgBasedLifeForm28
Hectopat
- Katılım
- 29 Eylül 2020
- Mesajlar
- 415
- Çözümler
- 7
Şöyle başlamak istiyorum. Şu an 15 yaşındayım. Ortaokulda çok güzel arkadaşlarım vardı. 3-4 has arkadaşım ve biraz da normal arkadaşım vardı. Ama bu has arkadaşım dediğim kişilerle çok iyiydik. Yani bilimden bahsederken bir anda konu geek yapmaya geçiyordu. Tartışmak için birçok alanımız vardı. Mesela biri ile çocukluk arkadaşıydım. Her zaman yanımdaydı, beraber olunca bazen aynı şeye 3-4 gün bile gülüyorduk (mantık aramayın). Bir diğeri ise bilimi özelliklede fiziği ve alt dalı olan astronomiyi çok seviyordu. Onunla konuşur tartışırdık. Beraber olunca ayrı güzel oluyordu. Ama gel gelelim şu an lise ikinci sınıfım. Lise 1'e geçtiğimde birkaç gün içinde anlamıştım buranın bana uygun olmadığını. Tek konuşabildikleri şey komik olduğunu sandıkları cinsel şakalar(?) ve birbirlerine küfürler. Ama biraz uzaktan incelendiğinde ne kadar vahim olduğu anlaşılıyor. Erkeklerin çoğu-bu arada erkeğim- bir gruplaşma, bir gruba dahil olma peşinde. Güldükleri şakalar yok. Hepsi sahte. Birbirleri ile bir grup olabilmek ve grup dışındaki insanları dışlayabilmek için o hiç de komik olmadığını bildikleri şakalara güler gibi yapıyorlar. Basit işte. Cidden kızlarla daha iyi anlaşıyorum. Çünkü onlarda gruba dahil olma isteği yok. Kafalarına göre takılıyor. Herhangi birini dışlamak ve saçma esprilere gülmek zorunda hissetmiyorlar. Yani aslında öyle yakın bir arkadaşım yok. Biraz benimle de alakalı. Hala telefonum yok ve istediğimde, sıkıldığımda bir arkadaşımla konuşamıyorum. Belki bu da büyük bir etkendir. Çünkü iletişimi pekiştirecek bir unsur yok. Okulda kitap okuyorum genelde. Kitaplar, diziler, filmler ve oyunlar artık çoğu şeyden üstün gelmeye başladı. Zaten pek sosyal biri değildim. Fakat ortaokuldaki arkadaşlarımı kaybedince ve taşınıp eski mahallemi, akşam ezanıyla biten maçları kaybedince iyice asosyalleştim. Mahallemde kafama göre insan yok. Yaşıtım bile yok. Yaşıtım dediğim insanlar "popüler kültürün kölesi" olmuş durumda. Sürekli konuştukları şeyler aynı. Instagram takipçisiymiş, oymuş, buymuş. Maç konuşuyor, ben maçla ilgilenmiyorum. Oyun konuşuyoruz arada. Ama muhabbet asla düzgün ilerlemedi.
Bir süre onlarla birlikte takıldığımda, onlara benzediğimi fark ettim. Oturuşum, konuşmam, hareketlerim bile kabalaşmıştı. Dersi böldüğüm için öğretmenlerim beni uyarmaya başladığında anladım bu arkadaşlığın bana zararı olduğunu. Bilmiyorum, belki ben de o gruba dahil olmaya çalışmışımdır. İyi ki başarısız olmuşum. Ve dediğim gibi benim yaşıtlarım bilmedikleri şeylere çamur atan ergen sürüsü. Kızların yanında "havalı" gözükmek için tüm arkadaşlarını satacaklarını biliyorum. Aslında onlarda biliyor. Yapıyorlar da zaten, ne zaman biri gelse yanlarına birbirlerine küfür ediyorlar, saçma hareketler yapıyorlar.
Yaşıtlarım bana uymuyor diyebilirim. Hani "ortaokuldaki has arkadaşlarım" demiştim ya. Onlarda aynı şeyleri söylüyorlar. Benimle aynı görüştüler. Onlarda yaşıtlarım dediği kişilerden rahatsız.
Zaten mahalleden arkadaşım yok. Diğer arkadaşlarımla konuşabileceğim bir telefonum da yok. Hiç dışarı çıkmıyorum. Zaten tek başıma çıkmak saçma geliyor. Sokakta boş boş yürümek, bilmiyorum, rahatsız oluyorum. Bir şarkı dinlesem belki yürümekten bile keyif alacağım. Olgun bir birey değilim.
Bilmiyorum işte. Böyleyim. Umarım 11. sınıfta sayısal sınıfım daha güzel olur. Ama en büyük endişem üniversite ile ilgili. Uzak bir şehirde, tek başıma olacağım. Kalabalık bir ortam olacak ama acaba arkadaş bulabilir miyim? Arkadaş konusunda seçiciyim, seçici olun. Doğru insanlarla karşılaşacak mıyım?
Neyse işte ben böyleyim. Varsa aranızda benim gibi kişiler, yorumlara dertlerini yazabilir.
Bir süre onlarla birlikte takıldığımda, onlara benzediğimi fark ettim. Oturuşum, konuşmam, hareketlerim bile kabalaşmıştı. Dersi böldüğüm için öğretmenlerim beni uyarmaya başladığında anladım bu arkadaşlığın bana zararı olduğunu. Bilmiyorum, belki ben de o gruba dahil olmaya çalışmışımdır. İyi ki başarısız olmuşum. Ve dediğim gibi benim yaşıtlarım bilmedikleri şeylere çamur atan ergen sürüsü. Kızların yanında "havalı" gözükmek için tüm arkadaşlarını satacaklarını biliyorum. Aslında onlarda biliyor. Yapıyorlar da zaten, ne zaman biri gelse yanlarına birbirlerine küfür ediyorlar, saçma hareketler yapıyorlar.
Yaşıtlarım bana uymuyor diyebilirim. Hani "ortaokuldaki has arkadaşlarım" demiştim ya. Onlarda aynı şeyleri söylüyorlar. Benimle aynı görüştüler. Onlarda yaşıtlarım dediği kişilerden rahatsız.
Zaten mahalleden arkadaşım yok. Diğer arkadaşlarımla konuşabileceğim bir telefonum da yok. Hiç dışarı çıkmıyorum. Zaten tek başıma çıkmak saçma geliyor. Sokakta boş boş yürümek, bilmiyorum, rahatsız oluyorum. Bir şarkı dinlesem belki yürümekten bile keyif alacağım. Olgun bir birey değilim.
Bilmiyorum işte. Böyleyim. Umarım 11. sınıfta sayısal sınıfım daha güzel olur. Ama en büyük endişem üniversite ile ilgili. Uzak bir şehirde, tek başıma olacağım. Kalabalık bir ortam olacak ama acaba arkadaş bulabilir miyim? Arkadaş konusunda seçiciyim, seçici olun. Doğru insanlarla karşılaşacak mıyım?
Neyse işte ben böyleyim. Varsa aranızda benim gibi kişiler, yorumlara dertlerini yazabilir.
Son düzenleyen: Moderatör: