Hayatım iyiye gitmiyor

Psikolog konusu abartı tabii. Bıkkınlık verme anlamında kullandım. Kalanlar gerçek sayılır
Bu dediklerin dert değil.
Bir zamanlar senin gibiydim, hatta bu foruma da yansıtıyordum kendimi.
Değilim evlat, eskisi gibi mutlu, heyacanlı, hırslı değilim. İnsan bile değilim ki, normal insanlardan çok farklı davranıyorum. Sosyal yaşamım, hobim, derslerim yok. Yaşamak için bir nedenim kalmadı. Şu an o kadar tembelim ki; bir elinde rakı diğer elinde televizyon kumandası, televizyonun karşısında koltukta oturup hayatın 60 saniye kadar kısa olduğunu düşünüyorum.

16 yaşındayım ama ruhum 90 yaşında. Yaşıtlarımın hızına ayak uyduramıyorum, fazla olgun düşünüyorum. Eğlenemiyorum, gülemiyorum. İyi bir şey mi, kötü bir şey mi karar veremiyorum.

Overthinking'e sahibim, gözüm fazla açık. İnsanların kusurlarını hızlıca görebiliyorum. İbretlik ama ben bunları düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum, bu beni üzüyor. Tek aktivitem evde boş boş dolaşıp düşünmek, yararsız...
Artık oturup ağlamanın bir anlamı olmadığını anladım.
Sorgulamayı araştırmayı bırakan kişiler, çürüyen bir nesil, derin devlet, bozulmuş medeniyetler, değişen devir, hakim olan kötü kişiler...
Bu bozukluklar içinde bu dediklerim neydi?
Aslında şu an bu yazdıklarımı okuduğumda ortada kötü birşey de yok.
Düzeltmem gereken onca şey varken başımda gerçek olmayan düşünceler kurmak doğru olmazdı.

Dar düşünmeyi bırak, geniş düşün, çok geniş düşün...
 

Geri
Yukarı