tojixx
Centipat
- Katılım
- 16 Eylül 2024
- Mesajlar
- 32
Daha fazla
- Cinsiyet
- Kadın
Merhaba, bugün içimden geldiğince kendimi dökmek istedim. Ailem beni hep başkalarıyla kıyaslayarak büyüttü. Hiçbir zaman yaptıklarımı tebrik etmek yerine, hep benden daha iyileriyle kıyaslayıp öz güvenimi düşürdüler. Küçüklükten beri her zaman başkalarıyla kıyaslanıyorum. Kendi aileme okulda ne yaşadığımı, hayatımı rahatça anlatamadım ve anlatmayacağım da. Suçu hep bende buluyorlar. Kızlarına destek çıkmak yerine tam tersini yapıyorlar. Kendimi çok kötü hissediyorum.
Dışarı çıkacağım, arkadaşlarımla vakit geçirmek istiyorum ama bana para vermiyorlar. 200 lirayı bile çok görüyorlar. Evde oturunca da laf ediyorlar: "sadece telefonla uğraşıyorsun." peki, başka ne yapabilirim? Arkadaşlarım bir yere davet ettiğinde reddetmekten yoruldum. Neden gitmediğim sorulunca "annemler 200 TL bile veremiyor." diyemiyorum. Zaten ihtiyaçlarımı bile kendim para biriktirerek alıyorum, okulda aç kalarak... Bunları yazarken ağlıyorum.
Arkadaşlarımı çok kıskanmaya başladım. Normalde birinin karnesi için hediye almasına takılmazdım ama arkadaşlarımın anneleri onları takdir edip bir şeyler alırken benim ailemin daha çok kızması beni çok üzüyor. Hiç dışarı çıkmıyorlar, hep evdeler. Ben de dışarı çıkamıyorum. Çıkınca arkadaşlarım illa bir kafeye ya da bir yere gitmek istiyor. "param yetecek mi acaba?" diye düşünmekten kendimi kötü hissediyorum. O buluşmaya katılabilmek için günlerce para biriktiriyorum. Sonra da "neden asosyal oldun?" diyorlar. Çocuklarına böyle davranan bir aileye sahip biri nasıl asosyal olmasın?
Belki ben çok takılıyorum, bilmiyorum ama sinirim çok bozuldu. Bari arada bir değerli hissettirmek için doğum günümü kutlasalardı... "pasta pahalı." deyip almadılar. Paraları olmadığı için değil, gerçekten almayacak kadar kötü bir durumda değiliz. Küçüklüğümden beri bir kez bile doğum günümü kutlamadılar. Hediyeleri bile ben zorla aldırdım.
Kafamı duvara vurmak istiyorum ama değişen bir şey olmayacak. Rahatça oyun bile oynayamıyorum. Beni hep notlarıma göre değerlendiriyorlar. Notlarım kötüyse bana kötü davranıyorlar. İyiyse "normal canım." diyorlar. Kötüyse de "kuş beyinli." tarzı şeyler söylüyorlar. Ailenin sana destek çıkmaması çok kötü bir şey, çok üzülüyorum.
Benim ne giyeceğime bile karışıyorlar. Ne yaptım Allah'ım, neydi günahım?
Dışarı çıkacağım, arkadaşlarımla vakit geçirmek istiyorum ama bana para vermiyorlar. 200 lirayı bile çok görüyorlar. Evde oturunca da laf ediyorlar: "sadece telefonla uğraşıyorsun." peki, başka ne yapabilirim? Arkadaşlarım bir yere davet ettiğinde reddetmekten yoruldum. Neden gitmediğim sorulunca "annemler 200 TL bile veremiyor." diyemiyorum. Zaten ihtiyaçlarımı bile kendim para biriktirerek alıyorum, okulda aç kalarak... Bunları yazarken ağlıyorum.
Arkadaşlarımı çok kıskanmaya başladım. Normalde birinin karnesi için hediye almasına takılmazdım ama arkadaşlarımın anneleri onları takdir edip bir şeyler alırken benim ailemin daha çok kızması beni çok üzüyor. Hiç dışarı çıkmıyorlar, hep evdeler. Ben de dışarı çıkamıyorum. Çıkınca arkadaşlarım illa bir kafeye ya da bir yere gitmek istiyor. "param yetecek mi acaba?" diye düşünmekten kendimi kötü hissediyorum. O buluşmaya katılabilmek için günlerce para biriktiriyorum. Sonra da "neden asosyal oldun?" diyorlar. Çocuklarına böyle davranan bir aileye sahip biri nasıl asosyal olmasın?
Belki ben çok takılıyorum, bilmiyorum ama sinirim çok bozuldu. Bari arada bir değerli hissettirmek için doğum günümü kutlasalardı... "pasta pahalı." deyip almadılar. Paraları olmadığı için değil, gerçekten almayacak kadar kötü bir durumda değiliz. Küçüklüğümden beri bir kez bile doğum günümü kutlamadılar. Hediyeleri bile ben zorla aldırdım.
Kafamı duvara vurmak istiyorum ama değişen bir şey olmayacak. Rahatça oyun bile oynayamıyorum. Beni hep notlarıma göre değerlendiriyorlar. Notlarım kötüyse bana kötü davranıyorlar. İyiyse "normal canım." diyorlar. Kötüyse de "kuş beyinli." tarzı şeyler söylüyorlar. Ailenin sana destek çıkmaması çok kötü bir şey, çok üzülüyorum.
Benim ne giyeceğime bile karışıyorlar. Ne yaptım Allah'ım, neydi günahım?
) umarım
