- Katılım
- 26 Nisan 2020
- Mesajlar
- 9.520
- Makaleler
- 49
- Çözümler
- 12
İnsanlarla aynı konuları konuşup duruyorum. Mesela bulut depolama konusu açmıştım. Makalelere falan bakıyorum hatta. "olursa olur arkadaş. Dünyanın sonu değil." diye yapamıyorum. Aklıma takılan küçücük şey bile olsa sürekli emin olamama ve kendimi onaylatma ihtiyacı hissediyorum. Sanki sihirli bir sözcük bekliyor gibiyim. Bu durumdan ben de şikayetçiyim.
0 risk yapmak gibi bir huyum. Ayrıca ya hep ya hiç şeklinde düşünen kafam var. İnsanlar beni aramıyor. Çok aramakla alakası yok. Uzun zamandır görüşmediğim kişiyi arada sırada arıyorum, cevap vermezse; belli bir süreden sonra tekrar arıyorum. O da yetmiyor, WhatsApp'tan mesaj atıyorum; görüldü atmaya bile teşebbüs etmiyor. Bi' bakıyorum ve abimin telefonunu açmış. "beni neden açmıyorsun?" dediğim zaman yok işim oluyor cart curt gibisinden deyip konuyu başka yere çekiyor.
Başka bir konu ise; abim, ben ve kuzen var. Abim ve kuzen konuşuyor araba konusunda fiyatlar, özellikler falan. Ben bir şey diyorum yüzüme bakıp kendi aralarında konuşmaya tekrar başlıyorlar. Bir daha diyorum, yine cevap yok. Üzülüyor insan ya... Uzun zamandır benimle görüşmeyen kişi beni aramaz, hep ben ararım. Bu durumdan da şikayetçiyim. Büyük bir kısmı %4-5 kişi haricinde hiç geri dönüş yapmıyor.
Gençlerin WhatsApp grubu var, ben yokum. Ortama giriyorum, ortaya laf atıyorum. Herkes suspus... İnsanları kendimden soyutlamaya başladım. Asosyal olacak gibiyim. İnsanlarla iletişimi kesecek gibi. Tabii insanlara saçma sapan sorular sormamda da suç var. Fazla ama aşırı fazla değil. "he, tamam." deyip bitiyor konuşma faslını.
Hayatımın kararlarını başkasına soruyorum. Benim hayatım ama başkalarının karışmasını istiyorum resmen. Bir şeyi herkese soruyorum ve kafa gidiyor. Dazlak gibi ortada kalıyorum.
Dediğim gibi; hep ben ararım insanları. Ve yine dediğim gibi; bana cevap vermezler uzun zamandır konuşmadığım insanlar bile. Eee ben bunlara ne dedim?
İçimi dökmek istedim. Şimdiden teşekkür ederim.
0 risk yapmak gibi bir huyum. Ayrıca ya hep ya hiç şeklinde düşünen kafam var. İnsanlar beni aramıyor. Çok aramakla alakası yok. Uzun zamandır görüşmediğim kişiyi arada sırada arıyorum, cevap vermezse; belli bir süreden sonra tekrar arıyorum. O da yetmiyor, WhatsApp'tan mesaj atıyorum; görüldü atmaya bile teşebbüs etmiyor. Bi' bakıyorum ve abimin telefonunu açmış. "beni neden açmıyorsun?" dediğim zaman yok işim oluyor cart curt gibisinden deyip konuyu başka yere çekiyor.
Başka bir konu ise; abim, ben ve kuzen var. Abim ve kuzen konuşuyor araba konusunda fiyatlar, özellikler falan. Ben bir şey diyorum yüzüme bakıp kendi aralarında konuşmaya tekrar başlıyorlar. Bir daha diyorum, yine cevap yok. Üzülüyor insan ya... Uzun zamandır benimle görüşmeyen kişi beni aramaz, hep ben ararım. Bu durumdan da şikayetçiyim. Büyük bir kısmı %4-5 kişi haricinde hiç geri dönüş yapmıyor.
Gençlerin WhatsApp grubu var, ben yokum. Ortama giriyorum, ortaya laf atıyorum. Herkes suspus... İnsanları kendimden soyutlamaya başladım. Asosyal olacak gibiyim. İnsanlarla iletişimi kesecek gibi. Tabii insanlara saçma sapan sorular sormamda da suç var. Fazla ama aşırı fazla değil. "he, tamam." deyip bitiyor konuşma faslını.
Hayatımın kararlarını başkasına soruyorum. Benim hayatım ama başkalarının karışmasını istiyorum resmen. Bir şeyi herkese soruyorum ve kafa gidiyor. Dazlak gibi ortada kalıyorum.
Dediğim gibi; hep ben ararım insanları. Ve yine dediğim gibi; bana cevap vermezler uzun zamandır konuşmadığım insanlar bile. Eee ben bunlara ne dedim?
İçimi dökmek istedim. Şimdiden teşekkür ederim.
Son düzenleyen: Moderatör:
.
