Ailem yüzünden aşırı stresli olup dayanamamak

Çok fazla dolduğum ve artık ne yapacağımı bilemediğim için rahatlamak için buraya yazıp belki birilerinden fikir almak istiyorum. Ne yazacağımı, ne anlatacağımı bile bilemiyorum. En son az önce babamın durduk yere oturma odasına gelip oturduğum yerden uzanmak için "Kalk şuradan." diye kaldırdıktan sonra "Ne bakıyorsun oğlum? Çık git şuradan." diye bağırmasıyla daha da dolmuş durumdayım. Bunda ne var vs. diyebilirsiniz. Yaşattıklari şeyler içerisinde bu nokta bile olamaz ama bilmiyorum normalde sinirlenirdim ama bu sefer çok zoruma gitti, üzüldüm bir anda. Küçüklüğümden beri hep psikolojik baskı gördüm. Çok yakında 20 yaşıma gireceğim ve bu yaşta daha ne birisiyle konuşmasını biliyorum ne de özgüvenim var. Geleceğim, ne hedeflediğim ne yaptığım ve yapacağım hakkında hiçbir fikrim yok. 1 tane bile arkadaşım yok kaç yıldır. Liseden mezun olduktan sonra 2 defa mezuna kaldım ama iki seneyi burnumdan getirdiler. Para israfısın, keşke olmasaydın, okuyacaksın da adam mı olacaksın vb. laflara her gün maruz kaldım ve diğer şeylerle de birleşince psikolojik olarak daha da kötü bir duruma geldim. Kaç yıldır geceleri stresten uyku uyuyamıyorum, düzgün uyku nedir unuttum. Eskiden top patlatsan uyanmayan ben, şimdi en ufak şeyde korkuyla ne oldu diye uyanıyorum sabahın köründe. Stresten gözlerim bulanıyor sürekli. Birkaç ay önce stresim en üst seviyelerdeydi ve 2 ay boyunca gözlerim seğirdi, özellikle anne ve babamın yanındayken coşuyordu adeta. Saçlarım da dökülmeye başladı artık (ailede dökülen kimse yok annem de benim gibi stresten olduğunu düşünüyor). Stres kaynaklı egzamam var 12 yaşımdan beri, saçım ve parmaklarım yara dolu. Ne zaman ki stresim azalmaya başlasa bu sorunlarım da gitmeye başlıyor ama stressiz zamanım neredeyse hiç yok. Bu sene başlarında dayanamayacak hâle gelmiştim ve asla kimsenin yanında ağlamayan ben dayanamayıp annemin yanında ağladım ve psikoloğa gideceğim dedim ama zorla vazgeçirdi. Üstüne de aylardır ara sıra hatırlatıp akılsız bir de psikoloğa gideceğim diye ağladı deyip duruyor. Ailemden uzaklaşmak için istemesem de 2 yıllık bölüm yazdım ama sanki olmayacağım zamanların uğraşını şimdiden yapmaya karar kılmışlar gibi daha çok üzerime gelmeye başladılar. Bir de üstüne üniversitede insanlarla nasıl iletişim kuracağım, ne yapacağım alışabilecek miyim vs. gibi korkular içimi sarmaya başladı. Kafam aşırı karışık ne düşündüğümü bile bilmiyorum düşünceler içinde kayboldum resmen.

Tahminimce ailen +50 yaşında olduğunu düşünüyorum ki aile bireylerinin kafa yapılarını değiştirmek (ailenin küçük üyesi tarafından) dağı kaldırmak gibi bir şeye denk geliyor. Her ne kadar annen zar zor vazgeçirmeye çalışsa da psikoloğa kesinlikle git. Gerekirse belediyenin olsun gerek özel olsun gitmelisin. Nereye diye soran olursa en basiti: "arkadaşlarla çıkıyorum." diyebilirsin(seni takip edecek değiller herhalde).

Eskiden tapınaktaki keşişlerle dalga geçerdim ama biraz olsun onlar gibi hiçbir şeyi umursamazsan hiçbir denilen lafı duymuyorsun. Ben kendimi ruhsal olarak ailemden soyutladım laflarını duymuyorum, önemsemiyorum. Sende önemseme. Takma kafana sal gitsin.

HeinzHarald Frentzen dedi:

Tahminimce ailen +50 yaşında olduğunu düşünüyorum ki aile bireylerinin kafa yapılarını değiştirmek (ailenin küçük üyesi tarafından) dağı kaldırmak gibi bir şeye denk geliyor. Her ne kadar annen zar zor vazgeçirmeye çalışsa da psikoloğa kesinlikle git. Gerekirse belediyenin olsun gerek özel olsun gitmelisin. Nereye diye soran olursa en basiti: "arkadaşlarla çıkıyorum." diyebilirsin(seni takip edecek değiller herhalde).

Genişletmek için tıkla...

Annem 39 babam da 40 küsür yaşında. Psikoloğa mı psikiyatriye mı gitmeliyim bilmiyorum. Okula Tekirdağ'a gideceğim o yüzden gitsem de haberleri olmaz ama bu sefer de şöyle bir korkum var. Sonuç olarak bu sorunlarımın kaynağı ailem. Ayda bir ve tatillerde geleceksin diyorlar yakın olduğu için. Ben tedavi olmaya çalışırken onlar o süreç içerisinde yine ateşe odun atacaklar. Hadi onu geçtim düzelsem bile okul bitip geri döndüğümde yine aynı şeyler yaşanacak. Bu sorunlar daha da fazla etki ile geriye dönerse diye düşünüyorum.

AnotherJourney dedi:

Eskiden tapınaktaki keşişlerle dalga geçerdim ama biraz olsun onlar gibi hiçbir şeyi umursamazsan hiçbir denilen lafı duymuyorsun. Ben kendimi ruhsal olarak ailemden soyutladım laflarını duymuyorum, önemsemiyorum. Sende önemseme. Takma kafana sal gitsin.

Genişletmek için tıkla...

Zaman zaman uzunca süre umursamadığım oldu ama her defasında dayanamayıp karşı gelerek tepki gösterdim ve onlar da aynı şekilde yaptıkları şeylerin dozunu yükseltti.

218524 dedi:

Annem 39 babam da 40 küsür yaşında. Psikoloğa mı psikiyatriye mı gitmeliyim bilmiyorum. Okula Tekirdağ'a gideceğim o yüzden gitsem de haberleri olmaz ama bu sefer de şöyle bir korkum var. Sonuç olarak bu sorunlarımın kaynağı ailem. Ayda bir ve tatillerde geleceksin diyorlar yakın olduğu için. Ben tedavi olmaya çalışırken onlar o süreç içerisinde yine ateşe odun atacaklar. Hadi onu geçtim düzelsem bile okul bitip geri döndüğümde yine aynı şeyler yaşanacak. Bu sorunlar daha da fazla etki ile geriye dönerse diye düşünüyorum.


Zaman zaman uzunca süre umursamadığım oldu ama her defasında dayanamayıp karşı gelerek tepki gösterdim ve onlar da aynı şekilde yaptıkları şeylerin dozunu yükseltti.

Genişletmek için tıkla...

Keşiş olmakta fayda var. cidden kafanızı başka şeylere yönlendirin. Odanızdan yemek haricî çıkmayın. Kitap okuyun odanızda herhangi birşeyle ilgilenin.

AnotherJourney dedi:

Keşiş olmakta fayda var. cidden kafanızı başka şeylere yönlendirin. Odanızdan yemek haricî çıkmayın. Kitap okuyun odanızda herhangi birşeyle ilgilenin.

Genişletmek için tıkla...

Odam yok maalesef. Salonda kiler tarzı kapısı olmayan bir yer var orayı oda gibi kullanıyorum. Tüm her şeyin ortasındayım yalnız kalamıyorum yani. Ne kitap okuyacak ne de başka bir şey yapacak aklım kalmadı. Son zamanlarda sürekli dalıp gidiyorum kaç defa bardağa şu doldururken farkında olmadan taşırıp her yeri sırıl sıklam ettim. Hiçbir şeye odaklanamıyorum bu yüzden ders bile çalışamıyorum.

218524 dedi:

Odam yok maalesef. Salonda kiler tarzı kapısı olmayan bir yer var orayı oda gibi kullanıyorum. Tüm her şeyin ortasındayım yalnız kalamıyorum yani. Ne kitap okuyacak ne de başka bir şey yapacak aklım kalmadı. Son zamanlarda sürekli dalıp gidiyorum kaç defa bardağa şu doldururken farkında olmadan taşırıp her yeri sırıl sıklam ettim. Hiçbir şeye odaklanamıyorum bu yüzden ders bile çalışamıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Dışarı da çıkabilirsiniz, bir parkta çimlere oturup kitap okumak güzeldir. Genelde yaparım.

Askere git kafa dinle.

Güçlü olmak zorundasın. Pes etme sakın. Kim olursa olsun, senin düşürmelerini izin verme. Dimdik ayakta dur. Laf, dayaktan beterdir, biliyorum. Düştün, diyelim ayağa kalkmayacak mısın? Kalkacaksın, hem de sağlam bir şekilde. Her zorluğun, bir kolaylığı vardır.

AnotherJourney dedi:

Dışarı da çıkabilirsiniz, bir parkta çimlere oturup kitap okumak güzeldir. Genelde yaparım.

Genişletmek için tıkla...

Kaç yıldır bakkal, market vs gibi çıkmam gereken durumlar hariç hiç dolaşmak için bile çıkmadım dışarıya. Hem asosyalliğimden, hem insanlardan uzak durup kalabalıktan çekinip huzursuz olmamdan hem de sanki bir şey varmış gibi insanların bana baktığını hissetmemden dolayı (takıntı biraz) hiç çıkmak istemiyorum.

Re Malaka dedi:

Askere git kafa dinle.

Genişletmek için tıkla...

Askere gitmek çözüm değil. Çevremdeki herkes madem okulu kazanamadın bari askerliği aradan çıkarsaydın diyordu sürekli. E gittim geldim diyelim. Gelince yine aynı sorunlar.

444065 dedi:

Güçlü olmak zorundasın. Pes etme sakın. Kim olursa olsun, senin düşürmelerini izin verme. Dimdik ayakta dur. Laf, dayaktan beterdir, biliyorum. Düştün, diyelim ayağa kalkmayacak mısın? Kalkacaksın, hem de sağlam bir şekilde. Her zorluğun, bir kolaylığı vardır.

Genişletmek için tıkla...

Haklısınız. Her zaman okuyup mesleğime başlayıp kurtulucam başka yolu yok yapmalıyım diyorum. Bir şeyler yapmaya çalışıp neler yapmam gerektiğini düşünmeye başlıyorum ki hop bi anda beni alt üst edecek bir şey çıkarıyorlar. Liseden beri kaç kere ben neden yaşıyorum başarabilecek miyim diye sorguladım kendimi. Sabrediyorum bir şekilde kurtulacağım diye. Ama özellikle annem ölene kadar yakamı bırakmamakta kararlı. Açıkçası ben tamamen ailemden bağlarımı koparıp kendi hayatımı yaşamak istiyorum. Elbet başka sorunlar da yaşayacağım gayet normal ama ailemle yaşadığım şeyler benim için artık bir travma. En ufak şey bile beni kötü etkiliyor. Annemse bana bakmayacak mısın, hayırsızsın, belliydi böyle olacağın gibi laflar söylüyor. Bana bunları yaşatan insana bakmak istemem açıkçası ama her konuyu bu laflara çekiyor.