Yalnızlığımı avutmak için yalnızlığı normalleştirmiyorum ki. Her insanın yapısı farklı. Kimi kalabalık ortamlarda takılmayı, kimi tek başına takılmayı, kimi 2-3 dostuyla birlikte takılmayı sever. Birkaç yakın arkadaşım var, nadiren onlarla konuşuyorum. Eğer yalnızlığı sevmesem sürekli onlarla takılır ve daha birçok arkadaş bulurum kendime. Ama yapmıyorum. Kendimi de bu şekilde avutmam zaten.
Verdiğiniz örnek saçma. Din ile bu konunun ne ilgisi var bilemedim. Ayrıca Ortaçağ'da yaşamış insanlar ile günümüzdeki insanları aynı kefeye koymak da doğru değil.
Arkadaşlık güzel bir şey zaten. İnsan doğası gereği kendi türüyle iletişim kurmak zorunda. Sosyal bir varlığız, kimseyle iletişim kurmazsak yaşayamayız. Buna bir itirazım yok, kimsenin de olamaz. Fakat her insanın karakteri farklı olacağı gibi bu durum da farklılık gösterebilir. Yukarıda bahsettiğim gibi kimisi eş, dost ile her gün gezip tozmayı sever, kimisi de daha çok kendi başına takılmayı sever. Normal hayatımda sosyal ve arkadaş canlısı bir insanım. Sadece hep arkadaşlarımla iletişim halinde olmayı istemiyorum. Zamanımın büyük birçoğunluğunu kendim ile geçiriyorum