Ailemi çok özlüyorum

Bursa'dan İstanbul'a üniversite gerekçesiyle bu sene taşındım. 3 haftada bir ailemi ziyarete gidiyorum fakat özlem hissiyatı günden güne daha beter hale geldi. Daha bu hafta sonu ailemi ziyarete gitmiştim, gittiğimde döneceğimi unutuyorum. Sanki İstanbul'a dönmeyecekmiş gibi hissediyorum ta ki biri hatırlatana kadar. Döndüğümde çok kötü hissediyorum. Ne okula gidesim oluyor ne de dışarı çıkasım. Kimseyle konuşmak da istemiyorum. Sürekli annemi arayasım geliyor fakat o da çalıştığından arıyamıyorum. Daha önce hiç bukadar sevgiye aç olduğumu hissetmemiştim.

Dayanacak takatim kalmamış gibi hissediyorum. Yaşadığım yeri, tanıdığım herkesi çok özlüyorum. O kadar özlüyorum ki çoğu zaman Google Maps'ten yaşadığım yere bakıyorum. Şehrime ayak bastığım anda sokaklarını dolaşıyorum, deniz kıyısında oturuyorum, güzel havasını soluyorum. Kimi zaman ağlayasım bile geliyor. Bazen üniversiteyi bırakmayı bile düşünüyorum, ya da dondurmayı.

Bu durum bana fiziksel olarak da zarar verdiğinin düşüncesindeyim. Sürekli stresli ve kötü hissettiğim için olsa gerek 2, 3 haftadır sol kolum uyuşuk durumda. Her gün başım ağrıyor, yokuş inip çıkarken hatta ve hatta düz yolda yürürken hemen yoruluyorum. Yaptığım her işi isteksizce yapıyorum ya da yapamıyorum. Vize sınavlarıma bile etki etti bu durum.

Böyle bir durum başına gelen var mı? Nasıl başedebilirim? Kendimi depresyonda hissediyorum.

(İroniktir ki geçen seneye kadar memleketimin ne kadar kötü olduğundan ve oralardan taşınmak istediğimden yakınıyordum.)

Ben de benzer durumdayım diyebilirim. Çözüm için tavsiyleri takipteyim.

Sanırım ailenden ilk defa bu kadar ayrı kalıyorsun ilkler her zaman zor gelir
Biraz objektif düşünmek gerek senin gibi bir çok arkadaşın aynı durumda ve onlar da senin gibi içine atıyor telefonun var görüntülü konuşabilirsin teknoloji çok gelişti.
Üzülme üzülürsen üzüntün derslerine yansır.
Onlar olmadan belki kendini yalnız hissedebilirsin ama orada da insanları tanımak çevre edinmek çok önemli bir nebze de olsa ortamlara girerek bu özlemi belki dindirebilirsin unutma ki ömrümüzün sonuna kadar onlarla birlikte yaşayamayacağız her ne kadar kabullenemediğim bir gerçek olsa da.
Askerde kendimi avuttuğum bir sözü yazmak istedim :
Özlem pembe şafak gibidir
Şafaktan sonra güneş doğar dişini sıkarsan senin de güneşin doğacak.
Hakkında hayırlısı olsun işler yoluna girecek üzme canını her şey gönlünce olsun.

xBuLuTx dedi:

Sanırım ailenden ilk defa bu kadar ayrı kalıyorsun ilkler her zaman zor gelir
Biraz objektif düşünmek gerek senin gibi bir çok arkadaşın aynı durumda ve onlar da senin gibi içine atıyor telefonun var görüntülü konuşabilirsin teknoloji çok gelişti.
Üzülme üzülürsen üzüntün derslerine yansır.
Onlar olmadan belki kendini yalnız hissedebilirsin ama orada da insanları tanımak çevre edinmek çok önemli bir nebze de olsa ortamlara girerek bu özlemi belki dindirebilirsin unutma ki ömrümüzün sonuna kadar onlarla birlikte yaşayamayacağız her ne kadar kabullenemediğim bir gerçek olsa da.
Askerde kendimi avuttuğum bir sözü yazmak istedim :
Özlem pembe şafak gibidir
Şafaktan sonra güneş doğar dişini sıkarsan senin de güneşin doğacak.
Hakkında hayırlısı olsun işler yoluna girecek üzme canını her şey gönlünce olsun.

Genişletmek için tıkla...

Bu güzel mesajın için teşekkür ederim.