Ben hep çaresiz kaldığımda Atatürk'ü düşünürüm. Umudumu yitirmediğim sürece de bir şeylerin her zaman düzeleceğine inanırım. İktidardakiler de geldikleri gibi giderler.
Dediklerinize katılıyorum. Ülkemizde halkı düşünen tam anlamıyla sosyal bir demokrasi yapısı olmadığı sürece bu tarz şeyler çok ütopik geliyor. Ama kurtuluş savaşı da ütopikti değil mi hocam? Bilemiyorum, belki de her şey daha kötü olacak. Ya da olmayacak. Ama bildiğim bir şey var ki o da hala umudumu kaybetmeden bu düzen ile savaşmaya çalıştığım. Düzenler değişmek için vardır. İnsanlar da değişmek için. Ümitsizliğe kapılmayın, çünkü bu hayatta sizden daha değerli bir varlık olmayacak hocam.
Evet, öyleydi ve Kurtuluş Savaşı'nın o kadar destansı ve ütopik olmasının tek nedeni halkın tamamının sonuna kadar benimsediği birlik, beraberlik ve en önemlisi "vatanım sağolsun" ruhu idi. Artık bu ruh yok, o ruhu hunharca yok ettiler.
Ben ümidimi kaybedeli çok uzun zaman oldu, nasıl desem; "bir gün ölmek için yaşıyorum" diyebilirim.
Ne devleti dostum? Devlet diye bir şey yok, kalmadı. Sadece kendilerine parayı alıp insanlara zulüm etmekten başka bir işe yaramıyorlar, devlet diye bir şey kalmadı. Ormanlar yanarken, hala sarayda canlı yayına çıkıp muhalefete uygunsuz üslubu ile laf atıyor. Devlet dediğin bu değildir, devlet kalmadı.Koskoca devlet, koskoca santrali heba etmez umarım. Aksi takdirde:
