Çok üzülüyorum

Tatsuhiro Satou

Hectopat
Katılım
6 Eylül 2019
Mesajlar
1.458
Makaleler
1
Çözümler
9
Yer
İzmir
Arkadaşlar merhaba. 15 yaşındayım. Lise 1'im.
Lise hayatım çok iyi geçmiyor maalesef. Bu hafta okula kusa kusa, çok mutsuz bir şekilde gittim.

Şöyle öncesini anlatayım ilk, ben ilk dönem çok sınıfımla konuşamadım, yani çok utangaçtım ve kimseyle konuşmak istemedim. O yüzden sınıfın %90'ı ile konuşmadım. O yüzden sınıfın bana karşı bir temkini var. Yani benimle kimse yakınlaşmak istemiyor.

İlk dönemi tek arkadaşımla mutsuz bir şekilde hallettim. 2. Dönemde ise yalnızım, gel dışarı çıkalım deyip dolaşacağım bir arkadaşım bile yok. Şunu da belirteyim, sınıf benim kafa dengim değil, hiçbir esprileri komik bile gelmiyor ve açtığı sohbetler beni acayip sıkıyor. Ben de yalnız durmamak için kalabalık ortamın yanında duruyorum ki beni yalnız sanmasınlar ama yapmam boşuna yanıma gelip asosyal diyorlar.
Aslında asosyal olmam benim için sorun değil, zevk aldığım yaşam bu ama insanların benim hakkımda konuşurken duymam ve yüzüme söylemeleri beni acayip üzüyor. Şimdi sormak istediğim şu, kendimi ve bütün zevklerimi değiştirip sınıfa ayak uydurmaya mı çalışayım, kendimi sevdirmeye mi? Yoksa okul mu değiştirmeliyim? Çünkü bu okul ve sınıftan artık nefret ediyorum, ortaokul arkadaşlarımı özlüyorum.
 
Arkadaşlar merhaba. 15 yaşındayım. Lise 1'im.
Lise hayatım çok iyi geçmiyor maalesef. Bu hafta okula kusa kusa, çok mutsuz bir şekilde gittim.

Şöyle öncesini anlatayım ilk, ben ilk dönem çok sınıfımla konuşamadım, yani çok utangaçtım ve kimseyle konuşmak istemedim. O yüzden sınıfın %90'ı ile konuşmadım. O yüzden sınıfın bana karşı bir temkini var. Yani benimle kimse yakınlaşmak istemiyor.

İlk dönemi tek arkadaşımla mutsuz bir şekilde hallettim. 2. Dönemde ise yalnızım, gel dışarı çıkalım deyip dolaşacağım bir arkadaşım bile yok. Şunu da belirteyim, sınıf benim kafa dengim değil, hiçbir esprileri komik bile gelmiyor ve açtığı sohbetler beni acayip sıkıyor. Ben de yalnız durmamak için kalabalık ortamın yanında duruyorum ki beni yalnız sanmasınlar ama yapmam boşuna yanıma gelip asosyal diyorlar.
Aslında asosyal olmam benim için sorun değil, zevk aldığım yaşam bu ama insanların benim hakkımda konuşurken duymam ve yüzüme söylemeleri beni acayip üzüyor. Şimdi sormak istediğim şu, kendimi ve bütün zevklerimi değiştirip sınıfa ayak uydurmaya mı çalışayım, kendimi sevdirmeye mi? Yoksa okul mu değiştirmeliyim? Çünkü bu okul ve sınıftan artık nefret ediyorum, ortaokul arkadaşlarımı özlüyorum.
Kanka insanlar zaten hep konuşur. Herkesi memnun etmek mümkün değil. Hiç kafa dengin yoksa ve riske girebileceksen okula telefonunu kulaklığını getir takıl (yasaksa ve internetin varsa). Başka ne diyebilirim bilmiyorum ama sırf yalnız kalmamak için onlara kendini sevdirmeye çalışmak garip olur. Zaten lisede okula seve seve giden neredeyse yok. Sabredeceğiz.
Lise zamanları ortam yapman çok önemli. Sana tavsiyem sınıf içerisinde o sınıfın kişiliğine bürün. Okul dışında eski kişiliğini kaybetmezsen hayatına devam et. Biraz zor olacaktır. Lise'de kişiliğini kaybetmeyen çok az kişi gördüm.
Evet ortam gerçekten çok önemli ve eğlenceli.
 
Sınıfınızda sizi aşağılayan ya da sizin bu durumunuza rağmen alaya alan insan sayısı fazlaysa okul değiştirip orada neşeli ortamcı tipine bürünebilirsiniz. Böylelikle hem kimse sizi başta tanımadığı için asosyal demez hem de belli başlı bir iki kişiyle arkadaş edindikten sonra beraber ne yapmak isterseniz yaparsınız keyfinizce.
 
Sınıflar genel olarak 40-50 kişilik gürültülü bir ortam olur, bir de mahalle arası herkesin çocuğunu gönderebildiği sınavsız alan bir liseyse leş gibi bir ortam olur. Benim tavsiyem başka ortamlarda arkadaş yapmaya çalışmanız.
 
Arkadaşlar merhaba. 15 yaşındayım. Lise 1'im.
Lise hayatım çok iyi geçmiyor maalesef. Bu hafta okula kusa kusa, çok mutsuz bir şekilde gittim.

Şöyle öncesini anlatayım ilk, ben ilk dönem çok sınıfımla konuşamadım, yani çok utangaçtım ve kimseyle konuşmak istemedim. O yüzden sınıfın %90'ı ile konuşmadım. O yüzden sınıfın bana karşı bir temkini var. Yani benimle kimse yakınlaşmak istemiyor.

İlk dönemi tek arkadaşımla mutsuz bir şekilde hallettim. 2. dönemde ise yalnızım, gel dışarı çıkalım deyip dolaşacağım bir arkadaşım bile yok. Şunu da belirteyim, sınıf benim kafa dengim değil, hiçbir esprileri komik bile gelmiyor ve açtığı sohbetler beni acayip sıkıyor. Ben de yalnız durmamak için kalabalık ortamın yanında duruyorum ki beni yalnız sanmasınlar ama yapmam boşuna yanıma gelip asosyal diyorlar.
Aslında asosyal olmam benim için sorun değil, zevk aldığım yaşam bu ama insanların benim hakkımda konuşurken duymam ve yüzüme söylemeleri beni acayip üzüyor. Şimdi sormak istediğim şu, kendimi ve bütün zevklerimi değiştirip sınıfa ayak uydurmaya mı çalışayım, kendimi sevdirmeye mi? Yoksa okul mu değiştirmeliyim? Çünkü bu okul ve sınıftan artık nefret ediyorum, ortaokul arkadaşlarımı özlüyorum.

Maalesef aynı durumdayız bende lise 1'im hiç kafa dengi kişiler yok herkes boş boş şeyler konuşuyor.
 

Yeni konular

Geri
Yukarı