Öncelikle ben okulu 9. sınıfta tamamen bırakmıştım çünkü sosyalleşmek denilen mevzuyu ben yapamıyorum. Ortam klasik meslek lisesi orta mıydı ve ders süreleri bayağı uzundu. Bayağı bunalıma girmiştim o dönem, iyi hatırlıyorum. Diğerleri serseri, ben sessiz vs. 2015 yılında okulu bıraktığım o zamandan bu zamana sosyal bir hayatım olmadı hiç. Sürekli evdeyim. Askerlik tecil olsun diye açık liseye başladım. Pandemi sayesinde yapılan Online sınavlarla da kolay bir şekilde mezun olacağım yakında.
Şimdi de üniversiteye gitmem lazım ama çok tereddüt ediyorum. İlkokulda sessizdim, lisede sessizdim, üniversitede de nasıl olacağım az çok belli gibi. İlkokul ve lisede hayattan henüz tam anlamıyla soyutlanmamıştım üstelik. 6-7 yıldır annem, babam hariç doğru düzgün insan yüzü gördüğüm yok, bu halimle üniversiteye gitmeyi planlıyorum. Gerçi nasıl bir üniversiteye giderim onu da bilmiyorum. Kaliteli bir üniversiteye gitsem, oradakiler bana kesin çok elit geleceklerdir. Kesin çok iyi sosyalleşiyorlardır ve ben kendimi bu konuda çok ezik hissedeceğim. Asla çevre edinemem büyük ihtimal. Bir de bir sürü kızlar falan olacak orada. Onlarla iletişim kuramadığım gerçeği yüzüme sürekli çarpacak. Bunu yazarken bile ürperdim ya. Dandik bir üniversiteye gitmekle vakit kaybetmeyeceğim için ona fazla kafa yormadım. Acaba üniversiteyi de mi açıktan okusam?
Bir de ben parasızım ve kilo bakımından zayıfım. Kendimi ortamlardan uzak tutma nedenimi buna bağlıyorum daha çok. Sanırım en mantıklısı yakın zamanda liseden de mezun olacağım varsayılırsa fazla zorlamayacak bir iş bulup çalışmak, kişisel bakıma zaman ayırmak. Kendimi bu halimle direkt bir üniversitenin içinde hayal edemiyorum. Bu benden daha çok şey götürürmüş gibi geliyor.
Tekrar belirteyim, ilk gün çekingenliğinden bahsetmiyorum. 6-7 yıldır benimle yaşıt olan herhangi bir canlıyla iletişim kurmadım bu zamana kadar.
Şimdi de üniversiteye gitmem lazım ama çok tereddüt ediyorum. İlkokulda sessizdim, lisede sessizdim, üniversitede de nasıl olacağım az çok belli gibi. İlkokul ve lisede hayattan henüz tam anlamıyla soyutlanmamıştım üstelik. 6-7 yıldır annem, babam hariç doğru düzgün insan yüzü gördüğüm yok, bu halimle üniversiteye gitmeyi planlıyorum. Gerçi nasıl bir üniversiteye giderim onu da bilmiyorum. Kaliteli bir üniversiteye gitsem, oradakiler bana kesin çok elit geleceklerdir. Kesin çok iyi sosyalleşiyorlardır ve ben kendimi bu konuda çok ezik hissedeceğim. Asla çevre edinemem büyük ihtimal. Bir de bir sürü kızlar falan olacak orada. Onlarla iletişim kuramadığım gerçeği yüzüme sürekli çarpacak. Bunu yazarken bile ürperdim ya. Dandik bir üniversiteye gitmekle vakit kaybetmeyeceğim için ona fazla kafa yormadım. Acaba üniversiteyi de mi açıktan okusam?
Bir de ben parasızım ve kilo bakımından zayıfım. Kendimi ortamlardan uzak tutma nedenimi buna bağlıyorum daha çok. Sanırım en mantıklısı yakın zamanda liseden de mezun olacağım varsayılırsa fazla zorlamayacak bir iş bulup çalışmak, kişisel bakıma zaman ayırmak. Kendimi bu halimle direkt bir üniversitenin içinde hayal edemiyorum. Bu benden daha çok şey götürürmüş gibi geliyor.
Tekrar belirteyim, ilk gün çekingenliğinden bahsetmiyorum. 6-7 yıldır benimle yaşıt olan herhangi bir canlıyla iletişim kurmadım bu zamana kadar.
Üniversiteye başlamadan önce ilk önce bir işe girerek biraz sosyalleşmeye çalışabilirsin. Kesinlikle profosyonel desteğe de ihtiyacın var. Bu da ayıp veya saçma bir şey değil. Aynı şekilde ülkedeki insan popülasyonunun büyük bölümü profosyonel desteğe ihtiyaç duyuyor. Onlarla senin arandaki fark ise, sen sorunlarının farkındasın ve bunları çözüme kavuşturabilmek için harekete geçebilirsin.
