Yalnızım

Konuya nasıl başlayacağımı bulamadım. Yalnızım 1 yıl önce aynı başlıkla konu açmıştım ve herkes bana liseye gecince veya bir süre geçtikten sonra düzeleceğini vb söylemişti. O konuyu açtığım da yaşım 15 idi şu an 16 yaşımdayım sıkıldığım da yazabileceğim boş yapabileceğim, ergenlik şımarıklığımı yaşayabileceğim veya buna benzer şeyler yapabileceğim kimsem yok. Bu derdimi anlatabileceğim kimse de yok arkadaş edinmeye calışsam da hiç kimse iplemiyor. 6. sınıftan beri arkadaşım olmadı olsa bile batırırdım sanırım her gün ama her gün aynı şeyi yapıyorum yatıyorum kalkıyorum ve tekrar uykum gelene dek düşünüyorum yalnızlık dahil birçok şey düşünüyorum beynim yarılacakmış gibi hissediyorum gülemiyorum ortama giremiyorum yaşadığımı hissedemiyorum her gün intiharı düşünüyorum ama her seferin de diyorum ki kendime sonraki gün kesin bir şeyler olur ya deyip uyuyorum ancak hiçbir şey olmuyor umutsuzluk ve mutsuzluktan yalnızlıktan içim acıyor ciddi mana da göğüs kafesim sıkışıyor canım acıyor yarım senedir alkol problemim var kimseye bahsedemiyorum her şey gider aile kalır derler ya ailem bambaşka bir konu onlar için bir şey yapmadıkca karşılıksız bir şey yapmazlar. Bu yüzden bir ailem olduğuna da inanmiyorum. Kendimi parayla avutayım diyorum oda olmuyor her şey gereksiz pahalı ve her gecen gün daha da zam geliyor arkadaşlığı falan boş ver sadece okula yönelmeyi düşünsem de okulu bitirdikten sonra daha da beter olacağımın farkındayım. Hayatım da geriye dönüp baktığım da iyi manada şu günü unutamıyorum diyemiyorum. Eskiden ağlayabiliyordum kendimi zorlasam da ağlayamıyorum. Canım yanıyor arkadaşlar hiçbir şey yapamıyorum belki bu konuyu okuyanlar klasik ergen diyecektir onlara şunu demek istiyorum her gün instgram da sigaralı hikaye atıp İstanbul'a meydan okumuyorum karşınızda gerçekten sıkıntıları olan bir genç var tabii artık kendime genç diyemem uyku duzenımden dolayı yüzüm çöktü. 7 8 yıl yaşlandım.

çaysecici dedi:

Konuya nasıl başlayacağımı bulamadım. Yalnızım 1 yıl önce aynı başlıkla konu açmıştım ve herkes bana liseye gecince veya bir süre geçtikten sonra düzeleceğini vb söylemişti. O konuyu açtığım da yaşım 15 idi şu an 16 yaşımdayım sıkıldığım da yazabileceğim boş yapabileceğim, ergenlik şımarıklığımı yaşayabileceğim veya buna benzer şeyler yapabileceğim kimsem yok. Bu derdimi anlatabileceğim kimse de yok arkadaş edinmeye calışsam da hiç kimse iplemiyor. 6. sınıftan beri arkadaşım olmadı olsa bile batırırdım sanırım her gün ama her gün aynı şeyi yapıyorum yatıyorum kalkıyorum ve tekrar uykum gelene dek düşünüyorum yalnızlık dahil birçok şey düşünüyorum beynim yarılacakmış gibi hissediyorum gülemiyorum ortama giremiyorum yaşadığımı hissedemiyorum her gün intiharı düşünüyorum ama her seferin de diyorum ki kendime sonraki gün kesin bir şeyler olur ya deyip uyuyorum ancak hiçbir şey olmuyor umutsuzluk ve mutsuzluktan yalnızlıktan içim acıyor ciddi mana da göğüs kafesim sıkışıyor canım acıyor yarım senedir alkol problemim var kimseye bahsedemiyorum her şey gider aile kalır derler ya ailem bambaşka bir konu onlar için bir şey yapmadıkca karşılıksız bir şey yapmazlar. Bu yüzden bir ailem olduğuna da inanmiyorum. Kendimi parayla avutayım diyorum oda olmuyor her şey gereksiz pahalı ve her gecen gün daha da zam geliyor arkadaşlığı falan boş ver sadece okula yönelmeyi düşünsem de okulu bitirdikten sonra daha da beter olacağımın farkındayım. Hayatım da geriye dönüp baktığım da iyi manada şu günü unutamıyorum diyemiyorum. Eskiden ağlayabiliyordum kendimi zorlasam da ağlayamıyorum. Canım yanıyor arkadaşlar hiçbir şey yapamıyorum belki bu konuyu okuyanlar klasik ergen diyecektir onlara şunu demek istiyorum her gün instgram da sigaralı hikaye atıp İstanbul'a meydan okumuyorum karşınızda gerçekten sıkıntıları olan bir genç var tabii artık kendime genç diyemem uyku duzenımden dolayı yüzüm çöktü. 7 8 yıl yaşlandım.

Genişletmek için tıkla...

Okumaya üşendim gel beraber olalım artık yanlız olmazsın.

Discord linki paylaş ordan dertleşelim istersen.

Cidden kötü bir durum ve aynısını yaşıyorum, her gün hayatı sorguluyorum, arkadaşlarım var ancak beni yanlarına çağırmıyorlar, istemiyorlar beni, içini dökmen güzel bir şey ancak bu durumu düzeltemiyoruz, ben alıştım artık, eskiden ağlıyordum şimdi hiç ağlamıyorum, sanırım bu duruma alışmamız gerek.

@çaysecici Kardeşim daha 16 yaşındasın, hayata dair kelimenin tam anlamıyla hiçbir şey bilmiyorsun. Ben 16 yaşımdaki halimi çok net hatırlıyorum, hatırladıkça da "ulan ne salakmışım be, cahilliğin de bu kadarı!" gibi gibi tepkiler veriyorum. "Büyüyünce geçer" gibi umursamayacağın bir cevap vermek istemiyorum ama emin ol ki "büyüyünce geçer."
Ben 22 yaşındayım, o zamanlardaki cahilliğimi hatırladıkça gülüyorum.

%80-90 aynı durumdayım, kendini derslere ver. Arkadaşının olup olmaması o kadar da önemli değil, zaman geçtikçe fark edersin zaten. Alkolü kesinlikle bırak 21'inden sonra istediğin kadar içersin. Yalnızlığın ile mutlu olmaya bak,

• Git kendi başına yaşadığın yerde sahil vs varsa git gez, otur, kitap al bir ağacın gölgesinde otur oku, test çöz. İnsanları seyret.
• Bir kafeye git kahve söyle, kahve içerken bir video aç, Cem Yılmaz aç mesela. Birilerine ihtiyacın olmasın.
• Spora yazıl, spor hayattan zevk almanı sağlar. Basketbola yazılabilirsin, benim de arkadaşım yoktu ama orada ister istemez edindim.
• Gece canın sıkılsın, dışarı çık köpekler kovalasın, kork biraz, korku iyidir, korku seni hayatta tutar.
• Ailene takılma, derslere asıl, bir an önce tüymeye bak.

Ben her gece dışarı çıktığımda 3 günde bir olay yaşıyorum, bir çocuk gelip babamı arayabilir miyim diyor, babası açmıyor, evine götürüyorum. Gözümün önünde kanlı bıçaklı kavga edenler oluyor, köpek kovalıyor. Geçen yolda bayağı kan izi vardı, sordum birine "ne oldu hocam burada" diye, tütüncünün kafasına sıkmışlar dedi.

Okul muhtemelen yakında açılacak, illa yırtık, fırlama olmak zorunda değilsin, arkadaşının olması da zorunlu değil, Kimse tek başına dışarı çıktın, kantine gittin veya sadece tek başına oturuyorsun diye bir şey demez. Okulu bitirmeye ve üniversite okuyup hayatını kurtarmaya bak. Geleceği olan bir mesleğe yönel.

@çaysecici Geç ergenlik yaşıyor olabilirsin, zamanında aynısı benim de başıma gelmişti. Hatta öyle ki, ben ergenlikten tam olarak çıkalı, 22 yaşında olmama rağmen henüz 1.5-2 yıl oluyor açıkçası. Hâl böyle iken geç ergenlik, ergenliğin uzamasına neden olur ve esasen 15-17 yaş arasında yaşaman gereken ergenlik dönemi, 19-21 yaş arasına kadar bile sarkabilir. Böyle bir durumda ister psikolojik yardıma başvurabilir, istersen de sorunları kendin çözebilmek için ayağa kalkmayı deneyebilirsin.

Benim şahsen sana önerim, dışarı çıkmak için çok kasma. Ben de ara ara farklı düşüncelere ve yollara kapıldım, ancak en nihayetinde çözümü insanlara ve hayvanlara olabildiğince yardım etmekte ve dürüst olmakta buldum. Son 2 seneme dönüp bakıyorum da, keşke o hataları yapmasaymışım diyorum hep kendime. Yalnız benim sana esasen tek bir tavsiyem var, o da şudur ve son zamanlarda özellikle şunu feyz alırım, Person of Interest'ta geçen bir sözdür:

"everyone dies alone. but if you mean something to someone, if you help someone, or love someone. If even a single person remembers you. then maybe, you never really die at all."

Neticede herkes yalnız ölür, ama eğer ki birileri için bir anlam ifade ettiysen, birine yardım ettiysen ya da birini sevdiysen, tek bir kişi bile seni hatırlıyorsa, o zaman belki de, asla tamamiyle ölmemişsin demektir.

Benim şu yaşıma kadar, şu çalkantılı hayatımda öğrendiğim en önemli ve en mantıklı -en azından bana mantıklı gelen- şey ise şudur ki, eğer sadece ben diyen biriysen, hiçbir zaman kolay kolay mutlu olamazsın. Paylaşımcı olmazsan mutlu olamazsın, insanı gönülden sevmezsen, duygun olmazsa zaten katiyen mutlu olamazsın.

Yani en nihayetinde işte ben klasik; sahile çık, git hava al arada, kafeye git... Evet, bunlar da mantıklı öneriler. Ancak en başında sen önce kendini seveceksin, kendi karakterini sevip sevdireceksin, kendi benliğine saygı duyacaksın ve saygı duymayanlara da duymalarını öğreteceksin. O zaman en nihayetinde zaten özgüven kendi kendine bir şekilde oturuyor, şimdilik kötü düşünceleri aklından çıkarmanı ve yazdıklarımı dikkatli bir şekilde okuyup özümsemeni şiddetle tavsiye ederim. Daha hayat yolun uzun bence, şimdilik rotanı çizmeye bak ve yoldan çıkma.

Hocam dışarılara çık kafelere git bir ürün aldığında veya birine yardım ettiğinde teşekkür et veya muhabbet et bunlar seni mutlu eder akrabaların varsa onlara git derdini anlat konuş git eski 3 4 yıl önceki arkadaşlarına Instagram'dan yaz onlarla iletişim kurmayı dene okul açılacak kendine kız arkadaş yapmaya çalış. Bunları başarman için de sık sık bir diyalog kur birileriyle o zaman insanlara kanın daha çok ısınır daha rahat arkadaş ortamı kurabilirsin. Birde eğer maddi durumun iyi ise kendine bir bilgisayar alıp online oyunlar oynayıp ordan kendine arkadaş bulabilirsin onlarla beraber oyun oynamak seni mental olarak boostayacaktır.