Senden 1 yaş küçüğüm bende ara sıra ailem ile düşüncülerim zıt düşüyor. Ama bu yaşıma kadar ailem bir kere bile fiziksel şiddete başvurmadı. Bu aralar ülkenin durumundan, insanların birbirinden giderek yozlaşmasından dolayı çoğu insan sakin ve huzurlu değil. Babanızı anlayışla karşılayın. Baktı bir daha yapıyor konuşun.
Ailem yüzünden aşırı stresli olup dayanamamak
- Konuyu başlatan 218524
- Başlangıç Tarihi
- Mesaj 26
- Görüntüleme 4B
KS
KS
218524
Hectopat
- Katılım
- 29 Haziran 2018
- Mesajlar
- 61
Küçükken çok fazla fiziksel şiddete başvurdular. 1-2 senedir iri yapılı olduğum ve kendimi savunanilecek durumda olduğum için isteseler de yapamıyorlar. Bunun acısını da psikolojik olarak çıkarıyorlar. Ülkenin durumu herkesi etkiledi evet ama bunlar eskiden de böyleydi. Şu an mazeretleri bu oldu. Neredeyse hiç düşüncelerimizin zıt olmadığı zaman olmadı. Çevremdeki insanlar, babamın kendi kardeşleri bile babamla asla anlaşamıyor. Ayrı bir dünyada yaşıyor gibi her düşünceye karşı ve herkesin kendisi gibi düşünmesini istiyor onun düşündüğü şeyin aksi asla olamaz onun için. Konuşmayı denememin hepsinde sonu "sana verdiğim emeklere yazıklar olsun" tarzı sözlerle bitti. Her lafımı farklı yerlere çekiyor. Ailemden uzaklaşmadığım sürece rahat yok bana.
AnotherJourney
Kilopat
- Katılım
- 25 Aralık 2019
- Mesajlar
- 6.679
- Çözümler
- 34
Onlar bunu yaptığında haklısın deyip geçiştir.tilt oluyorlar. Denendi.
KS
KS
218524
Hectopat
- Katılım
- 29 Haziran 2018
- Mesajlar
- 61
Arada haklısın, aynen öyle gibi şeyler dediğimde bu sefer "inşallah senin evlatların da sana böyle davranır" diyorlar. Allah'ım ne güzel bir aile evlatlarının geleceği için çok güzel dileklerde bulunuyorlar.
Bazen ne yaşadığıma anlam veremiyorum şaka gibi geliyor.
onurlg
Centipat
- Katılım
- 30 Temmuz 2022
- Mesajlar
- 254
- Çözümler
- 3
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Hocam bence korkusuz olun özellikle dışarıdaki insanlar konusunda.Onlarında sizi aileniz gibi yargılayacağını düşünüp rahatsız oluyorsunuz. Ama merak etmeyin yargılamazlar hatta anlayış gösteren empati yapan bile olur. Aile içindeki sıkıntınızı azaltmak için de gülün geçin bence işi mizaha vurun zaten aileniz bir süre sonra bu çocuk ne kadar bağırsak da umurunda değil joker gibi herşeye gülüyor deyip sizin yerinize konu komşuya dert yanarlar.
Ha ailenizin neden böyle davrandığını merak ediyorsanız muhtemelen kendi ailelerinden 10 kat beterini gördüklerinden.Şimdi sizde bu sıkıntıları görüp çocuğuma bunları yaşatmayacağım diyebilirsiniz ama çocuğunuzla illaki çakışırsınız mesela çocuğunuzun sizin yanınızda uzanması sorun olmaz ama size değişik kelimeler eder ve siz çocukken anne babanıza öyle bir hareket yapmadığınız için çocuğunuza çok sinirlenebilirsiniz.
Ha ailenizin neden böyle davrandığını merak ediyorsanız muhtemelen kendi ailelerinden 10 kat beterini gördüklerinden.Şimdi sizde bu sıkıntıları görüp çocuğuma bunları yaşatmayacağım diyebilirsiniz ama çocuğunuzla illaki çakışırsınız mesela çocuğunuzun sizin yanınızda uzanması sorun olmaz ama size değişik kelimeler eder ve siz çocukken anne babanıza öyle bir hareket yapmadığınız için çocuğunuza çok sinirlenebilirsiniz.
KS
KS
218524
Hectopat
- Katılım
- 29 Haziran 2018
- Mesajlar
- 61
Ciddiye alıp cevap bile vermiyor geçiştiriyor diyorlar. Cevap verince de ortalık kızışıyor. Her ikisi de aynıya çıkıyor anlamadım ki ne tepki vermeliyim.
Annem yetiştirme yurdunda büyüdü orada kötü şeyler yaşadı ve onun etkisini de hala yaşıyor onu biraz da olsa normal karşılıyorum ama babam için aynısını diyemiyorum. Çok iyi bir babası vardı. Küçükken babam bize karşı bize bir şeyler yapmaya çalıştığında dedem bizi koruyup babama kızar yaptığının yanlış olduğunu söylerdi ama hiçbir sözü kafasına girmemiş asla. Nato kafa nato mermer derdi sürekli gerçekten de öyle.
Çocuk ve aile arasında illa ki anlaşmazlıklar, sinir olmalar olur ama bir sınırı var. Sonuçta karşımdaki bir çocuk ve aynı yerlerden ben de geçtim. O konudaki tek korkum ya ben de yaşadıklarımın etkisinde kalıp çocuğuma bu şekilde davranırsam.
Bugün annem her zamanki gibi durduk yere laflar söyleyip bi ton küfür etti. Bu sefer diğer günlerden farklı olarak tek kelime dahi cevap vermedim söylediği şeylere. Sonra yarım saat kadar önce mutfağa yanına gittim ne alayım diye. Yine küfürler etti. En son dayanamayıp "her dediğin lafı benim bir şey yapmamdan dolayı ediyorsun ya sabahtan beri tek kelime etmedim yine aynısın ne yaptım sana" dedim. O da çok normalmiş gibi gayet rahat ve gülen bir yüzle "şaka yapıyorum" dedi. Nasıl bir şakaymış bu anlamadım gitti. Neyse çok geçmeden "artık gidiyor çok şükür kurtuluyorum az kaldı" diye sevinçli bir şekilde 2-3 defa tekrarladı kendi kendine. "İnşallah ömür boyu kurtulup rahata ereceksin" dedim. Bir anda sesini yükseltti ve yakama yapışıp "elin ekmek tuttuktan sonra gidecek misin yok öyle şey bana bakacaksın" diye sesini yükseltti. Bu arada "bana bakacaksın" lafını sürekli alakalı alakasız her lafın arasına sokuşturup bu konuda tartışma çıkarıyor. İçimden geçen şey fırsatını bulduğum an kendimi kurtarmak ve iletişimi kesmek. Çünkü yanlarında dururken bile kendimi çok kötü hissediyorum. Karamsarlığa kapılıp gidiyorum. Söylemem ne kadar doğru bilmiyorum ama o kadar çok huzursuz oluyorum ki ömrümün bu şekilde geçip gideceğini düşününce yaşamanın gereksiz olduğunu bile düşünüyorum. Sonra bir şekilde bir gün kaçıp kurtarıcam kendimi diyerekten bu düşünceleri kovuşturuyorum aklımdan. Ama bunun da her şey gibi bir sonu, sınırı var. O sınıra gelirsem neler yaşanır bilmiyorum. Bilmek zorunda da kalmam umarım. Ancak şöyle bir sorunum var. Annem hem kızıp hakaretlerle baskı kurarak, hem de arada vicdan yaptırarak kendisine bakmak zorunda olduğum konusunda bana ısrarla baskı kuruyor ve bu aşırı canımı sıkıyor. Her ne kadar hak etmediğini düşünsem de vicdan yapıyorum ister istemez. Bana karşı düzgün davranma, beni bir insan olarak görme konusunda bir adım bile gelişme yok. Tam tersi yaptıklarının dozunu arttırıyorlar. Kendi imkanlarım el verdiği sürece maddi açıdan yardımcı olurum ama yanında olmam diyorum kabul etmiyor. "Ben büyüteyim bu yaşa getireyim (keşke getirmeseydi), sen de sefasını çek yok öyle şey bana bakmak zorundasın" diyor. Kısacası ölene kadar hayatı sana zehir etmek istiyorum diyor. Ben böyle bir şeye dayanamam, kaldıramam. Resmen evde yabancı gibiyim ve sanki bana bakmaları için birileri onları zorluyor. Maddiyat olarak onlara bağımlı olmak zorunda kalmasaydım çoktan gitmiştim ama bir süre daha el mahkum. Buraya kadar okuduysanız eğer sizden fikir istiyorum. Ne yapmalıyım, ne kadar vermeliyim bilmiyorum. "Anne-babanın hakkı ödenmez", "hayırsız evlat" vs. gibi söylemler zerre umurumda değil. Herkesin psikolojisi, yaşadıkları, en önemlisi annesi-babası aynı değil. Cevap vermeyecekseniz de canınız sağ olsun. İçimi dökmüş olmak da bir nebze rahatlatıyor.
Son düzenleme:
