Yalnız olmayı mı seçiyorsun yoksa yalnız olmak zorunda mısın?

Bildiğim iki tür yalnızlık var, biri zorunda olduğun yalnızlık. Ben bunu hiç tatmadım, bilmiyorum. Bu zorunlu yalnızlıkta çekingensindir, özgüvensizsindir, anksiyeten vardır veya psikoloğa gitmene rağmen çözemiyorsundur, birden çok sebep olabilir iki tür yalnızlık için de. Diğer yalnızlık ise seçtiğin yalnızlıktır. Kendimden örnek vermek gerekir ise şu ana kadar tanıştığım hiçbir insana yakınlık hissetmedim, yanlarında yalnız hissettim hep. Uzaklaştım onlardan, konuşmadım. Kendim ile başbaşa kalınca da yalnız hissettiğim oluyor tabii ama yanlış insanlar ile olmaktan iyidir. Resim çizmeyi, PC oyunları oynamayı, balık tutmayı veya kendi başıma bir aktivite yapmayı tercih ederim. Bu ise seçilen yalnızlık.

Sonuç olarak zorunda olduğun yalnızlık sorunlarından kaynaklanıyor.

Seçtiğin yalnızlık ise zorunluluk değil. İstesen çok ortama girersin ama istemiyorsun. Kalabalık içinde yalnız hissediyorsun.

“Yapayalnızım ama bir kente yürüyen ordu gibiyim” (bulantı) jean-paul sartre.

Yalnızlığa zorunda olmak diye bir şey yok. Bunu sen istemediğin için yalnızsın yoksa o eşiği aşarsan bir sürü arkadaşında oluyor, yalnız da kalmıyorsun.
 
Yalnızlığı seçemezsin. Doğru kişileri bulmamak da senin hatandır, seçeneğin değil.
Yalnızlık tabiki bir seçenektir. Bazı insanlar için doğru insan yoktur, doğru insan kendi içindeki insandır. Eğer kendini insanlardan uzak hissediyorsa, insanlara yaklaşmıyorsa ve bundan dolayı üzgün değilse seçtiği yalnızlık onun için kaliteli bir yalnızlığa döner. İnsan kendi kendine eğlenmeyi, yaşamayı ve kendine yetebilmeyi öğrenmeli.
 
Yalnızlık tabii ki bir seçenektir. Bazı insanlar için doğru insan yoktur, doğru insan kendi içindeki insandır. Eğer kendini insanlardan uzak hissediyorsa, insanlara yaklaşmıyorsa ve bundan dolayı üzgün değilse seçtiği yalnızlık onun için kaliteli bir yalnızlığa döner. İnsan kendi kendine eğlenmeyi, yaşamayı ve kendine yetebilmeyi öğrenmeli.

Nadir durumlar harici sosyallik insanın doğasında vardır. Sosyalleşmeye üşenen veya doğru kişiyi bulamayanlar bunu "ben yalnızlığı seviyorum" diyerek örtmeye çalışıyor. Yanlış anlamayın, bizi kandırmak için değil sadece zihni kendini kandırıyor ve farkında değil. Arkadaş da anladığım kadarıyla bundan mutlu olmadığının farkına varıyor. Kendinizi sevin, kendinize değer verin ancak bunu diğerlerinden kaçarak yapmayın.
 
Nadir durumlar harici sosyallik insanın doğasında vardır. Sosyalleşmeye üşenen veya doğru kişiyi bulamayanlar bunu "ben yalnızlığı seviyorum" diyerek örtmeye çalışıyor. Yanlış anlamayın, bizi kandırmak için değil sadece zihni kendini kandırıyor ve farkında değil. Arkadaş da anladığım kadarıyla bundan mutlu olmadığının farkına varıyor. Kendinizi sevin, kendinize değer verin ancak bunu diğerlerinden kaçarak yapmayın.

Sen olayı yanlış anlamışım basit bir örnek vereyim Spor'a gittiğimde tek başıma idmanımı atıp sakince kafa dinlemek istiyorum Spor'a arkadaşlarıyla gelenleri görüyorum adam iki saat setten çıkmıyor muhabbet yüzünden bu sadece spor salonu örneğiydi kütüphanede de olabilir kafede de olabilir veyahut başka bir yerde olabilir hep yalnız olmak istiyorum falan da demiyorum ama ciddiyet gerektiren zamanlarda yalnızlığı tercih ederim. Her yaptığım aktiviteye 3 - 4 kişi giden biri olarak artık tek gidiyorum.
 
Sen olayı yanlış anlamışım basit bir örnek vereyim Spor'a gittiğimde tek başıma idmanımı atıp sakince kafa dinlemek istiyorum Spor'a arkadaşlarıyla gelenleri görüyorum adam iki saat setten çıkmıyor muhabbet yüzünden bu sadece spor salonu örneğiydi kütüphanede de olabilir kafede de olabilir veyahut başka bir yerde olabilir hep yalnız olmak istiyorum falan da demiyorum ama ciddiyet gerektiren zamanlarda yalnızlığı tercih ederim. Her yaptığım aktiviteye 3 - 4 kişi giden biri olarak artık tek gidiyorum.

Bunu söylemiştim zaten. Sosyal insanlar da kendine zaman ayırabiliyor, her zaman birileriyle muhatap olmuyorlar. Ama arkadaş her zaman böyle olmaktan bahsetmiş (ya da ben öyle anladım), bu istek değil zorunluluk oluyor.
 
Yalnızlığa zorunda olmak diye bir şey yok. Bunu sen istemediğin için yalnızsın yoksa o eşiği aşarsan bir sürü arkadaşında oluyor, yalnız da kalmıyorsun.
Dostum hiç panik atak geçirdin mi dışarıya çıkınca? Sokağın ortasında tek bir adım atamamayı yaşadın mı? Anksiyete yüzünden terlemekten öldüğün oldu mu? Okuduğunuzu anlayamıyorsunuz ciddili, ben istemediğim için, insanlarla ilişkimin iyi olmadığından ve diğer sebeplerden bu durumdayım. Çağıran illa ki var ama yakın hissetmiyorum onlara. Ben zaten yalnız olmak zorundayım demedim.

Yalnız olan kişilerin kendini avutma şekli yalnız kalmayı tercih ettiğini beyan etmeyle başlıyor.
Kendimi avutmama ya da bahaneler bulmama gerek yok. İnsan 6-7 kişinin içinde sabahın beşinde yalnız hissedince anlıyor bir şeyleri. Yaşadınız mı yaşamadınız mı bilmiyorum ama yaşamamış gibi konuşuyorsunuz.
 
Son düzenleme:

Geri
Yukarı